Στην ταινία επιστημονικής φαντασίας που σκηνοθέτησε ο Τζόν Κάρπεντερ το 1981, βρισκόμαστε στο 1997(!) και η πόλη της Νέας Υόρκης είναι μια φυλακή υψίστης ασφαλείας που διευθύνεται από την καινούργια αστυνομική δύναμη των Η.Π.Α. Σ αυτήν δεν υπάρχει περίπτωση διαφυγής. Η πόλη είναι εγκαταλελειμμένη από τους κατοίκους της και κατοικείται από 3 εκατομμύρια αφημένους στην τύχη τους κατάδικους. Το αεροπλάνο του προέδρου των Η.Π.Α. πέφτει μέσα στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος αιχμαλωτίζεται και ο ήρωας της ταινίας (κατάδικος ο ίδιος πρέπει να τον σώσει).
Στο Μπουένος Άιρες, σήμερα το 2009, ο δήμαρχος ενός πλούσιου προαστίου, εφαρμόζει ένα νέο μέτρο κατά της εγκληματικότητας. Επειδή… ανησυχεί για την ασφάλεια των πολιτών καθώς βλέπει πως οι φτωχοί δεν κάθονται καρτερικά να πεθάνουν από τη φτώχια τους, αποφάσισε να περιφράξει το δήμο του! Ο δήμαρχος του Σαν Ισίδρο, Γκουστάβο Ποσέε, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να φτιάξει ένα τείχος άνω του 1,5 χλμ σε μήκος, προκειμένου να καταπολεμήσει την ανασφάλεια και την εγκληματικότητα στην πόλη.
«Δεν έχουμε άλλο τρόπο να προστατέψουμε τους πολίτες μας» ισχυρίστηκε ο δήμαρχος.
Περιοχές που ζουν οι εύποροι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων, περιφραγμένες και καλά φρουρούμενες από ιδιωτικές εταιρείες security, υπάρχουν εδώ και καιρό στο Μεξικό, την Βραζιλία και την Μόσχα.
Στην περιφέρειά των περιοχών αυτών διεξάγονται καθημερινά πραγματικές μάχες για την επιβίωση, από τους περιθωριοποιημένους και τους απόκληρους, που έχουν βρει απάγκιο στο οργανωμένο έγκλημα και τις συμμορίες αφού το κοινωνικό κράτος τους έχει εδώ και χρόνια ξεγράψει.
Η «γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας από τους μετανάστες και τον υπόκοσμο», όπως διατείνονται τα ΜΜΕ, είναι μια εξέλιξη που αφορά περισσότερο στο παρελθόν παρά το μέλλον της Αθήνας. Η μελλοντική εξέλιξη θα είναι η γκετοποίηση των εχόντων και κατεχόντων. Από την κοινωνία των δύο τρίτων, το «όραμα» του Θατσερισμού της δεκαετίας του ΄80, βαδίζουμε στην κοινωνία του ενός τρίτου. Το 1/3 της κοινωνίας θα απολαμβάνει τα αγαθά της «ανάπτυξής της» και τα 2/3 θα πασχίζουν απελπισμένα για να επιβιώσουν.
Όσοι θεωρούν υπερβολικά τα παραπάνω δεν έχει παρά να ρίξουν μια ματιά στις εξαγγελίες του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά για το νέο Ρυθμιστικό της Αθήνας και της Αττικής.
Στόχος η δημιουργία μιας τεράστιας τσιμεντούπολης 8.000.000 κατοίκων με επιθετική οικοδόμηση όλων των αδόμητων σήμερα εκτάσεων (Μεσόγεια, Υμηττός, Ανατολική Αττική, Βόρεια Αττική), την κατασκευή χιλιάδων χιλιομέτρων αυτοκινητοδρόμων και την καθήλωση του πράσινου στα σημερινά επίπεδα αφού δεν προβλέπεται ούτε ένα μέτρο πάρκου.
Η Αθήνα-Αττική πρέπει να ζηλέψει μεγαλουπόλεις τύπου Χογκ-Κόγκ ή Σαγκάη.
Και όπως είναι φυσικό από τα αποτελέσματα αυτής της ανάπτυξης θα ωφεληθούν εκείνοι που θα ηγηθούν της υλοποίησης του οράματος (μεγαλοκατασκευαστές, τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες, πολιτικό κατεστημένο κ.α). Στην Αττική που ήδη παράγει το μισό ΑΕΠ της χώρας θα συγκεντρωθούν ακόμα περισσότεροι πόροι και πληθυσμός, με αποτέλεσμα την ερημοποίηση της επαρχίας και την προσέλκυση ακόμα περισσότερων οικονομικών μεταναστών αφού αυτοί αποτελούν το φθηνό εργατικό δυναμικό και την πρώτη ύλη για την επίτευξη του επιδιωκόμενου πλούτου.
Τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 παρά τις αντίθετες προτάσεις των πολεοδόμων (Δοξιάδης) δημιουργήθηκε το τσιμεντένιο απάνθρωπο τερατούργημα που για τον Παλαμά ήταν κάποτε «διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι» .
Στις αρχές του 21ου αιώνα το έγκλημα ολοκληρώνεται και επεκτείνεται. Θα το επιτρέψουμε ή θ΄ αρχίσουμε από σήμερα χτίζουμε τα τείχη που θ΄ αφήσουν τη συνενοχή και τη μιζέρια μας απόξω;
