Ανησυχητικά σημάδια βλέπω γύρω μου. Οι αντοχές της κοινωνίας είναι πολύ ευαίσθητες τον τελευταίο καιρό. Το μνημόνιο, η οικονομική κατάρρευση, η ανασφάλεια έχουν κάνει για τα καλά τη δουλειά τους.
Όλα κρέμονται από ένα λεπτό σχοινί.
Κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όλα αυτά τα κοινωνικά αδιέξοδα και να εφαρμόσουν ρατσιστικές και επικίνδυνες πρακτικές. Προτείνουν ακόμα και την αυτοδικία ως λύση απέναντι στην εγκληματικότητα.
Αρκετοί πολίτες αρέσκονται από τις κουβέντες των ακραίων στοιχείων και παρότι δεν έχουν ρατσιστικές ή αντιδημοκρατικές συμπεριφορές παρασύρονται. Δεν λέω βέβαια ότι δεν είναι άσχημο να αισθάνεσαι ανασφαλής στη χώρα σου. ούτε βέβαια να κινδυνεύει να κλείσει το μαγαζί σου γιατί απ’ έξω πουλάνε χίλια δυο καλούδια παράνομοι μετανάστες. Όμως πρέπει να αποτραπεί η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού που φαίνεται πλέον πολύ πιθανή.
Η εγκληματικότητα χτυπά κόκκινο, το βλέπουμε καθημερινά παντού. Η ευθύνη του κράτους είναι τεράστια και εμείς έχουμε χιλιάδες λόγους να είμαστε αγανακτισμένοι. Όμως πρέπει αυτήν την αγανάκτηση να την τιθασεύσουμε. Αν αφεθούμε τυφλοί στην αγανάκτηση μας και αφήσουμε ανεξέλεγκτα τα συναισθήματά μας, αν βλέπουμε μόνο τις προσωπικές μας απώλειες, τότε δεν θα δούμε και την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Οι φασαρίες, οι ταραχές, οι λεηλασίες δεν προβληματίζουν την εξουσία, γιατί έχει τρόπο να τις αντιμετωπίσει. Αντίθετα όμως όταν βλέπει μπροστά της ένα αποφασισμένο λαό έτοιμο να κάνει την ανατροπή, τον φοβάται.
Πρέπει να αλλάξουμε όλοι μας ριζικά σε νοοτροπίες και συμπεριφορές. Μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, το μόνο που θα φέρει είναι πόνο μεταξύ των ανθρώπων.
Αυτό το λέω για όσους φαντασιώνονται επαναστατικά κινήματα ή αποσκοπούν σε οφέλη από μια χαώδη κοινωνία.
Αλλοίμονο. Οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά εναντίον κοινωνικών ομάδων (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, μετανάστες) πρέπει να χτυπηθεί πριν γεννήσει φαινόμενα που θα οδηγήσουν σε τραγικά γεγονότα.
Η δημοκρατία για την πραγμάτωσή της στηρίζεται στην ύπαρξη των δημοκρατικών πολιτών. Και δημοκρατικός πολίτης δεν είναι εκείνος που μιλά για την δημοκρατία, αλλά εκείνος που αγωνίζεται να κάνει την δημοκρατία προσωπικό του βίωμα, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική του ζωή.
