«Το Debtocracy ασχολείται με το πρόβλημα του χρέους. Του ελληνικού, του παγκόσμιου, δεν έχει σημασία. Είτε μιλάμε για την Ελλάδα είτε για τον Ισημερινό, οι τρόποι και οι λόγοι δημιουργίας του είναι οι ίδιοι. Ξεκινήσαμε με ένα μικρό πρότζεκτ, να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για το χρέος. Βάλαμε λεφτά απ’ την τσέπη μας και κάποια στιγμή που βρεθήκαμε να είμαστε 4-5000 ευρώ μέσα σκεφτήκαμε να ανοιχτούμε στον κόσμο. Δεν θέλαμε χορηγίες, οπότε είπαμε πως αν θέλετε μια ανεξάρτητη παραγωγή, στην οποία ο καθένας θα μπορεί να είναι συμπαραγωγός και να μπει στο τέλος το όνομά του, δώστε ό,τι θέλετε. Ζητήσαμε να βοηθήσουν οι άνθρωποι οικονομικά και από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσαμε να τους σταματήσουμε. Άρχισαν να δίνουν από ένα ευρώ μέχρι 200 και 300 (!) και το βασικό ποσό των 8.000 ευρώ -που ήταν ο βασικός κορμός- καλύφθηκε μέσα σε δέκα μέρες. Το απίστευτο ήταν ότι, όταν κάποια στιγμή ανακοινώσαμε με μεγάλα κόκκινα γράμματα καλύφθηκαν τα βασικά έξοδα και αν θέλετε τώρα βοηθάτε σε έξοδα διανομής, ο κόσμος συνέχιζε να δίνει χρήματα. Εμείς θα δίναμε ένα DVD, όμως τώρα με τα χρήματα που μαζεύτηκαν, μπορούμε να κάνουμε διανομή, να μεταφράσουμε σε άλλες γλώσσες, σκεφτόμαστε να συμμετάσχουμε σε φεστιβάλ, να φύγει για όλη την Ευρώπη. Μας ενδιαφέρουν πολύ οι χώρες τις περιφέρειας που έχουν ίδια προβλήματα με μας, Πορτογαλία Ιταλία κλπ.»
«Το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα χρήσης αναμετάδοσης. Μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει το ντοκιμαντέρ, με όποιο τρόπο θέλει, αρκεί να αναφέρει την πηγή. Ξεκινήσαμε από φιλοσόφους, τον Αλέν Μπαντιού , τον οικονομολόγο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, για να φτάσουμε στον Σαμιρ Αμίν, δηλαδή κορυφές στα μη mainstream (κυρίαρχα) οικονομικά. Με Έλληνες μείναμε στο Μανώλη Γλέζο, ως μια ιστορική μορφή, αντιπροσωπεύοντας τον κύκλο από την γερμανική Κατοχή στην οικονομική κατοχή. Η δεύτερη ελληνική φωνή είναι του Κώστα Λαπαβίτσα, με την ιδιότητα του σαν καθηγητής στο SOAS του Λονδίνου, που είναι και απ’ τους βασικούς που έφεραν την ιδέα για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (Ε.Λ.Ε.).»
«Είναι λογικό να δίνονται λεφτά για αποστολές στο εξωτερικό, οι οποίες είναι απαραίτητες για να μπορέσεις να επηρεάσεις άμεσα τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Δηλαδή, το ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου για την Αργεντινή, είναι για την Ελλάδα στην ουσία. Αυτό που κάνουμε εμείς, που έχει στο επίκεντρο τον Ισημερινό, πάλι για την Ελλάδα είναι.»
«Ο Ερικ Τουσεν ή ο Ουγκαριας που έστησαν την Ε.Λ.Ε. στον Ισημερινό, μας μιλούν και εξηγούν για το πώς στήθηκε, οπότε όποιος θέλει μπορεί να δει ολόκληρες τις συνεντεύξεις.»
(αποσπάσματα από συνέντευξη του Άρη Χατζηστεφάνου, δημιουργού της «ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑΣ» (DEBTOCRACY), στους M. Hulot και Πέτρο Νικολάου, του iefimerida.gr)
Συμπολίτες… ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ για… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ενημέρωση τις… ανεξάρτητες-ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ και μαχητικές-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ φωνές και γραφίδες, σε… ΤΟΠΙΚΟ και πανελλαδικό επίπεδο, τις… ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ! Η δύναμη αυτή «γυρίζει» σε… ΕΜΑΣ ώστε να αποκρούσουμε… ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ τη… θηριωδία του αγοραίου, κυνικού και αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, που με τις… «οικονομικές» ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ και την… «κοινωνική» ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ (των «σχολών» Σικάγο, ΔΝΤ και Μέρκελ), ΦΤΩΧΟΠΟΙΕΙ-ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ την… τοπική και ευρύτερη κοινωνία μας, προς… ΟΦΕΛΟΣ των διεθνών και εγχώριων… ΑΡΧΙΛΑΜΟΓΙΩΝ-ΜΕΓΑΛΟΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΩΝ, «παρέα» με τα… ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΑ «πολιτικά» ΚΑΙ… «δημοσιογραφικά» – ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙ-ΣΤΙΚΑ τσιράκια ΤΟΥΣ!
«Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν τουλάχιστον 2 εκ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή. Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης».
(απόσπασμα από την ιστοσελίδα catastroika.com)
«Τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης που συντάσσουν οι «Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα» για την «Κατάσταση της Ελευθεροτυπίας στον Κόσμο» είναι αποκαλυπτικά. Το 2010, που δεν ήταν από τα χειρότερα έτη, 57 δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν σε 25 χώρες, 51 απήχθησαν, 535 συνελήφθησαν, 1374 απειλήθηκαν ή δέχθηκαν επιθέσεις, 124 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και 504 ΜΜΕ υπέστησαν άμεση λογοκρισία. Τα δε Νέα Μέσα δεν εξαιρέθηκαν, καθώς 152 blogers και διαχειριστές ιστοσελίδων συνελήφθησαν, 52 έγιναν στόχος επιθέσεων, ενώ σε 62 χώρες καταγράφηκαν περιστατικά διαδικτυακής λογοκρισίας και διώξεων, με κορυφαία περίπτωση του Wikileaks (και την αντιμετώπιση του δημιουργού του Τζούλιαν Αζάνζ). Στα ευρωπαϊκά κράτη υπήρξαν το προηγούμενο έτος 4 δολοφονίες δημοσιογράφων, 97 συλλήψεις, 338 επιθέσεις και 171 πράξεις λογοκρισίας.»
(απόσπασμα από άρθρο του Πολυδεύκη Παπαδόπουλου, στην εφημερίδα «Πράσινη Πολιτική» του ΙΑΝ.2011, με τίτλο «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝ ΚΙΝΔΥΝΩ»)
«Σφόδρα καταδικαστικό είναι το σκεπτόμενο κοινό, αυτές τις μέρες, απέναντι στα media. Εγκαταλείπει κάποιες «πουλημένες» εφημερίδες, αποστρέφεται κάποια «εξωνημένα» κανάλια, δείχνει τα οπίσθιά του σε κάποιους τηλεοπτικούς «καραγκιόζηδες». Κοντοστέκονται, όμως, οι σκεπτόμενοι Έλληνες σε όποιες έντιμες και ψύχραιμες πένες έχουν απομείνει από τις οποίες περιμένουν να μάθουν ποιοί και πώς παίζουν αυτό το ύπουλο παιχνίδι της παραπληροφόρησης.»
«Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες πολίτες αξίζει να γνωρίζουν ότι το λειτούργημα κρύβει στους κόλπους του ρωμαλέες και λίαν υγιείς δυνάμεις.»
(αποσπάσματα από άρθρο του Χρήστου Πασαλάρη, στην εφημερίδα «Realnews» 16/10/11, με τίτλο «Ας βάλουν το μπουρλότο οι έντιμες πένες»)
«Εμείς οι παλαιότεροι, όσοι έχουμε την τιμή να εκπαιδεύουμε νέους δημοσιογράφους, λέμε στο ξεκίνημά τους: «Παιδιά, βάλτε στο πετσί σας δύο πράγματα: Πρώτον, να μη φοβάστε το θάνατο, γενικά μη φοβάστε τίποτα, ο φόβος είναι δουλεία. Δεύτερο, να μη λατρεύετε το χρήμα. Το χρήμα είναι καλός υπηρέτης, αλλά κακό αφεντικό. Το χρήμα είναι δουλεία…». Πώς θέλει όμως η πατρίδα σήμερα τον Έλληνα λειτουργό του Τύπου; Και πώς τον θέλει ο σκεπτόμενος πολίτης; Τον θέλει: Πρώτον, ανήσυχο ΕΡΕΥΝΗΤΗ, να ψάχνει, να ξετρυπώνει, να ξεσκεπάζει, ό,τι και αν αυτό του στοιχίσει. Δεύτερον, τον θέλει καλά ενημερωμένο ΑΝΑΛΥΤΗ, να διαλέγει για λογαριασμό του τα σπουδαιότερα από τα γεγονότα της ημέρας, να του τα αναλύει, να του τα ερμηνεύει, απλά και κατανοητά. Τρίτον, τον θέλει γενναίο, άδολο, υπερήφανο ΑΓΩΝΙΣΤΗ, να παλεύει μια ζωή για την πατρίδα του, για το λαό, για την πρόοδο… Και στις τρεις περιπτώσεις τον θέλει να ελέγχει σκληρά, έντιμα, αδιάκοπα τις όποιες εξουσίες.»
«Άρα, μιλάμε για μια μετα-ηλεκτρονική δημοσιογραφία με τετραπλή υπόσταση: Ερευνητική, Ερμηνευτική, Αγωνιστική, Καταγγελτική. Που σημαίνει ότι και πάλι η ελληνική δημοσιογραφία καλείται να μπει μπροστά σε μια σαρωτική επαναστατική αλλαγή, όμοια με εκείνες του 1843, του 1862, του 1909 και του 1922, όταν από τις εφημερίδες ξεκίνησαν οι μεγαλύτερες δημοκρατικές επαναστάσεις της ιστορίας μας, όπως από την πέννα του δημοσιογράφου Βενιζέλου φούντωσε ο Kρητικός αγώνας. Και, αφού το έφερε η κουβέντα, μην ξεχνάμε ότι και ο Μακεδονικός αγώνας του Παύλου Μελά και του Ίωνα Δραγούμη ξεκίνησε από τα γραφεία της ηρωικής εφημερίδας «Εμπρός» του Δημήτρη Καλαποθάκη….»
(αποσπάσματα από άρθρο του Χρήστου Πασαλάρη, στην εφημερίδα «Realnews» 18/12/11, με τίτλο «Πού ’ναι η εφημερίδα, πού ’ναι οι δημοσιογράφοι ν’ ανάψουν τη σπίθα;»)
«Οι λαοί της Ευρώπης δεν θέλουν να κυβερνώνται από τη Γερμανία. Κι εσάς, κύριε Ρομπάι, σας αδίκησα με προηγούμενο χαρακτηρισμό μου. Δεν είστε ο σιωπηλός δολοφόνος της δημοκρατίας στην Ευρώπη, είστε πλέον λαλίστατος».
(απόσπασμα αγόρευσης του Βρετανού ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 16/11/11, παρόντος του Προέδρου της Ε.Ε. Ρομπάι, το οποίο περιέχεται στο ρεπορτάζ της Ηλιάνας Φωκιανάκη, για την εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» 27/11/11, με τίτλο «NIGEL FARAGE»)
Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ….ΌΛΟΙ στις κάλπες για πολιτικές.… ΖΩΗΣ!! (OXI οριακής… EΠΙΒΙΩΣΗΣ!)
