Πριν από μερικές ημέρες έκανα μια βόλτα στην πόλη με τα πόδια.
Ο ήλιος είναι προκλητικός, τα κλαδιά των δέντρων άρχισαν να γεμίζουν πράσινα φύλλα, και όλα γύρω δηλώνουν την Άνοιξη που έφτασε, σε πείσμα του βαρύ χειμώνα που προηγήθηκε.
Στα πεζοδρόμια, σε εκείνα που είναι βατά, συναντώ γονείς με καροτσάκια να κάνουν βόλτα τα παιδιά τους. Το θέαμα συμβάλλει στην ευεξία μου, που έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένη λόγω του ήλιου.
Η διάθεσή μου διατηρείται καλή, μέχρι που συναντάω την πρώτη κατάληψη της «πρασιάς» από μόνιμη κατασκευή και όχι από «πέργκολα».
Δυστυχώς το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες σ’ όλη την πόλη, και ακόμη χειρότερα με τον νέο νόμο, περί αυθαιρέτων κατασκευών, ξεθάρρεψαν και κατέλαβαν και όσες είχαν παραμείνει ακάλυπτες πρασιές μέχρι σήμερα.
Η «τακτοποίηση», για τριάντα ή σαράντα χρόνια, της αυθαίρετης κατάληψης της πρασιάς, είναι μια απαράδεκτη ρύθμιση του νόμου, την οποία οφείλει ο υπουργός ή η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές να την καταργήσει άμεσα!
Ποτέ στο παρελθόν μέχρι σήμερα δεν νομιμοποιήθηκαν ή τακτοποιήθηκαν οι καταλήψεις στις πρασιές. Θυμίζω τον Νόμο 1337/83, του Αντώνη Τρίτση, που ρητώς απέκλειε την όποια ρύθμιση για το θέμα.
Είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι αυτή η συγκεκριμένη τακτοποίηση οφείλεται σε εισπρακτικούς λόγους. Όμως, όσο ανάγκη και αν έχουμε σαν κράτος δεν επιτρέπεται να λειτουργούμε σε βάρος των πόλεών μας και κυρίως να επιβραβεύουμε εκείνους, που με θράσος αυθαιρέτησαν και να κατατάσσουμε στους αφελείς όσους υπήρξαν νομοταγείς.
Η πρασιά μέχρι σήμερα δεν έμπαινε σε καμιά «διαπραγμάτευση» τακτοποίησης, ήταν πάντα περιοχή που όλοι οι προηγούμενοι νόμοι σεβάστηκαν μέχρι που ήρθε ο τελευταίος.
Αγνοήθηκε το γεγονός ότι είναι τμήμα της πόλης, που φυτεύεται, συμβάλει στην αύξηση του πρασίνου βοηθώντας το μικροκλίμα της γειτονιάς, και μέχρι σήμερα ακόμη διέπεται από «ημιδημόσιο» καθεστώς, αφού μπορεί να δεχτεί δίκτυα και κατασκευές οργανισμών κοινής ωφέλειας.
Η ίδια η λέξη «πρασιά» δηλώνει φύτευση και είναι «υποχρεωτικός ακάλυπτος χώρος του οικοπέδου» και αυτό κανένας νόμος δεν έχει το δικαίωμα να το καταστρατηγήσει.
Είχα ελπίσει, ότι σιγά-σιγά και με τη βοήθεια της Κεντρικής Διοίκησης , η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα κατάφερνε να απαλλαγεί από αυτές τις καταλήψεις, όμως ο υπουργός «περί άλλων τύρβαζε» δυστυχώς! Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν πρόκειται να αποδεχτώ αυτή την επίθεση στην πόλη και θα διαμαρτύρομαι όσο έχω φωνή.
Σκεφθείτε, ότι υποστηρίζουμε με νόμο την φύτευση των ταρατσών για να αυξήσουμε το αστικό πράσινο και από την άλλη με αυτόν τον νόμο στην ουσία καταργούμε, για τουλάχιστον τριάντα χρόνια, την φύτευση στο φυσικό αποδέκτη, το έδαφος. Τέτοια υποκρισία λοιπόν! Υπουργέ, με ακούς;
Όπως καταλαβαίνετε, η αρχική μου καλή διάθεση άρχισε να χάνει έδαφος. Και αυτό ήταν η αρχή, επειδή στην επιστροφή για το σπίτι μου άλλο πλήγμα με βρήκε.
Στην Ελευθερίου Βενιζέλου, στο ύψος του Ηρώου Πεσόντων, ένα ανοσιούργημα ξεπρόβαλε απειλητικό για την αισθητική, όχι μόνο της πόλης, αλλά κυρίως της γειτονιάς, η οποία μάλιστα, λόγω της ύπαρξης του Ηρώου απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση και ευαισθησία.
Είναι γεγονός ότι η περιοχή έχει χρήση «Πολεοδομικού Κέντρου» και ως εκ τούτου την δυνατότητα να δεχτεί τις πλέον επιβαρυμένες χρήσεις, όπως τα Σούπερ Μάρκετ. Από αυτό όμως το δικαίωμα, μέχρι την εφαρμογή του νόμου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όπως λοιπόν ο επιχειρηματίας έχει δικαίωμα στην προβλεπόμενη χρήση, έχει και υποχρέωση να τηρεί τους νόμους. Είναι αδύνατον να πιστέψω ότι η Επιτροπή Αρχιτεκτονικού και Πολεοδομικού Ελέγχου (ΕΠΑΕ), του επέτρεψε να αναγείρει αυτό το απαράδεκτο κατασκεύασμα, που αποτελεί οπτική ρύπανση και προκαλεί ακόμη και τον πιο αδιάφορο για την αισθητική της πόλης.
Απαιτείται λοιπόν ο άμεσος έλεγχος της άδειας κατασκευής για την αλλαγή χρήσης. Αν ελέγχθηκε από την ΕΠΑΕ, όπως ο νόμος προβλέπει, και αν πράγματι ελέγχθηκε, εφαρμόστηκαν οι εγκεκριμένες όψεις;
Στην απίθανη περίπτωση που εφαρμόζεται η άδεια χωρίς αποκλίσεις, τότε απαιτείται από τον Δήμο προσφυγή στην δευτεροβάθμια ΕΠΑΕ για συμμόρφωση και προσαρμογή στο περιβάλλον, περιορισμούς στη χρήση των πρασιών με απαγόρευση οποιωνδήποτε προϊόντων πώλησης, τοποθέτησης αμαξιδίων ή καλαθιών και επιβολή φύτευσης.
Ακόμη ο περιορισμός του στεγάστρου και των όποιων επιγραφών που θα πρέπει να περιοριστούν όχι μόνο σε διαστάσεις αλλά και σε αριθμό. Να απαγορευτούν τα αυτοκόλλητα στις προθήκες και οι όποιες αισθητικά απαράδεκτες παρεμβάσεις! Επειδή όλοι έχουν απέναντι στο νόμο όχι μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.
Θέλουμε να βοηθήσουμε τους επιχειρηματίες της πόλης στηρίζοντάς τους, αλλά κάτω από νόμιμες διαδικασίες. Και όποιοι παρανομούν, θα μας βρουν απέναντι.
Πρώτο καθήκον μας, είναι η προστασία της πόλης και η τήρηση των κανόνων λειτουργίας της ισότιμα για όλους τους πολίτες.
