ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΗ

Οδός Λενινγκράσκι 18. Είναι ένας δρόμος στο κέντρο της Μόσχας, ένα «μπουλβάρ» με πλάτος περισσότερο από 120μ., που οδηγεί με άλλο όνομα από κάποιο σημείο, στην Κόκκινη Πλατεία.
Από το παράθυρο του σαλονιού βλέπω τη λεωφόρο και δεν πιστεύω στα μάτια μου, σταθμευμένα αυτοκίνητα στις δυο πλευρές και η κυκλοφορία απελπιστικά πυκνή.
Κάποιοι εργάτες ξηλώνουν την μεσαία νησίδα, κόβουν δέντρα για να δημιουργήσουν χώρους στάθμευσης!
Πριν από επτά περίπου χρόνια, πως πέρασαν αλήθεια, τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν ήταν αρκετά, αλλά όχι τόσα πολλά. Έχεις την αίσθηση ότι είναι περισσότερα από τους ανθρώπους.
Η αλλαγή σ’ αυτή την πόλη είναι ραγδαία, τόσο που μοιάζει ανησυχητική. Νομίζω ότι είναι η πλέον καπιταλιστική στον πλανήτη. Στα δεκαπέντε εκατομμύρια κατοίκων της, οι περίπου τριακόσιες χιλιάδες είναι ζάμπλουτοι. Είναι μια πόλη πανάκριβη με πολλές αντιθέσεις.
Τα καταστήματα που στην εποχή της δεκαετίας του ΄90, πουλούσαν παραδοσιακά φθηνά ρώσικα προϊόντα για όλους, τώρα έχουν μετατραπεί σε κέντρα μόδας και επίδειξης πλουτισμού. Σε κάποιο από αυτά, το Τσουμ, μια πωλήτρια με άθλια αγγλικά, μου εξήγησε, στην παρατήρησή μου για την ακρίβεια ενός αρώματος ότι: «Το Τσουμ είναι το ακριβότερο μαγαζί στη Μόσχα». Κατάλαβα ότι οι πελάτες τους ψωνίζουν μόνο για να επιδείξουν τα πλούτη τους.
Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στη Μόσχα είναι τα περισσότερα μεγάλου κυβισμού, με πρώτα τα BMW και τα μερσεντές. Τα «λέξους» είναι ψηλά στην εκτίμηση των Μοσχοβιτών καθώς και τα «καγιέν». Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα ρώσικα αυτοκίνητα. Τα λίγα «λάντα» που κυκλοφορούν, μου είπαν ότι είναι πειρατικά ταξί.
Κοιτάζω δυτικά την πόλη, στην πλευρά του ποταμού Μόσκβα, βλέπω τους πύργους του «World Trade Center» (δεν ξέρω γιατί αντέγραψαν την Νέα Υόρκη, έχουν μια μανία σύγκρισης) να ξεπερνούν σε ύψος τα επτά κτίρια, που είχε κτίσει ο Στάλιν στα επτά ψηλότερα σημεία της πόλης, για να την σηματοδοτούν. Αισθάνθηκα άσχημα, σαν να προσβάλλεται η ίδια η αρχιτεκτονική ιστορία της πόλης.
Δίπλα σ’ αυτούς τους ουρανοξύστες έχουν κτιστεί συγκροτήματα ακόμη πιο ψηλών κτιρίων, μου θυμίζουν λίγο Ντουμπάι, με την επωνυμία «Μοσκβά Σίτι»! Την αρχιτεκτονική τους θα την βρεις σε όλα τα σημεία της γης, από το Πεκίνο μέχρι την Σιγκαπούρη και τη Νέα Υόρκη. Παγκοσμιοποίηση λοιπόν! Όλα αυτά δηλώνουν ίσως ανάπτυξη και πολύ χρήμα, αλλά αφορά δυστυχώς στους λίγους.
Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν μπαίνοντας στη Μόσχα, από το αεροδρόμιο, έψαχνα στα δεξιά μου να βρω το μνημείο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί, που σταμάτησαν οι Ρώσοι τους Γερμανούς. Το αναζήτησα και μου το έδειξαν. Απογυμνωμένο από το πράσινο φόντο του, έμοιαζε σαν να ενοχλούσε τους νέους κατακτητές της περιοχής και είχε χαθεί και απαξιωθεί μπροστά στα εμπορικά μεγαθήρια που επιβλήθηκαν με τον όγκο και τις επιγραφές τους, αδιαφορώντας για την ιστορία.
Μπαίνω στο δωμάτιό μου, για να ντυθώ να πάω μια βόλτα στην «Κόκκινη Πλατεία», την αγαπημένη μου στη Μόσχα. Κοιτάζω από το παράθυρο, ο καιρός έχει χαλάσει, στις λιγοστές ακτίνες του ήλιου, προσπαθεί να ξεχωρίσει λάμποντας ένας χρυσός τρούλος μιας εκκλησίας. Άδικος κόπος! Τα κτίρια γύρω της πολύ ψηλά και το εικοσαόροφο ξενοδοχείο «Ράντισον» της αποκλείει κάθε πιθανότητα.
Ήδη βρίσκομαι στην Κόκκινη Πλατεία, βρέχει αρκετά και είναι δύσκολο να κινηθώ με άνεση. Αποφασίζω να μπω στο ξενοδοχείο Μετροπόλ, για να πιω έναν καφέ, μέχρι να περάσει η βροχή.
Με υποδέχεται μια μουσική από το βάθος του σαλονιού, κατευθύνομαι προς τα εκεί, ένας πιανίστας έχει αναλάβει να μας συνοδεύσει μουσικά.
Πίνοντας τον καφέ μου χαζεύω τον χώρο γύρω μου, το κτίριο εξωτερικά και εσωτερικά, είναι εξαιρετικό δείγμα εκλεκτικιστικής αρχιτεκτονικής, κατασκευασμένο την εποχή των τσάρων, αποπνέει χλιδή και πολυτέλεια χωρίς να γίνεται κιτς. Οι κίονες από πράσινο, ροζ και κόκκινο γρανίτη, καταλήγουν σε ιωνικά κιονόκρανα βαμμένα χρυσά. Οι τοίχοι άλλοι καλυμμένοι με μάρμαρο, και άλλοι, ανάλογα τον χώρο έχουν γιρλάντες με σχέδια που θυμίζουν εποχή γαλλικής αυτοκρατορίας.
Τα ταβάνια έχουν πυκνά φατνώματα όλα διακοσμημένα με γύψινα στοιχεία, άλλα γεωμετρικά και άλλα ροκοκό. Τα δάπεδα από χρωματιστά μάρμαρα μαζί με το σιδερένιο ασανσέρ στο φανάρι της σκάλας, τέλειο δείγμα τέχνης της εποχής, συμπληρώνουν την εικόνα του υπερβολικού πλούτου.
Λίγο πιο μέσα, υπάρχει μια εξαιρετική αίθουσα με γυάλινη βιτρό οροφή. Το θέαμα εκπληκτικό.
Χτυπάει το τηλέφωνό μου, ήρθαν να με πάρουν για το σπίτι, πληρώνω τον καφέ μου και φεύγω.
Η Μόσχα είναι η πόλη που αγάπησα, χωρίς όλα αυτά τα υπερβολικά και τα ξενόφερτα. Σιγά-σιγά αρχίζει να με προβληματίζει αυτή η αμετροεπής συμπεριφορά της διοίκησης και των κατοίκων. Πραγματικά «έχουν ξεφύγει»! Μακάρι να κάνω λάθος. Βέβαια παραμένουν σταθερές αξίες, το πάρκο Γκόρκι, η περιοχή του Πανεπιστημίου Λεμονόσοφ και τα Μπολσόϊ, που κατέχουν ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας.

Προηγούμενο άρθροΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ KAI ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΕΩΣ 70%
Επόμενο άρθρο” Καλοκαιρινός παιδότοπος της Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Κηφισιάς”: Εάν και εφόσον ψηφίσετε το κόμμα της αρεσκείας της διοίκησης του Δήμου!!!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.