Η Κυριακή των Βαΐων είχε το Ωσαννά, δηλαδή τις πρόσκαιρες ζητοκραυγές του όχλου που δεν λειτούργησε ως λαός. Η Κυριακή του Πάσχα έφερε την Ανάσταση, την αληθινή και αιώνια Λύτρωση. Η Κυριακή του Θωμά είχε τη δυσπιστία του Θωμά, ο οποίος ζήτησε επίμονα απτές αποδείξεις, για να πιστέψει την Ανάσταση του Χριστού.
Η Κυριακή της 6ης Μαΐου έχει τις εθνικές εκλογές. Αταίριαστη προσθήκη, θα πει κάποιος. Καθόλου, φίλε αναγνώστη. Πιο πολύ αναμένεται ως αδιέξοδη, γιατί χαρακτηρίζεται από το «Ωσαννά και τη Δυσπιστία», ενώ η «Ανάσταση» είναι πιθανολογούμενη και στην καλύτερη πραγματικότητα, δυσκολοκατάκτητη. Παρά ταύτα, η Κυριακή αυτή είναι ελκυστική και εφήμερα «λυτρωτική», γιατί ο διαψευσμένος και ταλαιπωρημένος λαός γίνεται, έστω και για μια μέρα, κυρίαρχος και μέτοχος του πολιτικού «γίγνεσθαι» με την ψήφο του. Εμποδίζεται όμως, να γίνει ο απόλυτος ρυθμιστής, αφού ως «αφεντικά» επιβάλλονται δυστυχώς, η τρόικα και το ΔΝΤ. Και γι’ αυτό, οι πολιτικοί που ευθύνονται, οφείλουν να αφήσουν την ανευθυνότητα – αφροσύνη τους και να λειτουργήσουν πια με δικαιοσύνη και νοικοκυροσύνη.
Εξάλλου, μια υπεύθυνη και ρεαλιστική εκτίμηση οδηγεί στο ότι τα αποτελέσματα των εκλογών δεν θα επιφέρουν την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, αλλά θα σχηματοποιήσουν την ανακατανομή των αστικών κομματικών δυνάμεων. Αρκετοί εκτιμούν ότι το νέο Κοινοβούλιο θα αποτελείται από μια πανσπερμία κομμάτων (μάλλον, ανάλογη αυτής του 1950). Το αν θα λειτουργήσει και ως «πανδαισία», εξαρτάται από το κατά πόσο τα κόμματα θα συνεργασθούν, αφού εγκαταλείψουν τις ενίοτε δημοκοπικές προτάσεις τους. Η «πτωχώμενη» Ελλάδα χρειάζεται σοβαρούς – τίμιους ηγέτες και δεν αντέχει πια τους «σωτήρες».
Μπορεί προεκλογικά τα κόμματα: άλλα να αγωνίζονται για τη νίκη, άλλα να επιβιώσουν και μερικά να μην ηττηθούν. Όμως, λόγω της κρίσιμης κατάστασης είναι συνετό οι νέες πολιτικές δυνάμεις να θέτουν ως κυρίαρχο σκοπό (παραμερίζοντας οριστικά τις σκοπιμότητές τους), τη σωτηρία της Ελλάδος, με ισοπολιτεία και ισονομία, για όλους τους Έλληνες. Είναι επιζήμιο να λένε πολλά και αναπόδεικτα, να υπόσχονται αρκετά και αντιφατικά, να μας εξασφαλίζουν τα ελάχιστα. Έτσι οι περισσότεροι ψηφοφόροι προβληματίζονται και αμφιταλαντεύονται, ενώ ξεκαθαρισμένοι είναι ελάχιστοι. Αρκετοί όμως ζουν, ως «προβληματικά» άτομα, οικονομικά και κοινωνικά.
Αναγκαστικά λοιπόν, συμπεριφέρονται με το θυμοειδές, δηλαδή με δυσπιστία, οργή, αγανάκτηση και απελπισία. Έτσι, νιώθουν την ημέρα των εκλογών, όχι ως εορτή της Δημοκρατίας, αλλά ως Κυριακή των Βαΐων που την ακολουθεί η εβδομάδα της «Σταύρωσης» και ίσως, χωρίς «Ανάσταση». Και αυτό ελλοχεύει, γιατί τα μικρά κόμματα παρουσιάζονται ως οι «Ωραίοι» που κατακεραυνώνουν το Μνημόνιο και υπόσχονται ότι θα μας βγάλουν από αυτό. Συνάμα όμως κυριαρχούν οι κομματικές σκοπιμότητές τους και δεν συνεργάζονται. Τορπιλίζουν λοιπόν, μια πιθανή λύση και γίνονται ατελέσφορα.
Πρωταγωνιστούν και τα μεγαλύτερα κόμματα, που μερίδα των πολιτών τα ονομάζει: «οι Μοιραίοι». Το ένα έχει ως κεντρικό σύνθημά του: «την αυτοδύναμη Ελλάδα», ενώ το άλλο ζητεί την αυτοδυναμία. Το πρώτο υπόσχεται, «κατόπιν εορτής», κάποιες μικροβελτιώσεις στα επαχθή μέτρα του Μνημονίου, ενώ το δεύτερο βεβαιώνει ότι θα αγωνισθεί και θα βελτιώσει, στο μέτρο του επιτρεπτού, όρους του Μνημονίου. Εκείνο λοιπόν που ωφελεί να αποδεχθούν, είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται ήρωες πολιτικούς και έτσι μπορεί να αρχίσει η έξοδος από το οικονομικό τέλμα και η σταθεροποίηση του κοινωνικού ιστού.
Σε αυτές τις εκλογές, η λελογισμένη ψήφος είναι καθήκον δημοκρατικό και προπαντός εθνικό, για καθέναν Έλληνα και καθεμία Ελληνίδα. Μπροστά στην κάλπη λοιπόν, πρέπει να ψηφίσουμε, έχοντας την ελληνική σημαία στην καρδιά μας, την ελληνική ταυτότητα στην ψυχή μας και την ιστορία – τον πολιτισμό μας στο νου μας. Και αυτό χρειάζεται, γιατί σοβαρά πολιτικά λάθη, όχι μόνο αφαίρεσαν την αυτοδυναμία της Ελλάδας, αλλά τελικά την οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Είναι χρέος μας, λοιπόν, με την ορθή ψήφο μας, ως πρώτο βήμα να διασώσουμε την υπερηφάνεια και αξιοπρέπειά της και μετά όλοι μαζί, ενωμένοι να εργασθούμε για την έξοδο από την κρίση.
Φίλες και φίλοι, ανήκουμε στην Ευρώπη και θα παραμείνουμε σε αυτή. Τα εκβιαστικά διλήμματα που συχνά διατυπώνουν οι ψυχρές και ανάλγητες Αγορές, δεν πρέπει να μας φοβίζουν. Εξάλλου, δεν μας ταιριάζει ο φόβος, ούτε η μοιρολατρία. Απαιτείται η καθολική συμμετοχή μας, γιατί η αποχή δεν είναι δράση και δεν βοηθά, αλλά αποδυναμώνει τη λύση του τεράστιου προβλήματος για τη χώρα μας. Βέβαια, δεν βοηθούν τα πολιτικά συγχωροχάρτια, αλλά ούτε και οι επιλογές που οδηγούν σε αβέβαια πολιτικά βήματα. Η δίκαιη οργή πρέπει να ελεγχθεί από τη λογική και να γίνει έναυσμα για σταθερή και δημιουργική πορεία. Η Ελλάδα χρειάζεται άξιους – τίμιους πολιτικούς, αλλά και συνετούς πολίτες. Όλοι μαζί, ωφελεί να συνθέσουμε τα χρώματα «του ουράνιου τόξου», για να σταματήσει η «καταιγίδα».
Αν πετάξουμε τον ουρανό που είναι η ταυτότητά μας, τότε το «ουράνιο τόξο» θα γίνει μόνο τόξο στα χέρια της τρόικας και του ΔΝΤ. Ας μην το επιτρέψουμε με τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς και τις κομματικές σκοπιμότητες. Ο στόχος της επικράτησης δεν ωφελεί να γίνεται αυτοσκοπός, ούτε παιχνίδι επικυριαρχίας. Χρειαζόμαστε καθάριο λόγο και δίκαιες πολιτικές. Όμως και η οικειότητα που υπάρχει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ανάμεσα στους υποψήφιους και στο λαό, να γίνει οδηγός και για μετά τις εκλογές. Να οδηγήσει σε κοινή δράση και τότε η Ελλάδα θα τα καταφέρει.
Ο Έλληνας μεγαλουργεί, όταν υπάρχει αξιοπρέπεια και αξιοκρατία. Ακόμη πρέπει οι εκλεγμένοι πολιτικοί, υπεύθυνα και ρεαλιστικά να τις προσφέρουν. Σχετικά με τους δανειστές μας, εξαρτάται από εμάς να πάψουν να μας εκβιάζουν, περιορίζοντας τα πολιτικά μας λάθη. Ας καταλάβουν ότι είμαστε μαζί επιβάτες στο ευρωπαϊκό πλοίο, έστω και σε διαφορετικά καταστρώματα. Δεν θα παραμείνουμε μόνο κωπηλάτες. Και να κατανοήσουν ότι άμα βουλιάξει το πλοίο, τότε θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Και οι Έλληνες γνωρίζουν από θάλασσα και από κολύμπι. Η αρχή ας γίνει με τις εκλογές της 6ης Μαΐου, αποφεύγοντας να τα «κάνουμε θάλασσα». Ας ψηφίσουμε, έχοντας στη σκέψη μας ότι μάς ταιριάζει η Λεβεντιά και δεν μάς αξίζει η Μοιρολατρία.
