Στον πανέμορφο αυτό τόπο, με τον ήλιο, το φώς και την θάλασσα, που η ζωή σκάει από κάθε σχισμάδα των βράχων, πώς μπορείς να πιστέψεις ότι οι αυτοκτονίες είναι πλέον καθημερινή είδηση, πώς μπορείς να φανταστείς ότι η κρατική και η ευρωπαϊκή υποκρισία, έχουν φέρει τους γνωστούς για την φιλοξενία τους έλληνες, αλλά και τους εγκλωβισμένους εδώ μετανάστες, σε τέτοιο σημείο αμοιβαίου φόβου και απελπισίας, που θρηνούμε ανθρώπινα θύματα και από τις δύο πλευρές. Εγκλωβισμένοι οι μετανάστες, χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, μέσα στην ανέχεια και τον κατατρεγμό, έγκλειστοι στα σπίτια τους οι έλληνες από τον φόβο του περιθωριακού μετανάστη, η αστυνομία να κυνηγάει τα ασυμμάζευτα και ο φαύλος κύκλος δεν λέει να κλείσει.
Και όλα αυτά, γιατί ο «πολιτισμένος» κόσμος δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη και να επωμισθεί το κόστος των παράπλευρων απωλειών που οφείλονται, ως επί το πλείστον, σε πολέμους, σε κλιματική αλλαγή, σε κατάχρηση των πόρων που ο ίδιος έχει προβεί κλπ. Μέχρι χτες, αυτά αφορούσαν τον λεγόμενο τρίτο κόσμο.
Σήμερα, εδώ στην Ελλάδα, έχουμε γίνει εμείς οι ίδιοι μετανάστες στον τόπο μας. Μας αντιμετωπίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σαν να μας τιμωρούν καθημερινά, όπως τα κακά παιδιά και μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και να δείξουμε ανοχή για να είμαστε εκεί, όταν η Ευρώπη ευαρεστηθεί να αλλάξει. Όμως πολύ φοβούμαι ότι το δίλημμα δεν είναι αν θα είμαστε στην Ευρώπη, όταν αυτή αλλάξει, αλλά αν θα είμαστε ακόμη ζωντανοί. Πόση απελπισία ακόμη χωράει το φιλότιμο των Ευρωπαίων; Πρέπει να αφεθούμε στην προαίρεσή τους; Εμείς δεν πρέπει να τους δείξουμε που μας έχουν οδηγήσει, δεν πρέπει να το καταγγείλουμε; Δεν έχουμε την ευθύνη να πάρουμε την πρωτοβουλία να κάνουμε κάτι γιατί χανόμαστε;
Για τούτο ο Έλληνας δεν μασάει πια κανένα εκφοβισμό, διότι ήδη ζει καθημερινά στα όριά του. Και αν η κουλτούρα της Ευρώπης σήμερα είναι να μετακυλήσει την καυτή πατάτα στον πιο αδύναμο κρίκο, δεν μπορεί να επαφίεται ότι αυτός ο κρίκος θα αντέξει τα πάντα. Βαδίζουμε όλοι σε τεντωμένο σκοινί και όσοι επιλέγουν να έχουν την ευθύνη της διαχείρισης αυτής της κατάστασης, οφείλουν να γνωρίζουν και πόσο αντέχει το σκοινί.
Οσο όμως υπάρχουν συμφέροντα κρατών και αγορών, που επωφελούνται από αυτήν την ανθρωπιστική πια κρίση, για να θησαυρίζουν, τόσο είναι υποκριτικό να μας καταδεικνύουν εμάς, ως δήθεν υπαιτίους, για όσα υποφέρουμε σήμερα. Ξεπερνώντας όμως το σοκ και δέος της πρώτης λαίλαπας, ενημερωθήκαμε, ανοίξαμε τα μάτια μας, πήραμε απαντήσεις και συνεχίζουμε να ψάχνουμε και όταν βρεθήκαμε στην γωνία, να ζητούν από μας γη, ύδωρ και αξιοπρέπεια, βρήκαμε το κουράγιο να πούμε «ως εδώ».
Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε αυτήν μας την αντίσταση, δεν θα είμαστε μόνοι. Θα βρούμε δίπλα μας, τους λαούς της Ευρώπης του Νότου, που υποφέρουν και αυτοί από την κρίση, από τους λαούς, που διαισθάνονται ότι αύριο μπορεί να είναι η σειρά τους, από τους λαούς που η κουλτούρα τους απλά δεν τους επιτρέπει να είναι θιασώτες της εξόντωσης ενός ολόκληρου έθνους. Και ναι, είμαι αισιόδοξη ότι όλοι μαζί θα δουλέψουμε για να βγουν αληθινοί οι στίχοι του ποιητή μας «..ένα το χελιδόνι, κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ».
