ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΗ

Η ανευθυνότητα με τσακίζει!  Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις συμπεριφορές των συνανθρώπων μας σε διάφορες περιπτώσεις  της  καθημερινής μας ζωής.
Δύο περίπου εβδομάδες υπάρχει πρόβλημα με τα σκουπίδια, επειδή είναι κλειστή «η χωματερή» στη Φυλή. Αυτό το έχουν μάθει πλέον όλοι. Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το έχουν πρώτο θέμα, και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι το αγνοεί.
Παρ’ όλα αυτά λοιπόν, κάποιοι επιμένουν να πετάνε τα σκουπίδια τους, στους όχι απλά υπερπλήρεις κάδους, αλλά στις μικρές χωματερές που έχουν δημιουργηθεί γύρω από κάθε κάδο απορριμμάτων. Την προηγούμενη εβδομάδα, είδα τυχαία μια ηλικιωμένη κυρία, που μένει στη πολυκατοικία μας να κουβαλάει τρεις μικρές σακούλες σκουπίδια για να τα πετάξει  στους απέναντι κάδους. Της  επεσήμανα το πρόβλημα και της ζήτησα να τα κρατήσει στο μπαλκόνι της, όπως κάνω και εγώ, μέχρι να τελειώσει η «κατάληψη» της χωματερής, και το έκανε.
Αυτό το πολύ απλό πράγμα, αρνούνται να το κάνουν οι συμπολίτες μας, και μάλιστα όταν οι ίδιοι δεν θίγονται άμεσα από τα συσσωρευμένα απορρίμματα και τις μικρές δημιουργημένες χωματερές, αφού βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας  από το σπίτι τους. Έμαθα  ότι πριν από μερικές ημέρες κάποια «κυρία», που μένει στην περιοχή της Εκάλης, πήρε τα σκουπίδια της με το αυτοκίνητο και τα πέταξε στο Κεφαλάρι, αντί να τα κρατήσει στο σπίτι της, όπως της προτάθηκε από την οικιακή βοηθό της.
Αδιαφορούν για το όποιο αποτέλεσμα δεν τους θίγει άμεσα. Είμαστε η χώρα του «δεν βαριέσαι»!
Αυτή η συμπεριφορά και η φιλοσοφία δημιουργεί προβλήματα όχι μόνο στους συμπολίτες τους, στην πόλη τους, αλλά και στη χώρα μας.
Προχθές, ήθελα να μπω στο garage μου, όμως ατύχησα. Στην είσοδο υπήρχε σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο. Είχα ψώνια στο πορτμπαγκάζ, τα οποία δεν θα έπρεπε να μείνουν πολύ ώρα εκτός ψυγείου. Στάθμευσα λίγο πιο κάτω και μετέφερα τα ευπαθή προϊόντα στο σπίτι μου. Ξανακατέβηκα, είχα άγχος, επειδή το αυτοκίνητό μου ήταν σε άσχημη θέση σταθμευμένο.
Μετά από λίγο εμφανίσθηκε μια κυρία με ένα παιδάκι και μπήκε στο αυτοκίνητο, που με είχε κλείσει. Προσπαθούσε να διαβάσει το σημείωμα που της είχα αφήσει στο τζάμι  της, της έκανα την παρατήρηση ότι ήταν άτοπο και αγενές από μέρους της αυτό που έκανε. Η απάντηση που πήρα ήταν χαρακτηριστική της αδιαφορίας της, «τώρα τι θέλεις καυγά; Αϊ , παράτα μας»! Έμεινα άφωνη. Μήπως έπρεπε να την ευχαριστήσω, η να της ζητήσω συγνώμη; Αυτά είναι, δυστυχώς, γεγονότα και συμπεριφορές καθημερινής πρακτικής των συμπολιτών μας.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην διαδρομή από το σπίτι μου στην Αθήνα, μέτραγα σε πόσα δίκυκλα οι επιβάτες τους δεν φορούσαν κράνος. Η αναλογία ήταν ένας προς δέκα, δηλαδή οι εννιά δεν φορούσαν. Ούτε βέβαια και οι συνεπιβάτες τους. Το χειρότερο ήταν ότι πολλές φορές υπήρχαν και παιδιά, ως τρίτος επιβάτης, απροστάτευτα, άλλοτε καθισμένα μπροστά από τον οδηγό και άλλοτε ανάμεσα στους δυο συνεπιβάτες. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν συνάντησα ούτε ένα τροχονόμο, ή άλλο αρμόδιο όργανο, να τους επιβάλει την προβλεπόμενη ποινή, η έστω να τους κάνει παρατήρηση.
Πόσες φορές αλήθεια, δεν σας τυφλώνουν τα φώτα του απέναντι αυτοκινήτου, χωρίς να είναι τα μεγάλα; Ο λόγος είναι απλός, δεν έχουν ρυθμιστεί σωστά και ενοχλούν, πράγμα που είναι παράβαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα! Δεν βαριέσαι!
Πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούν με ένα φανάρι, που μέσα στην νύχτα δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για δίκυκλο, και εκείνη τη στιγμή μπορεί να γίνει αιτία δυστυχήματος; Αλλά δεν βαριέσαι! Αυτές είναι υπερβολές!
Πολλές φορές γίνομαι γραφική, όταν αναφέρομαι στην νομιμότητα και την υποχρέωση  του καθενός από εμάς να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας, ως πολίτες, τόσο απέναντι στην όποια διοίκηση, όσο και απέναντι στους συμπολίτες μας. Δυστυχώς, η εφαρμογή των νόμων δεν μας αφορά. Κάνουμε ότι μας βολεύει αγνοώντας και τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα. Έτσι, η ζούγκλα είναι το καθημερινό μας περιβάλλον. Μια ματιά γύρω θα σας πείσει. Τραπεζοκαθίσματα σε κοινόχρηστους χώρους χωρίς άδεια, παράνομες κατασκευές στις πρασιές, καταλήψεις πεζοδρομίων και κατάργηση χώρων στάθμευσης, είναι μια πρόχειρη επιλογή όσων συμβάλλουν στη δική μας ζούγκλα.
Εκείνο βέβαια, που με συνθλίβει είναι η αδιέξοδη  οικονομική ένδεια της χώρας, και όσα βιώνουμε σαν λαός στην καθημερινότητά μας, εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Δεν θέλω να σταθώ στους λόγους, στις πολιτικές και στις παραλείψεις, που διαχρονικά μας οδήγησαν εδώ. Τα αποτελέσματα  είναι , ίσως,  μη αναστρέψιμα.
Εμείς, σαν πολίτες, έχουμε την υποχρέωση να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και την χωρίς όρους και όρια μεταξύ μας αλληλεγγύη, ώστε να ξεπεράσουμε τις δύσκολες ημέρες με, όσο το δυνατόν, λιγότερες απώλειες.
Επειδή: «προβλέπεται άστατος καιρός, αγέρας, βροχή, χαλάζι»  (1)

Νάνος Βαλαωρίτης: «Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟΣ» από την ποιητική συλλογή «Η κάθοδος των Μ»

Προηγούμενο άρθροτου Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ
Επόμενο άρθροΔια ζώσης φωνής & άλλα σχόλια

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.