Είναι ευλογία να τιμάς και να εμπνέεσαι από τις «Ρίζες» σου και κατάρα, παθητικά να ακολουθείς το Ριζικό σου. Και το χειρότερο συμβαίνει, όταν επιτρέπεις ευτελιστικά να σε φαλκιδεύουν ανιστόρητοι εκσυγχρονιστές, «άριζοι» διασπαθιστές του δημόσιου συμφέροντος, που ατσαλάκωτοι και κομψευόμενοι, αγωνιούν μοιρολατρικά και ατελέσφορα για τη στοιχειωμένη σωτηρία του λαού, ενώ στοχευμένα μείρονται (τεμαχίζουν) και καρπώνονται την «πίτα» (δημόσια περιουσία) για ίδιον όφελος.
Μια παροιμία λέει: «Από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν καεί;». Όμως αυτή τη μοιρολατρική στάση δεν τη διαπίστωσα στην εκδήλωση που παρευρέθηκα για την κοπή της Βασιλόπιτας, στην κατάμεστη αίθουσα της Ένωσης Μικρασιατών στη Νέα Ερυθραία. Ήταν μια ζεστή, ανθρώπινη και εμπνέουσα εκδήλωση. Συμμετείχαν αρμονικά και με ενθουσιασμό οι επίσημοι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εκπρόσωποι αρκετών συλλόγων και πλήθος κόσμου. Σε όλους, μέλη της Ένωσης Μικρασιατών, έβλεπες το χαμόγελο μαζί με τον προβληματισμό, την ηρεμία μαζί με την αγωνιστική διάθεση και τη νοσταλγία της παράδοσης μαζί με την οργή για το «κατάντημα» της Ελλάδας.
Οι «Ρίζες» ιστορικές και πολιτιστικές είναι γόνιμη παρακαταθήκη και προοδευτικό κειμήλιο για ισορροπία και έμπνευση. Είναι για να βλασταίνουν νέα κλαδιά και όχι να μαραίνεται ο ανθός της νιότης. Συνειρμικά σκέφτηκα και την εκδήλωση βράβευσης των επιτυχόντων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, από τον Δήμο Κηφισιάς και πιο συγκεκριμένα από το Ν.Π.Δ.Δ. για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, με την επωνυμία «Δ. Βικέλας». Οι επιτυχόντες ζουν στην Ελλάδα, όπου ορισμένοι πολιτικοί και οικονομικοί ιθύνοντες, δεσμώτες της κερδοφορίας για τους ολίγους και εκλεκτούς, την οδηγούν σε ένα «άριζο» και ανάλγητο για το λαό παρόν και σε ένα επισφαλές μέλλον. Σε αυτές τις κατατρύχουσες συνθήκες οι επιτυχόντες νέοι κι νέες δικαιούνται να γευτούν στιγμιαία τη χαρά της επιτυχίας τους που είναι καρπός μεγάλης και επίπονης προσωπικής προσπάθειας, απορροή οικογενειακών στερήσεων και συνάμα επιστέγασμα διδακτικής καθοδήγησης και προσφοράς.
Δεν είναι όμως συνετό να επαναπαύονται στην επιτυχία τους αυτή. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου η ανεργία για τους νέους-νέες κυμαίνεται γύρω στο 30%, δεν αρκεί μόνο να προβληματίζονται, αλλά οφείλουν να αγωνίζονται. Επιβάλλεται τον Ταύρο που μετέφερε στην πλάτη του την Ευρώπη, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, να τον αρπάξουν αυτοί από τα «κέρατα» και να μην επιτρέψουν «να τους κουτουλάει και να τους τσαλαπατάει», όπως σκοπεύουν κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί ιθύνοντες και επιτρέπουν ταυτόχρονα οι αποτυχημένοι πολιτικοί ταγοί μας.
Οι «κόκκινες» γραμμές που ορίζει κατά καιρούς, τα δυο τελευταία χρόνια, το πολιτικό σύστημα για τη «σωτηρία» της χώρας, γίνονται επιφάσεις ερωτοτροπίας (κόκκινο είναι το χρώμα του έρωτα) και όχι αποφάσεις διεξόδου από το οικονομικό αδιέξοδο. Γι’ αυτό όλοι οι νέοι-νέες, και αυτοί που πέτυχαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι άλλοι που δεν τα κατάφεραν (είναι λάθος η διάκριση σε πετυχημένους και αποτυχημένους), οφείλουν να στηριχθούν στις «Ρίζες» τους και να μην παραμείνουν βουβοί και άβουλοι θεατές στο ετεροκατευθυνόμενο «Ριζικό» τους. Είναι σωτήριο για τους ίδιους και την Ελλάδα να εφαρμόζουν την «εντελέχεια» του Αριστοτέλη, δηλαδή, να στοχεύουν στην τελειοποίηση που στηρίζεται στις εσωτερικές τους δυνάμεις. Είναι η δύναμη που μετατρέπει το άμορφο μάρμαρο σε μορφή γλυπτού (= πολιτισμός). Την αδικία και την εκμετάλλευση, σε αξιοκρατία και εργασία (= πολιτισμός).
Τελικά ως λαός στα κύτταρά μας έχουμε τον πολιτισμό στα πόδια μας, έχουμε τις «Ρίζες» μας και με αυτά τα εφόδια οφείλουμε να αυτοκαθορίζουμε στέρεα το «Ριζικό» μας. Το 2012 δεν πρέπει να παραμείνει «ο κύκλος των χαμένων πολιτικών», αλλά πρέπει να γίνει η χρονιά «των νικητών πολιτών».
* Τ. Δ/ντής Λυκείου Νέας Ερυθραίας, αντιπρόεδρος Σχολικής Επιτροπής Β’βάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Κηφισιάς
