Τους δρόμους που ενώνουν την κοινωνική ορμή, εκείνη που διαμορφώνει τους συσχετισμούς και τις προϋποθέσεις για κοινωνική δημιουργία και που οδηγούν στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, δεν τους διαβαίνουνε βερμπαλιστές και ούτε όσοι ονειρεύονται διαδρομές ακούραστες και «βολεμένες». Είναι δρόμοι ανηφορικοί και κακοτράχαλοι, δεν στρώνονται με ροδοπέταλα και κανείς «μεγάλος αδελφός» δεν τους «προστατεύει».
Τους διαβαίνουν μόνο αγόγγυστοι ακτιβιστές, υπηρέτες της κοινωνικής ευαισθησίας. Οι άνθρωποι που δεν λιγοψυχούν, δεν κρύβονται στο δάχτυλό τους, δεν γίνονται φερέφωνο. Τους διαβαίνουν όσοι μπορούν να βλέπουν θαρρετά και ευθεία στον καθρέφτη, όταν γυρεύουν το καινούριο με σεβασμό στο έντιμο, στο ειλικρινές και στο δημιουργικό. Άνθρωποι που ζητούν συνεννόηση και διαφάνεια, που δεν ανέχονται κρυμμένους συντηρητισμούς και παραπλανήσεις. Όλοι όσοι αγωνίζονται για την εξυγίανση, της κοινωνικά χλεμπονιασμένης ζωής που βιώνουν.
Άνθρωποι με βούληση αυθεντική και αυτοπεποίθηση, που μπορούν να ανταποκριθούν σε ανάγκες και απαιτήσεις στη σύγχρονη εποχή, που συχνά και οι ίδιοι ως συνυπεύθυνοι, τις δημιούργησαν. Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται η πόλη, από τη δράση τους να γεννηθεί η νέα ελπίδα. Χρειάζεται η Νέα Ερυθραία μια τέτοια ελπίδα, να αναθερμάνει τον αγώνα της, να αναπτερώσει το ηθικό των κατοίκων της, να εμπνεύσει την προοπτική της για ποιότητα ζωής. Θέλει την εμπιστοσύνη, τη θετική σκέψη των πολλών, να γίνουν άμεσα πλούσια ορμή κοινωνικής προσπάθειας, να τρέξουνε στο ρυάκι της ψυχής, βαθύς και πλούσιος να γίνουν ποταμός κρυστάλλινης αλήθειας και άδολης ατομικής δημιουργίας.
Οφείλουμε και είναι στο χέρι ας, να υπερβούμε δισταγμούς και αναστολές και ανατρεπτικά να πορευτούμε, στην τρέχουσα πολιτική της τοπικής πραγματικότητας, γιατί μπορούμε να ζήσουμε στη Νέα Ερυθραία ε όρους κοινωνικά καλύτερους και σε συνθήκες περιβαλλοντικά πλουσιότερες, ια προαστιακή ζωή ποιότητας.
Οφείλουμε να πιστέψουμε στους εαυτούς ας, να μη διστάζουμε να εμπιστευτούμε τον διπλανό μας, να φανερώσουμε το πιστεύω ας. Μόνο έτσι θα θωρακίσουμε την τοπική συνοχή και την προοπτική ισόρροπης ανάπτυξης στην πόλη, όπως δεν κάναμε ως σήμερα και αυτό, δεν το αξίζει η Νέα Ερυθραία. Μοιράζουμε τις δυνάμεις σε απίστευτες ενότητες που δεν έχουν το σθένος να συνεννοηθούν, σε βάση πλαισίου τοπικής δημιουργίας και ποιότητας ζωής. Πως αλήθεια θα λυθούν χρόνια προβλήματα, αν δεν τολμήσουμε κινηματικά και ε κοινή δράση, να παρέμβουμε σε αυτά;
Είμαστε υπόλογοι όσων συμβαίνουν στο χώρο και τον τόπο που εκφράζουμε, άσχετα ε το αν μπορούμε ή αν δε θέλουμε να το καταλάβουμε. Αψευδής μάρτυς η κοινωνία που σπάνια δικαιώνει και σπανιότερα πιστώνει, προσπάθειες που καταβάλαμε, όταν παραπλανούμε κρύβοντας τις αιτίες και δεν παρεμβαίνουμε ε όρους πρακτικής αντιμετώπισης και ευθείας αντιπαράθεσης. Μια συμπεριφορά που μας αφήνει αλώβητους καθώς δεν θίγουμε τα συμφέροντα, όμως έτσι, δεν λύνουμε ποτέ κανένα πρόβλημα.
Θέλουμε το καλύτερο, αλλά το ζητάμε όνο από τους άλλους. Δεν απαντάμε ε πράξεις στις προκλήσεις. Κρυβόμαστε πίσω από τα προβλήματα, λες και δεν είμαστε μέρος τους, λες και δεν είμαστε συνυπεύθυνοι για τη δημιουργία και για τη διόγκωση τους. Ήρθε ο καιρός, να γίνουμε εμείς η πέτρα που πέφτει ε ορμή στα λιμνάζοντα νερά. Να αρνηθούμε τον συντηρητισμό, την κακοδαιμονία και την κακεντρέχεια και στη δύναμη των θέσεων, να υπερβούμε το φόβο, διαβαίνοντας καινούριους και σύγχρονους δρόμους, κινηματικής συλλογικότητας.
Αντιμετωπίζουν πολλοί από εμάς την ύλη, ως είδος «παρείσακτο», αντί ως μεταβαλλόμενο μέγεθος κοινωνικής επιβίωσης, επιτρέποντας έτσι στα κάθε λογής πολιτικά κακέκτυπα, να βιάζουν και να αλλοτριώνουν την αξία της. Αν και πολύ καλά γνωρίζουμε όσοι επικαλούμαστε τις πανανθρώπινες αξίες, ότι οι λύσεις στα καθημερινά προβλήματα, δεν είναι το συμφέρον, το μέσον, η ιδιώτευση, πράττουμε ελάχιστα, προκειμένου να κυριαρχήσει αυτή η αλήθεια στη λογική των ανθρώπων, που προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους στη εικόνα, κακέκτυπων δημόσιων λειτουργών.
Γινόμαστε άδικοι από θέσεις εξουσίας, με την αλαζονική συμπεριφορά σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης καθώς στεκόμαστε μακριά τους, ακόμα και όταν συχνά παραπλανητικά επικαλούμαστε το πρόβλημά τους, δεν γνωρίζουμε ούτε καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες τους, καθώς «κρύβονται» στην αξιοπρέπειά τους.
Μπορούμε να τραβήξουμε μπροστά την πολιτική των κοινωνικών αξιών και της αξιοπρέπειας. Οφείλουμε όλοι, να είμαστε πολιτικοί υπηρέτες του κοινωνικού συνόλου στη δημόσια ζωή ας, αντί ψυχροί εκφραστές συντεχνιών και συμφερόντων της κομματικής ζωής του τόπου και της ατομικής προβολής και επιθυμίας.
Καλούμαστε να απαντήσουμε άμεσα, ειλικρινά, έντιμα και προπαντός πολιτικά, στα ερωτήματα που τίθενται, είτε αφορούν την τοπική ζωή μας είτε διευρύνονται στην γενικότερη πολιτική, αντί να επιτρέπουμε να «σκοτώνονται» αβίαστα, η μια μετά την άλλη, οι κοινωνικές ελπίδες.
