Ετοίμαζα ένα κείμενο, όπως πάντα προσωπικής άποψης, που αναφερόταν στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές και τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε ως ψηφοφόροι να αντιμετωπίσουμε τις υποψήφιες δημοτικές παρατάξεις, τα πολιτικά κόμματα και κυρίως τους υποψηφίους δημάρχους, κάποιοι εκ των οποίων «έχουν ήδη πιάσει δουλειά» και λίγο πριν το προωθήσω στην εφημερίδα, όπως το συνηθίζω, έριξα μια ματιά σε διάφορες ιστοσελίδες.
Κράτησε την προσοχή μου το παρακάτω κείμενο στο troktiko, η τεράστια κραυγή απόγνωσης ας μου επιτραπεί να πω, της άγνωστης 24χρονης αναγνώστριας και το σοκ που ένοιωσα ήταν εξίσου δυνατό της είδησης για την άνανδρη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, (δεν τον γνώριζα και ούτε είχα παρακολουθήσει το έργο του), ώστε ήταν αρκετό να χάσω με μιας, τη φωνή και μαζί τη σκέψη μου για αρκετά λεπτά της ώρας.
Όταν «επανήρθα» θεώρησα αυτή την κραυγή απόγνωσης, πολύ ποιο σημαντική του άρθρου μου, αλλά και την ανάγκη με κάποιο τρόπο να συμπαρασταθώ στην αγωνία της νέας αυτής κοπέλας και αφού η ίδια μου το επιτρέψει θα ήθελα να της πω, ότι την τύχη μας και ως άτομα και ως χώρα, την καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Καθένας μας οφείλει να συμβάλει μα ποιο πολύ να παρεμβαίνει σε αυτό που λέμε κοινό συμφέρον. Κανείς από όλους που μας εκπροσωπούν σε αυτό τον κόσμο, δεν είναι πάνω από την κοινή λαϊκή θέλησή μας.
Υπάρχουν και άλλοι πολλοί με τα δικά της συναισθήματα, μα κανείς τους δεν θα πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα του, τη χώρα μας, επειδή οι ηγεσίες μας υπολείπονται των προσδοκιών μας. Μπορούμε, αρκεί να το αποφασίσουμε και πρέπει νομίζω να το κάνουμε, να τις αλλάξουμε αυτές τις ηγεσίες, αφού πλέον είναι καθαρό, ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κατάχρηση εξουσίας όλοι έκαναν και στην αυτοδιοίκηση και στην κεντρική διοίκηση, της υπερήφανης και ευδόκιμης χώρας μας.
Ζητώ συγνώμη από το troktiko για την αναδημοσίευση και ζητώ επίσης συγνώμη από την 24χρονη αναγνώστριά του, που «παρεμβαίνω» στη σκέψη της.
troktiko
Τετάρτη, 21 Ιουλίου 2010
“Ελλάδα Λυπάμαι”
“Δεν με απασχολεί αν δημοσιεύσετε το κείμενό μου ή όχι, απλά νιώθω τόσο αγανακτισμένη που κάπου θέλω να κράξω και εγώ για την κατάντια αυτής της χώρας.
Είμαι 24 ετών γεμάτη όνειρα για το μέλλον.
Που θα τα πραγματοποιήσω όμως?
Νιώθω πως η Ελλάδα δεν με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να πληρώνω για λεφτά που κάποιοι έκλεψαν.
Δεν αντέχω να μην πληρώνομαι στη δουλειά, να φοβάμαι μη μείνω άνεργη παρόλο που δεν πληρώνομαι.
Θέλω να κάνω οικογένεια και να μη φοβάμαι ότι θα σκοτώσουν το παιδί μου.
Θέλω να κάνω οικογένεια και να μη φοβάμαι μη σκοτώσουν τον άντρα μου.
Θέλω να μπαίνω χωρίς φόβο στο μετρό, να βγαίνω από το σπίτι μου χωρίς να φοβάμαι.
Δεν θέλω να ξυπνάω στις 5 το πρωί από ήχους πυροβολισμών.
Ελλάδα, αυτό μπορείς να μου προσφέρεις;
Να ζω κάθε μέρα έναν πόλεμο και να νιώθω ότι ζω ακόμα από θαύμα;
Αν είναι έτσι λυπάμαι? κάπου εδώ θα σε εγκαταλείψω”
