Είχα από καιρό αποφασίσει αυτές τις γιορτές να τις περάσω έξω από την Ελλάδα, σε κάποια πόλη με παράδοση στο κλίμα των Χριστουγέννων. Θα πήγαινα με την ξαδέλφη μου τη Στέλλα. Μου πρότεινε Βερολίνο ή Ζυρίχη, όπου μένουν τα παιδιά της. Τελικά αποφασίσαμε μια τρίτη πόλη τη Βιέννη, όπου δεν είχε τύχει καμιά από τις δυο μας να την επισκεφθεί στο παρελθόν. Ήταν λοιπόν ένας ελκυστικός προορισμός και συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούσαν κατάλληλη Χριστουγεννιάτικη διαμονή, δηλαδή γιορταστικό χαρακτήρα και χιόνια.
Είναι μια παιδική αγάπη τα χιόνια είναι μια παιδική μου αγάπη και ας με ταλαιπωρούν. Αυτό το λευκό στρώμα, που μετασχηματίζει το τοπίο, τα κτήρια, τα δέντρα, κρύβει τις όποιες ατέλειες και δημιουργεί ένα νέο σχήμα, ονειρικό και εφήμερο, όπου απλωθεί, με γοητεύει.
Με αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα του ταξιδιού και άρχισε η προσγείωση στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Από ψηλά προσπαθούσα να δω τα χιόνια, ο πιλότος ήδη μας είχε ενημερώσει για τον καιρό, η θερμοκρασία θα ήταν 4ο Κελσίου που δεν ήταν ενθαρρυντικό για τις προσδοκίες μου. Δυστυχώς τα χιόνια είχαν λειώσει και από ψηλά διέκρινα κάποιους άσπρους λεκέδες.
Στο ταξί προς το ξενοδοχείο, μάθαμε από τον οδηγό ότι περιμένανε 15.000 Έλληνες για τις γιορτές στη Βιέννη. Το ακούσαμε σαν υπερβολή και δεν δώσαμε πολύ σημασία.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να βγούμε και να περπατήσουμε στη πόλη. Μέσα σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε στην πλατεία του Αγ. Στεφάνου. Είχε σκοτεινιάσει και οι φωτισμένες γιρλάντες στους δρόμους, οι πολύχρωμες όψεις των καταστημάτων και ο κόσμος που πηγαινοερχόταν έδιναν τον απαιτούμενο γιορταστικό τόνο. Περπατούσαμε χαζεύοντας και παρατηρώντας τον διάκοσμο των κτηρίων, τις όψεις τους, τις κατασκευές, τον εξοπλισμό της πόλης σε καθιστικά, ζαρντινιέρες και καλάθια απορριμμάτων, όλα κατακάθαρα. Βρεθήκαμε μπροστά στον Αγ. Στέφανο, μια πανύψηλη σε γοτθικό ρυθμό εκκλησία. Μπήκαμε μέσα, ήταν εξαιρετική στο είδος της. Άναψα ένα καντηλάκι, τα χρήματα θα πήγαιναν σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα. Είχε πολλά τέτοια σημεία σ? όλο τον ναό και πολλές κόγχες κάτι σαν παρεκκλήσια. Ήταν γεμάτη κόσμο, έξω το κρύο έτσουζε. Δίπλα μου άκουσα κάποιους Έλληνες να συζητάνε, ήταν μερικοί από τους 15.000, που μας είχε πει ο ταξιτζής.
Αργότερα μπήκαμε σε ένα «Καφέ» και απολαύσαμε μια ζεστή σοκολάτα με μικρά βιεννέζικα γλυκάκια.
Περπατήσαμε λίγο ακόμα περιπλανώμενες στους δρόμους της παλιάς πόλης. Δεν υπήρχαν πουθενά αυτοκίνητα μόνο στον περιμετρικό δακτύλιο της πόλης και σε κάποιους καθέτους που και αυτοί οδηγούσαν σε υπόγεια πάρκινκ. Έτσι εξηγείτο το φαινόμενο της ανυπαρξίας αυτοκινήτων στο εμπορικό κέντρο της πόλης και γενικώς της ανυπαρξίας σταθμευμένων στους δρόμους, εκτός κάποιων ταξί σε ειδικές θέσεις.
Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου βρήκα έναν διαφημιστικό οδηγό της πόλης, διαβάζω:
«Στις 20 Δεκεμβρίου του 1857, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, διέταξε να γκρεμιστούν τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν τα προάστια σε συνέχεια και συγχρόνως με τη πόλη.
Στη θέση που βρίσκονταν λιβάδια μια εξαιρετική κυκλική λεωφόρος δημιουργείται, με πλάτος 57 μέτρων, στην οποία αρχίζουν να αναπτύσσονται δημόσια μνημειακού χαρακτήρα κτήρια. Το κόστος αυτών των κτηρίων καλύφθηκε από την πώληση των εναπομεινάντων οικοπέδων, στους νεόπλουτους και στους αριστοκράτες.
Για να αναγερθούν αυτά τα δημόσια κτήρια διεξήχθη διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός.
Μεταξύ των επιτυχόντων αρχιτεκτόνων, που επηρέασαν σημαντικά στην διαμόρφωση της νέας εμφάνισης της πόλης ήταν οι διάσημοι Θεόφιλος Χάνσεν από την Δανία, ο Γκάτφριντ Σέμπερ από το Αμβούργο, οι Χανζ Χαζενάουερ και Χάινχριχ φον Φέντσελ από τη Βιέννη
Κάθε κτήριο κτίστηκε ανάλογα με το προορισμό του και το ιστορικό του ρόλο. Έτσι το Κοινοβούλιο, που σχεδιάστηκε από τον Θεόφιλο Χάνσεν, είναι επηρεασμένο από την Αρχαία Ελληνική Αρχιτεκτονική.
Η λεωφόρος του Δακτυλίου έχει τα δικά της μοναδικά κτήρια με ξεχωριστό χαρακτήρα που ξεκινάει από το εξωτερικό των κτηρίων και εκτείνεται μέχρι τα θαυμαστά εσωτερικά τους»
Ωραία όλα αυτά σκέφθηκα, αυτά θα τα δούμε σε κάποια περιήγηση με τα ειδικά λεωφορεία στην πόλη, εκείνο που με απασχολεί να δω και αποτελεί και έναν από τους λόγους που προτίμησα την Βιέννη σ? αυτό το ταξίδι τη «Μονάδα Διαχείρισης, Θερμικής Απόδοσης των Απορριμμάτων», που απ? όσο ξέρω βρίσκεται μέσα στον πολεοδομικό ιστό της πόλης. Και όχι μόνο. Ένας μεγάλος Αυστριακός Αρχιτέκτονας και ζωγράφος, ο Φράιντεσράιχ Χουντερτβάσερ, ξανασχεδίασε όλες τις όψεις του κτηριακού συγκροτήματος που απαρτίζουν τη «Μονάδα». Το αποτέλεσμα μοναδικό και εξαιρετικά πρωτότυπο.
Με αυτές τις σκέψεις και με την απόφαση μου να είναι το πρώτο αξιοθέατο της επόμενης μέρας που θα επισκεφθώ, αποκοιμήθηκα.
Το πρωί της επομένης, ανυπομονούσα να δω επιτέλους αυτό το κτήριο.
Πήραμε το μετρό, από τη στάση που βρισκόταν εκατό μέτρα απέναντι από το ξενοδοχείο. Κατεβήκαμε μετά από έξη στάσεις, σε μια κυκλική διαδρομή, παράλληλα με τη περίφημη Λεωφόρο Δακτυλίου (Ringstrasse), κατεβήκαμε στη στάση Σπιτελάου (Spittelau). Μπροστά στα μάτια μας, μπροστά στα πόδια μας, βρίσκεται ένα έργο τέχνης,
Έμεινα άφωνη. Ήμουν ευτυχισμένη. Είχα την τύχη να δω ένα έργο με διπλή για μένα αξία, μια περιβαλλοντική και μια αρχιτεκτονική.
Κάθε του λεπτομέρεια, ακόμη και η ελάχιστη βίδα είχε προσεχθεί. Κάθε οριζόντια επιφάνεια του κτηρίου είχε φυτευτεί, με διάφορα δέντρα και φυτά. Ο Αρχιτέκτονας, είχε καταφέρει να μετατρέψει, ένα εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων, σε έργο τέχνης.
Η καπνοδόχος της εγκατάστασης έχει 126 μέτρα ύψος, και έχει μετατραπεί από τον Χουντερτβάσερ σε γλυπτό αριστούργημα και σημείο αναφοράς της πόλης. Είναι σχεδόν ορατό από παντού.
Αυτή η κατασκευή απαντάει στην «ανωνυμία» των πόλεων.
Όμως επειδή αυτό το έργο θα χρειαστεί πολύ χώρο για να αναπτυχθεί και για την λειτουργία του και για την αισθητική του αξία, θα το αφήσω για άλλη φορά, καθώς και για τον οραματιστή, οικολόγο, ζωγράφο και αρχιτέκτονα τον Χουντερτβάσερ.
Όπως ήδη θα έχετε καταλάβει έφυγα από το Σπιτελάου, εντυπωσιασμένη. Έτσι χαρούμενη, αποφασίσαμε να πάμε στην παλιά πόλη, εκεί που μπορείς να απολαύσεις ένα ωραίο ζεστό καφέ Βιεννουά. Επιλέξαμε να πάμε στο ξενοδοχείο Σάχερ (Sacher), να δοκιμάσουμε και την περίφημη Σαχερτόρτε. Περιττό να σας πω ότι οι μισοί τουλάχιστον θαμώνες ήταν Έλληνες, με τους οποίους πιάσαμε κουβέντα και ανταλλάξαμε εμπειρίες. Φάγαμε και την διάσημη Σαχερτόρτε και την απομυθοποιήσαμε. Ήταν ένα κέικ σοκολάτας με μια στρώση μαρμελάδας, ενδιάμεσα, και σκεπασμένη με γλάσο σοκολάτας και σερβιρισμένη μαζί με άσπρη άγλυκη σαντιγί. Πώς να μας εντυπωσιάσει εμάς που έχουμε μεγαλώσει με μπακλαβάδες και καταΐφια!
Αποζημιωθήκαμε όμως και ευχαριστηθήκαμε με τον «Μάκμπεθ», που παρακολουθήσαμε, σε μια εξαιρετική πρωτοποριακή παράσταση την Όπερα της Βιέννης, την επομένη των Χριστουγέννων.
Ένα βράδυ, διασκεδάσαμε σε μια ταβέρνα στα περίχωρα με παραδοσιακή μουσική και χορούς.
Την τελευταία μέρα απολαύσαμε ένα κονσέρτο με έργα των Στράους και Μότσαρτ σε συνδυασμό με καλλιτέχνες που χόρευαν βαλς ή τραγουδούσαν τα αντίστοιχα θέματα.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα το τηλέφωνο μου χτυπούσε ακατάπαυστα για Χρόνια Πολλά. Μεταξύ αυτών και κάποιων φίλων που θα ερχόντουσταν οικογενειακώς για Πρωτοχρονιά στη Βιέννη. Τότε σκέφτηκα ότι ο οδηγός του ταξί είχε δίκιο.
Όμως, θα τα ξαναπούμε.
Έχουμε αφήσει κάποια θέματα σε εκκρεμότητα.
Καλή Χρονιά!
