Μία αφόρητα ανιαρή και ελάχιστα πολιτική προεκλογική περίοδος έφθασε, επιτέλους, στο τέλος της. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ούτε καν για το αποτέλεσμα, με εντυπωσιακή απουσία πολιτικού λόγου από τους δύο μονομάχους βρισκόμαστε, για άλλη μία φορά, μπροστά στην κάλπη με πικρές σκέψεις στο μυαλό και ένα βάρος στην καρδιά .
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα είναι, πιστεύω, ο μεγάλος και αναμφισβήτητος νικητής των μεθαυριανών εκλογών και, έτσι, θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, άνετης ή ισχνής πλειοψηφίας, Και όλα αυτά χωρίς να κάνει τίποτα απολύτως. Ούτε πρόγραμμα τεκμηριωμένο να παρουσιάσει, ούτε πολιτικό λόγο να αρθρώσει, ούτε συγκεκριμένες δεσμεύσεις να αναλάβει. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνουν ήταν να περιορίσουν τις πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαραθέσεις (συνεντεύξεις, debates κ.λπ.) του αρχηγού τους προκειμένου να αποφύγουν δυσάρεστες παντόφλες και επώδυνα μαργαριτάρια Όλα τα άλλα τα ανέλαβαν εργολαβικά, εν χορδαίς και οργάνοις που λένε, τα media (ηλεκτρονικά και έντυπα) των διαφόρων κατασκευαστών, μεγαλοεκδοτών και καναλαρχών σε συνδυασμό με την άνευ προηγουμένου ανικανότητα της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Πράγματι, δεν νομίζω πως είναι εύκολο να βρούμε στην σύγχρονη πολιτική μας ιστορία τόσο ανίκανη κυβέρνηση. Ποτέ άλλοτε, από τη μεταπολίτευση και δώθε, δεν συνυπήρξαν στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο τόσα άχρηστα λαμόγια μαζί. Και τα αποτελέσματα βεβαίως ήταν μοιραία και δεν άργησαν να φανούν. Η μισή χώρα κάρβουνο, η οικονομία όσο ποτέ τόσο κοντά στο κανόνι , το διεθνές κύρος μας καταρρακωμένο, οι ασφυκτικές αναθυμιάσεις τις διαφθοράς να έχουν κατακλύσει τα πάντα
Προφανώς, το θέμα καθόλου δεν εξαντλείται στην ανικανότητα των μεν και στην ικανότητα των δε. Απλώς ενισχύεται. Αλλιώς, η θεώρηση αυτή θα ήταν ελλειποβαρής, άνιση, απολιτική και εντελώς αφελής. Το σύστημα πολύ συστηματικά εργάστηκε για να κυριαρχήσει και στην πατρίδα μας ο λεγόμενος δικομματισμός όπου δύο κόμματα που υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, την ίδια τάξη, το ίδιο σύστημα, εναλλάσσονται στην κυβέρνηση προκειμένου να νέμεται μόνιμα την εξουσία το ίδιο και το αυτό πλέγμα συμφερόντων. Και η εναλλαγή γίνεται απλά ή για να ξαναμοιραστεί η τράπουλα ή για να εξαργυρωθούν γραμμάτια ή για να τακτοποιηθούν οι εκάστοτε ημέτεροι πελάτες των πολιτικών γραφείων αλλά, πάνω απ όλα, γιατί έτσι απαιτεί η καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και της διεθνούς ελίτ.
Για να γίνει αυτό βεβαίως, χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον, η κοινωνία, να αλλοτριωθεί και να εκφυλιστεί σε τέτοιο βαθμό που να μετατραπεί σε άβουλο, εύκολα ελέγξιμο και καθοδηγούμενο εκλογικό σώμα . Και δεύτερον, η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής. Εδώ λοιπόν είναι που παρεμβάλλονται οι μηχανισμοί του συστήματος με πρώτη και καλύτερη την τηλεόραση με αποτέλεσμα να έχουμε αυτή την κοινωνία που έχουμε σήμερα. Και είναι το πιο θλιβερότερο όλων. Πως μαζί με την, ιδιαίτερη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, η συμβολή των μηχανισμών επιρροής που προανέφερα έχει εκφυλίσει, εκχυδαϊσει και αποχαυνώσει τόσο πολύ την κοινωνία μας που εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι ξένος στον τόπο μου, ντρέπομαι και λυπάμαι βαθιά
Οι ευθύνες όλων μας είναι τεράστιες. Γιατί, όσο ισχυρές και αν είναι οι πιέσεις και όσο μεγάλη κι αν είναι η αλλοτριωτική δύναμη των μηχανισμών του συστήματος, η κοινωνία δεν είναι ένα άβουλο μόρφωμα. Όφειλε και έπρεπε να είχε αντιδράσει. Και εδώ θέλω να αναφέρω και τις δικές μας ευθύνες, της Αριστεράς, ιδίως της παραδοσιακής. Που για τους δικούς της λόγους, αντί να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, αντί να συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτόνομων οντοτήτων, ελεύθερων συνειδήσεων και συγκροτημένων πολιτών προτίμησε και συνεχίζει, να χαϊδεύει τα αυτιά των λαϊκών στρωμάτων .
Και ιδού Οι προχθεσινοί αποτυχημένοι, οι μέχρι μυελού εμβαπτισμένοι στα σκάνδαλα και τη διαφθορά επανέρχονται κραδαίνοντας ρομφαίες ηθικής ως αμόλυντοι και άσπιλοι. Με το μάτι ήδη να γυαλίζει από αδημονία για την καρέκλα .
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ επανέρχεται για δύο λόγους. Ο πρώτος, γιατί προσφέρει τα εχέγγυα για καλύτερη διαχείριση του συστήματος και γιατί, μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται, θα μπορέσει ευκολότερα να ελέγξει το συνδικαλιστικό κίνημα και, έτσι, να απορροφήσει καλύτερα τις κοινωνικές εντάσεις και τους κραδασμούς που αναπόφευκτα θα υπάρξουν. Κάτι σαν κοινωνικό αμορτισέρ δηλαδή. Δεν επανακάμπτει ως εγγυητής μιας άλλης , εντιμότερης και ηθικότερης τάξης, καθώς δεν πείθει. Όσο αμνήμων και αν είναι ο ελληνικός λαός Γιατί αυτός είναι ο πολιτικός φορέας που καθιέρωσε την κουλτούρα της μαζικής αρπαχτής, του «δώστα όλα » του «καταλαβαίνω ένα δωράκι για τον εαυτό του», του αυριανισμού της σωρείας των σκανδάλων και της χαλαρής ηθικής που διαπέρασε όλον τον κοινωνικό ιστό σαν δέον . Ο δεύτερος και εξ ίσου σημαντικός λόγος γιατί επανέρχεται είναι πως κανένα άλλο κόμμα δεν είχε την ικανότητα να πείσει πως αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση.
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν αποφασίσω τι θα κάνω στις εκλογές αυτές. Σκέφτηκα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ακόμα και να μην ψηφίσω. Το διακύβευμα για μένα είναι η Αριστερά να αποτελεί έναν πειστικό πόλο έλξης, έναν ισχυρό μοχλό πίεσης, ικανό να διεμβολίσει τον δικομματισμό. Κάτι σαν το Der Linke στη Γερμανία. Αντίθετα, είδα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να σπαράσσεται από έριδες δίνοντας την εικόνα παλιμπαιδίζοντος νέου αδύνατου να αποβάλλει τις εφηβικές έξεις. Πώς να γοητεύσεις, πώς να πείσεις πως μπορείς να αναλάβεις περαιτέρω ευθύνες όταν, αντί να έχεις διαμορφώσει διαδικασίες ανοικτές και, συνάμα, στέρεες, αντί να έχεις χαράξει αποτελεσματικές στρατηγικές και τακτικές, αντί να έχεις διαμορφώσει τεκμηριωμένο και πειστικό πρόγραμμα εσύ εκτίθεσαι στη δικαιολογημένη χλεύη αντιπάλων και μη, διακινδυνεύεις τη σοβαρότητά σου και γίνεσαι περίγελος με την ανωριμότητα των μονάδων που περιφέρουν τη μοναχικότητά τους δεξιά και αριστερά χαρακτηρίζοντάς την μάλιστα και ως συνιστώσα ;
Απ΄ την άλλη, το Κ.Κ.Ε. -γιατί, προς στιγμή, σκέφτηκα να επανακάμψω ψηφίζοντάς το-παρά την συνέπεια λόγων και έργων και την αναμφισβήτητη πολιτική και όχι μόνο εντιμότητα, γίνεται τόσο κουραστικό, τόσο άχρωμο. Με την ίδια πάντα ξύλινη γλώσσα, με την ίδια εξωφρενική πίστη περί του αλάνθαστου λες και πρόκειται για αυτονόητο, με την πλήρη αδυναμία του για ουσιαστική ιστορική και επιστημονική αυτοκριτική και για προσγείωση στην πραγματικότητα. Δεν είναι δυνατόν όλα να μετατίθενται προς επίλυση μετεπαναστατικά και η μόνη πρόταση για το παρόν να είναι η ανυπακοή . Δεν γίνεται τα αυθαίρετα της πλουτοκρατίας να είναι λιγότερο αυθαίρετα απ τα αυθαίρετα της εργατικής τάξης. Δεν γίνεται έτσι προκοπή. Πώς να το κάνουμε .
Πρόσφατα κατέληξα. Αυτό που ούτως ή άλλως θα έκανα. Θα ψηφίσω ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σαν τελευταία ευκαιρία. Γιατί, πάση θυσία πρέπει να υπάρχει στη Βουλή. Γιατί, χωρίς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτή θα είναι τραγικά φτωχότερη. Και θα προσπαθήσω, με τον τρόπο μου, να βοηθήσω στην, έστω και καθυστερημένη, ωρίμανση και ενηλικίωσή του. Και αυτό γιατί, παρά την ακόμα αξεπέραστη κρίση, διαπίστωσα πως αυτός ο φορέας έχει μεγάλες δυνάμεις επαναφοράς, ειλικρινή αγνότητα και σπάνια φρεσκάδα. Στοιχεία που δυσκολεύομαι να βρω αλλού. Βλέπω και τον Αλέξη Τσίπρα, απαλλαγμένο από προηγούμενα βαρίδια να λειτουργεί αλλιώς, σαν ηγέτης. Και το χρειαζόμαστε.
Ένα απ τα λίγα θετικά της σημερινής χώρας ελπίζω πως σιγά-σιγά, όλο και περισσότεροι αποδέχονται η κατάσταση πως δεν πάει άλλο. Πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού και πως πάμε με μαθηματική ακρίβεια για κανόνι , για πτώχευση. Και ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος. Πως δεν γίνεται να πληρώνουν οι τίμιοι έλληνες, οι φιλότιμοι και ολιγαρκείς και να τη βγάζουν καθαρή τα νεόπλουτα λαμόγια. Κατά τα άλλα δεν περιμένω πολλά.. Δεν περιμένω να γίνει ι η δραματική αναδιανομή του πλούτου που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνίας μας. Δεν περιμένω, η πολιτική να απεξαρτηθεί από τις πελατειακές σχέσεις που την αγκυλώνουν, τη νοθεύουν και την απαξιώνουν σαν έννοια. Δεν περιμένω ουσιαστική αλλαγή του εκλογικού νόμου και κατάργηση του σταυρού προτίμησης. Δεν περιμένω πως τα εισοδήματα των πολιτικών και τα έσοδα των πολιτικών κομμάτων θα είναι διάφανα και γνωστά τοις πάσι. Δεν περιμένω πως θα γίνει ο οριστικός χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Και βεβαίως δεν περιμένω . «τη Δευτέρα σοσιαλισμό». Κάθε άλλο .
