Η πίεση του χρόνου για την έκδοση της εφημερίδας είναι μεγάλη. Όλα πρέπει να γίνουν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εκ των πραγμάτων η «Γνώμη» γράφεται τελευταία απ΄ όλα τα άρθρα αφού πρέπει να λάβει υπόψη της το ρεπορτάζ και την επικαιρότητα.Το κύριο θέμα του σημερινού φύλλου είναι το Τεχνικό Πρόγραμμα. Κεντρικό θέμα για ένα δήμο, αφού αφορά τον προγραμματισμό των δημοτικών έργων για το 2009, των έργων που θα συμβάλλουν στην βελτίωση της ζωής μας σε αυτή την πόλη.
Τι καινούργιο υπάρχει για να γράψεις; Τίποτα. Διαβάζοντας την εισήγηση διαπιστώνεις ότι κάθε χρόνο όλα επαναλαμβάνονται με ακρίβεια φωτοκόπιας.
Για να αντιμετωπίσω την πίεση του χρόνου, ανατρέχω σε παλιότερα άρθρα για το θέμα. Τα ίδια και αυτά. Αν αντέγραφα την αντίστοιχη «Γνώμη» του 2007 ή του 2006 ή ακόμα και του 2004 κανείς δεν θα καταλάβαινε τη διαφορά.
Τι συμβαίνει λοιπόν και η δημοτική μας ζωή επαναλαμβάνετε τόσο μονότονα, τόσο αδιάφορα για τους πολίτες που δεν παίρνουν μυρωδιά για το αν το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε αυτό ή το άλλο Τεχνικό Πρόγραμμα;
Το πρώτο που φταίει είναι ότι τα περιθώρια διαμόρφωσης ενός τεχνικού προγράμματος που παρεμβαίνει στην ανάπτυξη της πόλης είναι πολύ μικρά.
Οι θεσμικές και οικονομικές δυνατότητες του δήμου είναι περιορισμένες και καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την κεντρική διοίκηση, τους κεντρικούς πόρους και τις έκτακτες επιχορηγήσεις.
Άρα το τεχνικό πρόγραμμα βασίζεται περισσότερο σε ευχολόγια και «δεήσεις» προς την κεντρική διοίκηση παρά στις πραγματικές δυνατότητες του δήμου να παρέμβει στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η πόλη.
Παράδειγμα το υπόγειο πάρκιν στην πλατεία Μικρασιατών. Εξαγγέλλεται από το 1990 περίπου, αλλά ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι ο Δήμος μας θα είχε την δυνατότητα να το υλοποιήσει. Η κατασκευή σταθμού του μετρό μέχρι το 2011 δίνει την ευκαιρία αυτό να γίνει με δαπάνες του ΗΣΑΠ.
Δηλαδή έτυχε. Όπως στην «τύχη» και την καλή θέληση της εκάστοτε κυβέρνησης και όχι στον προγραμματισμό και την διεκδίκηση βασίζεται και η υλοποίηση άλλων βασικών έργων υποδομής για το δήμο μας όπως τα αντιπλημμυρικά, οι διαμορφώσεις των γειτονιών, η κατασκευή δημαρχείου και θεάτρου, οι αναγκαίοι αθλητικοί χώροι.
Το δεύτερο που φταίει είναι η απουσία της συμμετοχής των κατοίκων. Το πραγματικό γεγονός της αδιαφορίας τους για τα κοινά (εκτός και αν ενοχλείται η αυλή τους), δεν αποτελεί άλλοθι για τη διοίκηση ώστε να διαμορφώνει το Τεχνικό Πρόγραμμα ερήμην τους, επικαλούμενη ως δικαιολογία την πρόσκληση που απευθύνει στους φορείς «να στείλουν προτάσεις» και τα στοιχεία από τα αμφιβόλου εγκυρότητας «ερωτηματολόγια» που διανέμει.
Η συμμετοχή των κατοίκων δεν είναι μόνο θέμα δημοκρατίας αλλά η ανάγκη για ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση μιας διοίκησης που αποτελεί τη μειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Η «έλλειψη δημοκρατίας» είναι κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη μια από τις αιτίες «παρακμής του αστικού πολιτισμού».
Ένα ασφαλές «φάρμακο» κατά της παρακμής θα ήταν η μελέτη των έργων του αείμνηστου συμπολίτη μας, ο οποίος σίγουρα θα προτιμούσε να βλέπει τη πόλη που μεγάλωσε να τον «ακούει» παρά να τον «τιμά».
Γιατί όπως έλεγε: «Επειδή τα όρια των ονείρων είναι ρευστά, γίνονται ρευστά και τα όρια του Πραγματικού: γιατί το Πραγματικό βλέπεται από τη σκοπιά του ονείρου».
Αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, θα βλάψουμε την πραγματικότητα.
Αυτήν που φαίνεται να «απολαμβάνουμε» επαναλαμβανόμενοι… ετησίως.
