Κάποιοι, σκότωσαν εν ψυχρώ, έναν άνθρωπο οικογενειάρχη, 37 χρονών. Λέω κάποιοι, επειδή μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης. Υποθέσεις μόνο και εικασίες εκ μέρους της Αστυνομίας υπάρχουν.
Ο νέος άνθρωπος που δολοφονήθηκε ήταν δημοσιογράφος.
Ας δεχθούμε ότι αυτή η τύπου «μαφίας» δολοφονία έγινε από «τρομοκρατική οργάνωση», η οποία μάλιστα στο παρελθόν είχε προγράψει με προκυρήξεις τους δημοσιογράφους.
Κανείς ασφαλώς δεν συντάσσεται με την άποψη, όποιος μας ενοχλεί ή θεωρούμε εχθρό τον «καθαρίζουμε». Είναι έξω και πέρα από την ελληνική κουλτούρα αλλά και από τις κοινωνικές μας αξίες. Ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν αδίστακτοι, ούτε η κοινωνική συνοχή αλλά ούτε και η θρησκεία τους, το επέτρεπαν. Αυτό για να συμβεί απαιτεί αδίστακτους και ασυνείδητους εκτελεστές. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία για αυτούς, και μιλάμε βέβαια για την ζωή των άλλων όχι τη δική τους.
Δηλώνουν αντιεξουσιαστές, αλλά οι ίδιοι χρησιμοποιούν την εξουσία των όπλων για να επιβάλλουν την δική τους εξουσία του τρόμου.
Καμιά δικαιολογία δεν είναι ικανή να μειώσει το μέγεθος του αποτροπιασμού, που προκαλούν οι τέτοιου είδους δράστες και δεν έχουν υποστηρικτές σε καμιά κοινωνική διαστρωμάτωση. Στόχος τους θα έπρεπε να είναι η απήχηση στο λαό, όπως έχουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και όχι η επιβολή τρόμου και ανασφάλειας, την οποία χρησιμοποιούσαν πάντα οι εξουσίες που δεν προέρχονται από το λαό, αλλά και ούτε προέρχονται από αυτόν, και τον βρίσκουν πάντα απέναντι, επειδή ο λαός αρνείται να δεχθεί την βία στους κόλπους του.
Τώρα ίσως σκεφθείτε γιατί ασχολούμαι με ένα θέμα, που έχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκεται στην επικαιρότητα και θα συντηρείται μέχρι να προκύψει κάτι άλλο «πιασάρικο».
Βλέπετε, είδηση γίνεται μόνο το κακό, σπάνια το καλό και όταν συμβεί περνάει στα «ψιλά», τις περισσότερες φορές.
Η αιτία, που μου έδωσε την αφορμή να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, ήταν η συμπεριφορά των δημοσιογράφων απέναντι στο γεγονός.
Όπως είναι γνωστό, ο δολοφονηθείς ήταν δημοσιογράφος και αυτό αποτέλεσε ένα επί πλέον λόγο να ασχοληθούν όλα τα μέσα.
Ακούω λοιπόν σε μια πρωινή εκπομπή ένα γνωστό δημοσιογράφο να λέει περίπου τα εξής: «Μα γιατί τα βάλανε με τους δημοσιογράφους; Εμείς δεν ήμασταν εκείνοι που ξεσκεπάσαμε τα κυβερνητικά σκάνδαλα; Εμείς δεν αναδείξαμε το θέμα του Γρηγορόπουλου; Εμείς δεν τα βάλαμε με την Αστυνομία; Γιατί τα βάλανε με τους δημοσιογράφους;»
Τα έχασα! Άκουγα έναν ανθρωπάκο να απολογείται στους εκτελεστές.
Αν ο στόχος τους, σκέφτηκα, ήταν να τους τρομοκρατήσουν το πέτυχαν.
Αλλού σε άλλη εκπομπή άκουσα τους δημοσιογράφους να λένε: «Είναι γεγονός ότι και εμείς πρέπει να προσέχουμε, δεν είναι δυνατόν κάποιος να γράφει ό,τι θέλει χωρίς απτές αποδείξεις. Πρέπει να προσέχουμε πολύ!» Αυτοί, ήταν προφανές ότι είχαν πεισθεί ότι επρόκειτο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, δηλαδή ότι εκτελέστηκε συμβόλαιο θανάτου.
Το ίδιο βράδυ στις «ειδήσεις των οκτώ» άκουσα τον πρώτο δημοσιογράφο, που το πρωί απολογείτο, να λέει: «Τι νόμιζαν, ότι θα μας τρομοκρατήσουν! Και θα πάψουμε να μιλάμε; Όχι βέβαια! Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε την αλήθεια!»
Αυτή βέβαια η «ηρωική» δήλωση, κράτησε ελάχιστα, όσο χρόνο χρειάστηκε να την εκστομίσει, επειδή μετά από λίγο ξανάρχισε, με τα μάτια διασταλμένα από το φόβο, να απολογείται ξανά, λέγοντας πόσο οι δημοσιογράφοι έχουν συμβάλλει στις αποκαλύψεις σκανδάλων και άλλα τέτοια συμπαθεί και ιταμά.
Εγώ τώρα, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι τους έχουν αγνές προθέσεις;
Όταν ήμουν μικρή είχα μάθει ότι οι εξουσίες είναι τρεις. Αργότερα άκουγα για την τέταρτη εξουσία και έμαθα ότι επρόκειτο για τη δημοσιογραφία ή καλύτερα τους δημοσιογράφους. Κανείς δεν αποποιήθηκε αυτή την άτυπη εξουσία και μάλιστα την χρησιμοποίησαν, όλες τις φορές, προς όφελος τους. Απεμπόλησαν την ουσία, που είναι η λειτουργία ανεξάρτητης ενημέρωσης και επεδόθηκαν σε αλλότριες δράσεις.
Όλοι μας έχουμε πια πειστεί για την δύναμη του τύπου.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι κάποιοι, που οι επιχειρήσεις τους δεν έχουν καμιά σχέση με τον τύπο, έντυπο ή ηλεκτρονικό, αγοράζουν, πολλές φορές χωρίς να φαίνονται οι ίδιοι μέσω υπεράκτιων εταιριών, μέσα μαζικής ενημέρωσης για να μπορούν να ελέγχουν τις άλλες εξουσίες και για να εδραιώσουν την δική τους.
Ως γνωστόν τα πιο πολλά μέσα δεν βγαίνουν οικονομικά γιατί λοιπόν τα συντηρούν ακόμη και με χασούρα; Από χόμπι; Όχι βέβαια!
Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις διάφορες ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, που αγοράζονται, όχι ασφαλώς για τη «φανέλα» ή το πνεύμα του αθλητισμού, αλλά για την εξουσία, που τους εξασφαλίζει η συμμετοχή των οπαδών και η τυφλή, θρησκευτική αφοσίωση στην ομάδα τους.
Αυτή η εξουσία, που πηγάζει από τους αφελείς, αγνούς και «ντοπαρισμένους» οπαδούς, τους επιτρέπει να παίζουν τα δικά τους παιχνίδια διεκδίκησης, προστασίας και ευνοϊκής μεταχείρισης από τις άλλες εξουσίες και τις τέσσερις.
Όταν λοιπόν οι πιο ακριβοπληρωμένοι Έλληνες είναι οι ποδοσφαιριστές και οι δημοσιογράφοι, και αυτό χρησιμοποιήθηκε συνειδητά κατά καιρούς για να δημιουργηθεί ο μύθος, που απαιτείται γύρω από κάθε «σταρ», πως μπορούν να αλλάξουν αυτή τη φήμη;
Τώρα ξαφνικά τρόμαξαν και προσπαθούν, κάποιοι πάντα, όχι όλοι, άλλωστε τίποτε δεν μπορείς να ισχυριστείς ισοπεδωτικά, να δικαιολογήσουν τη θέση τους ή να συνιστούν προσοχή στα γραπτά τους και στα λεγόμενα τους. Και αυτό ασφαλώς είναι μια έμμεση παραδοχή ότι ο συνάδελφος τους το είχε παρακάνει.
Αυτή μου η θέση δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός της δολοφονίας, το οποίο και καταδικάζω ασυζητητί, αλλά με την ιταμή στάση μερικών γνωστών και καλοπληρωμένων δημοσιογράφων.
Το ζητούμενο βέβαια, από τους κάθε λογής τρομοκράτες, είναι αφ? ενός η κοινοποίηση των γεγονότων και ο θόρυβος γύρω απ? αυτά και η δημιουργία του φόβου αφ? ετέρου.
Έτσι πετυχαίνουν να επιβάλλουν την δική τους «εξουσία του τρόμου», οι αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές»!
