moystaki_katerina.jpg

Στο Δημοτικό Συμβούλιο της Τετάρτης μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων, συζητήθηκε και το πολύ σοβαρό θέμα, ενός πιλοτικού προγράμματος για τη μεταφορά τμήματος του ΟΚΑΝΑ σε τέσσερα νοσοκομεία της Αττικής, ένα εκ των οποίων είναι το ΚΑΤ. Με αφορμή αυτό το γεγονός καταγράφω κάποιες απόψεις μου τις οποίες και κατέθεσα, σχεδόν στο σύνολο τους, σ? αυτή τη συζήτηση.
Το κλίμα, που επικρατούσε στην αίθουσα, λόγω του πλήθους των παρευρισκομένων πολιτών, οι οποίοι  κατοικούν στη περιοχή του ΚΑΤ στους Δήμους Κηφισιάς και Αμαρουσίου, ήταν εξαιρετικά τεταμένο.  Χειροκροτούσαν εκείνους, που συμφωνούσαν μαζί τους, και αποδοκίμαζαν όσους είχαν άλλη άποψη, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ.
Αλλά καλύτερα να σας καταθέσω τα όσα υπεστήριξα.
«Θα ήταν πολύ εύκολο από μέρους μας να συμφωνήσουμε μαζί σας, να σας χαϊδέψουμε τα αυτιά και να εξασφαλίσουμε το χειροκρότημα σας.
Όμως, είμαστε εδώ για να εξετάζουμε τα θέματα σφαιρικά και σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σαφές ότι δεν υπάρχει επαρκώς ενημέρωση για την οργάνωση, λειτουργία και προσφορά του ΟΚΑΝΑ.
Για να ενταχθεί κάποιος στο πρόγραμμα πρέπει να έχει ο ίδιος αποφασίσει την αποτοξίνωση του. Η επιλογή γίνεται αυστηρά, αφού οι υποψήφιοι εξεταστούν από ειδικούς ψυχιάτρους, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς.
Κατά την διάρκεια της θεραπείας, υποβάλλονται κάθε φορά σε εξετάσεις, για να αποδειχθεί ότι δεν έχουν υποκύψει ξανά στα ναρκωτικά, και μετά τους χορηγείται το χάπι της μεθαδόνης, το οποίο και πίνουν μπροστά στον γιατρό.
Ο εθισμός και η εξάρτιση από τα ναρκωτικά είναι αρρώστια και μάλιστα ύπουλη και απρόβλεπτη, δεν ξέρεις πότε και ποιόν θα «προσβάλλει». Εδώ, κανένα ρόλο δεν παίζει η κληρονομικότητα, ούτε οι κοινωνικές τάξεις, ούτε η οικονομική κατάσταση. Άρα μπορεί κάθε στιγμή να μας χτυπήσει την πόρτα.
Η πρόληψη ασφαλώς είναι λύση, όταν όμως το πρόβλημα έχει ήδη δημιουργηθεί, τότε απαιτείται θεραπεία. Ποιος μπορεί να προσφέρει καλύτερη θεραπεία σε κάποιον άρρωστο από ότι τα νοσοκομεία;
Όσο για το επιχείρημα, ότι κοντά στο ΚΑΤ βρίσκονται σχολεία, σταθμός τρένου και άλλα δήθεν ασύμβατα με τη λειτουργία της μονάδας απεξάρτησης, όταν είναι γνωστό ότι σήμερα έξω από τα σχολεία στα πάρκα, στις πλατείες, στα καφέ και στα bar, γίνεται διακίνηση ουσιών χωρίς να υπάρχει ΟΚΑΝΑ στην περιοχή. Ακόμη, ίσως δεν γνωρίζουν ότι, όσοι έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα της μεθαδόνης δεν έχουν καμιά σχέση με ναρκωτικά και εμπόρους, επειδή αν υποκύψουν, θα αποβληθούν αυτό το πρόγραμμα γεγονός που με κόπο και ισχυρή θέληση κατάφεραν.
Άρα ο όποιος φόβος εκφράστηκε για αυτή τη πιθανή διακίνηση ναρκωτικών είναι ανυπόστατος.
Και ασφαλώς η «καχυποψία» που αναφέρεται στο κείμενο διαμαρτυρίας για δήθεν «απαξίωση μιας ακριβής περιοχής για πιθανή εξυπηρέτηση αγνώστων οικονομικών συμφερόντων», μόνο ως αφελής μπορεί να χαρακτηριστεί.
Όλοι οι φόβοι και οι υποψίες θα καταλαγιάσουν αν αποδεχθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ασθενείς και σαν τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δηλαδή η θεραπεία τους πρέπει να λαμβάνει χώρα στα νοσοκομεία, όπως γίνεται σ? όλο τον προηγμένο κόσμο, όπου αυτά τα θέματα έχουν λυθεί, χρόνια τώρα!
Η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων σαν μιάσματα, δεν τιμά ούτε την κοινωνία ούτε την πόλη μας. Θα πρέπει να γίνουμε μια πόλη υπόδειγμα, όπου η παιδεία και η πρόνοια θα βρίσκονται στη πρώτη θέση των επιδιώξεων μας.
Οι προτάσεις που γράφονται και ακούγονται για απομάκρυνση των συγκεκριμένων θεραπευτικών μονάδων σε περιοχές απομακρυσμένες δεν τιμούν ούτε τον ανθρωπισμό μας, μα ούτε και την παιδεία μας!
Με αυτό το σκεπτικό θα μπορούσαμε να αναβιώσουμε τη Σπιναλόγκα αλλά και τη Μακρόνησο, άδειες και μόνες παραμένουν.
Έτσι δεν θα τους βλέπουμε δεν θα μας υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους, δεν θα προσβάλλουν με την παρουσία τους την αισθητική μας και κυρίως δεν θα μας θυμίζουν τις ευθύνες μας!
Αυτοί οι ασθενείς στη πλειοψηφία τους είναι παιδιά, απελπισμένα, που απεφάσισαν να αποτοξινωθούν, και αυτό, πιστέψτε με, θέλει πολύ δύναμη.
Ζητούν τη βοήθεια μας και εμείς τους θέτουμε χίλια προσχήματα με γνώμονα την δική μας ησυχία και καλοπέραση και η οποία, ειρίσθω εν παρόδο, δεν απειλείται.
Έχουμε ζήσει, πολλοί από μας, αν όχι εμείς οι ίδιοι, αλλά οι οικογένειες μας, το ρατσισμό, σε άλλη μορφή, όμως με τα ίδια χαρακτηριστικά και τα ίδια αποτελέσματα.
Έχω πολλές φορές ασχοληθεί με το θέμα, αναφέροντας εμπειρίες φίλων, που τα παιδιά τους είχαν «ασθενήσει» και τον τρόπο που βίωναν και αντιμετώπιζαν το πρόβλημα, που μαζί με το παιδί τους υπέφεραν και πέθαιναν μαζί του, λίγο ?λίγο, όπως και εκείνοι.
Προσπαθούσαν να κρύψουν το πρόβλημα, ως παράπτωμα και όχι σαν αρρώστια, επειδή η κοινωνία έτσι το έβλεπε και κατηγορούσε και απομόνωνε αυτούς τους «ασθενείς», αφού τους θεωρούσε, μήπως και ακόμη δεν τους θεωρεί, αλήτες και περιθωριακούς.
Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτή τη μορφή βίας απέναντι σε αδύναμους ανθρώπους και μάλιστα νέους, που αυτοί και οι οικογένειες τους ζητούν απεγνωσμένα από τη πολιτεία βοήθεια. Και εμείς, με μια απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου, τους αποκλείουμε την ελπίδα για ζωή.
Γι? αυτό, θα λογοδοτήσουμε κάποτε στα παιδιά και τα εγγόνια μας, αλλά και στην ίδια μας τη συνείδηση και ποιος θα είναι ο απολογισμός; Θα  εξαρτηθεί από τη σημερινή μας ψήφο.
Βεβαίως θα υπάρξουν προβλήματα λειτουργίας και άλλα απρόβλεπτα, εκείνα που μπορούν να συμβούν σε όλα τα πιλοτικά προγράμματα, επειδή για τέτοιο πρόκειται. Θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και εγρήγορση να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λύσουμε εμείς, η τοπική αυτοδιοίκηση μαζί με το νοσοκομείο και τη κυβέρνηση. Να προτείνουμε λύσεις.Επειδή τα προβλήματα τα λύνεις όταν τα αντιμετωπίζεις και όχι όταν τα αποκρύπτεις.
Οφείλουμε να είμαστε πρωτοπόροι και να μην υποκύψουμε σε λαϊκισμούς και μικροπολιτικές τακτικές, προς άγραν ψήφων.
Κατανοούμε τους φόβους κάποιων αλλά δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις τους.
Στην ερώτηση, που από κάποιους αγωνιωδώς μπαίνει: «ποιος μας εξασφαλίζει ότι, όταν γυρίζει το παιδί μου, το βράδυ σπίτι, δεν θα πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας»; Η απάντηση είναι ότι: «Η όποια εγκληματική ενέργεια δεν θα έχει να κάνει με τη αποκεντρωμένη μικρή μονάδα απεξάρτησης, και ακόμη, ποιος σου εξασφαλίζει ότι το παιδί σου δεν πρόκειται να γίνει χρήστης και να έχει ανάγκη από αυτή τη θεραπεία;»
Κανείς ασφαλώς. Επειδή, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Συμβαίνει και στα «καλύτερα σπίτια». «Κοινή γαρ η μοίρα και το μέλλον αόρατο».
Όλοι αγαπάμε τη πόλη μας και κανείς δεν μπορεί να πλειοδοτεί με λόγια και να υπερθεματίζει στο όνομα της ποιότητας ζωής.
Σήμερα καλούμεθα να αποφασίσουμε αν αυτοί οι συνάνθρωποι μας, οι βαριά ασθενείς συνάνθρωποι μας, έχουν δικαιώματα στη ζωή και αν θα τους δώσουμε την ευκαιρία να τη ζήσουν.
Από μας εξαρτάται!»

Υ.Γ. Το θέμα δεν πήγε στην εκλεγμένη Επιτροπή Διαβούλευσης, όπου μετέχουν 50 συμπολίτες μας, από φορείς της πόλης, και  συλλόγους κατοίκων, όπως προβλέπεται και όφειλε η διοίκηση να πράξη.
Ακόμη  έπρεπε να οργανωθεί ανοιχτή συζήτηση με τη συμμετοχή των υπευθύνων και του ΟΚΑΝΑ ώστε να ανταλλαγούν απόψεις, και η ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων να γίνει πλήρης και να αναδειχθούν τα όποια προβλήματα

Προηγούμενο άρθρο«24» THE FINAL SEASON
Επόμενο άρθροTo πρώτο βήμα

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Το Κέντρο Πρόληψης “ΠΡΟΝΟΗ” Δήμου Κηφισιάς-ΟΚΑΝΑ, Ιδρύθηκε τον Μάιο του 2002. Μήπως γι΄αυτό οι άνθρωποι του Δήμου (Δημοτικοί Σύμβουλοι, κλπ.), δεν θέλουν τον ΟΚΑΝΑ στην περιοχή (για να μην χάσουν τις επιδοτήσεις); http://www.pronoi.org.gr/

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.