Είχα κατά νου κάποια στιγμή να ζητήσω την φιλοξενία της εφημερίδας σας και μέσω αυτής να ενημερώσω – να εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν να αποχωρήσω από το Λαϊκό Θέατρο Νέας Ερυθραίας και να αποσυνδέσω το όνομα μου απ’ την μελλοντική πορεία του. Περίμενα να καταλαγιάσει η οργή και ο πόνος από τα αλλεπάλληλα ΣΟΚ που δέχτηκα. Ο θυμός να γίνει πίκρα και η χρονική στιγμή να είναι λιγότερο βλαπτική για το θέατρο.
Δυστυχώς οι ανέντιμοι συνεχίζουν την ανεξήγητη και αναίτια επίθεση στο πρόσωπο μου υπονομεύοντας τώρα την ειλικρίνεια των λόγων μου και της απόφασης μου.
Προσπαθούν να παραπλανήσουν και να με εκθέσουν λέγοντας δώθε κείθε «Μπα δεν υπάρχει κάποιος λόγος που αφήνει το θέατρο. Απλώς κουράστηκε, δεν μπορεί πια και ψάχνει δικαιολογία να το αφήσει» και «νίπτουν τας χείρας τους». Έτσι νομίζουν!…
Αυτό το ανόητο, ανήθικο, προκλητικό θράσος τους δεν μου αφήνει περιθώρια και αναβολές. Στη δόλια αυτή αμφισβήτηση πρέπει άμεσα να απαντήσω. Στο αν «κουράστηκα» και δεν «μπορώ πια» απαντάει η «Φαύστα» η τελευταία δουλειά μου.
Στο αν «ψάχνω δικαιολογία» για να εγκαταλείψω μια δουλειά αγώνα, αγωνίας και αφοσίωσης, στην οποία αφιέρωσα όλη σχεδόν την καλλιτεχνική μου δράση, των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων και η οποία για μένα έγινε στόχος, όνειρο, «ιδέα», «αξία» τι να απαντήσω!
Εγώ ήμουν αλλού και εκείνοι αλλού. Εκεί που ήταν κι εκείνος ο «παράγων» που είπε κάποτε «Τι θα κάνουμε εδώ; Μαγαζάκι στον κ. Αθανασόπουλο, τον ξενομπάτη;»
Πάντως όπου κι αν είναι, σίγουρα μιλούν τη γλώσσα της υποκρισίας, της ευτέλειας και η κακοήθεια περισσεύει, όταν θέλουν να δείξουν ανυποψίαστοι για ότι οι ίδιο κατόρθωσαν και για τη βαναυσότητα με την οποία το πέτυχαν. Εν χορώ σφυροκόπησαν την ηθική και την αξιοπρέπεια μου.
Αναφέρομαι στα θλιβερά όσα ακολούθησαν την υστερόβουλη πράξη του ψευδολόγου που θέλησε να μας πληροφορήσει, ποιος είναι ο ιδρυτής του Θεάτρου.
Μπορούν να σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα όσο θέλουν. Όμως και οι ίδιο καλά το ξέρουν πως για να γίνει το θέατρο έδωσα την ψυχή μου και για κανένα λόγο ποτέ δεν θα το εγκατέλειπα. Ποτέ δεν θα το «πρόδιδα». Μα τώρα μ’ έκαναν να αισθάνομαι σαν να μου ξερίζωσαν την καρδιά και είμαι ανήμπορος να συνεχίσω.
Αυτός είναι ο λόγος. Ο μόνος λόγος. Να τον χαίρονται. Δεν οφείλει να κρύβουν σε κροκοδείλια δάκρυα το μειδίαμα. Καλύτερα να αφήσουν να ακουστεί το τρανταχτό τους γέλιο… αλλοίμονο τους… του θριάμβου.
Έτσι θα απαλλάσσονταν από ένα μέρος της αχαριστίας και ανοησίας που κουβαλάνε.
Δημήτρης Αθανασόπουλος
