Οι εβδομάδες των παθών βρίσκονται στο τέλος τους για χιλιάδες μαθητές, καθηγητές και γονείς καθώς τελειώνουν, όπου να ναι οι εξετάσεις, που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στον ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι έτσι όμως; Παλαιότερα πραγματικά, το Πανεπιστήμιο εξασφάλιζε την κοινωνική, ταξική και παράλληλα την οικονομική καταξίωση των παιδιών.
Όποιος είχε πανεπιστημιακή μόρφωση, έλυνε το οικονομικό του πρόβλημα και αποκτούσε «θέση» στην μικροαστική κοινωνία μας. Και μόνο ότι θα τον φώναζαν με το επαγγελματικό του τίτλο, ανέβαινε κοινωνικά.
Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως σήμερα. Ναι μεν το πτυχίο είναι ένα απαραίτητο εφόδιο, αλλά σίγουρα, δεν σου εξασφαλίζει και το μέλλον σου, όπως παλιά.
Πάντως το κοινωνικό σου κύρος, εξακολουθεί να σου το εξασφαλίζει.
Όλοι οι γονείς, θεωρούν ότι είναι καλό τα παιδιά τους να έχουν ένα πτυχίο. Ονειρεύονται την μέρα, που θα δουν το παιδί τους πτυχιούχο, από κάποιο πανεπιστημιακό ή τεχνολογικό ίδρυμα.
Ε!! βέβαια. Φυσικό επόμενο είναι. Όταν οι εκάστοτε υπουργοί παιδείας μας πιπιλάνε το μυαλό, ότι κορυφαία στιγμή στη ζωή ενός παιδιού είναι η εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ποιος σκέφτεται να τους αντικρούσει, όταν αυτό εκφράζει τις επιθυμίες όλων (γονιών, παιδιών και καθηγητών).
Έτσι όλη αυτή η διαδικασία οργανώνει την σχολική τους ζωή.
Η γνώση γίνεται εξεταστέα ύλη και οι εκπαιδευτικοί στόχοι (η καλλιέργεια, η κρίση, η συνείδηση) γίνονται υποδεέστεροι, ενός άλλου στόχου, της επιτυχίας στους τελικούς διαγωνισμούς. Κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για αυτά, μόνο για την επιτυχία στους διαγωνισμούς, με οποιοδήποτε αντίτιμο.
Έτσι το σχολείο διαμορφώνει άβουλους και μη σκεπτόμενους πολίτες, η παπαγαλία οργιάζει! Η οργάνωση και η γνώση απέχουν και το σχολείο δεν πραγματοποιεί τους πραγματικούς τους στόχους δηλαδή να διαμορφώνει άτομα και χαρακτήρες που θα είναι έτοιμα να βγουν στην κοινωνία να παλέψουν για την ζωή τους.
