Πάντα είχα την άποψη ότι ένα εξοχικό, που αποκτάς σε μια περιοχή που δεν έχει σχέση με την πατρική σου γη ή την καταγωγή σου, δεν έχει ενδιαφέρον παρά μόνο ίσως τα πρώτα χρόνια.
Το γεγονός ότι με τον τόπο τίποτα δεν σε συνδέει, καμιά παιδική μνήμη ή έστω γονική, σού δημιουργεί εκείνο το αίσθημα της ανίας, που προκαλείται από τη συνεχή επανάληψη. Όταν μάλιστα το χρησιμοποιείς, λόγω αποστάσεως και λόγω περιορισμένου χρόνου, μόνο δεκαπέντε μέρες το χρόνο, τότε πράγματι δεν εξυπηρετεί το σκοπό του. Φαντάζομαι ότι θα συμφωνούν όσοι τελικά έχουν την ίδια εμπειρία με εμένα, αφού τις περισσότερες φορές αυτό που μοιάζει μια «κατάκτηση» κάποιων τυχερών, στην πραγματικότητα είναι μια δουλεία, που δεν σου «επιτρέπει» να πας διακοπές σε άλλο μέρος και το κόστος συντήρησής του είναι τις περισσότερες φορές ακριβότερο από ξενοδοχείο πέντε αστέρων, χωρίς να υπολογίσουμε τον προσωπικό χρόνο και φροντίδα που απαιτεί.
Άσε που κάθε επισκευή γίνεται σε τιμές μπουτίκ και χωρίς απόδειξη. Τόλμησε να διαμαρτυρηθείς άμα θέλεις. Αμέσως θα το μάθει όλο το νησί, θα γίνεις ανεπιθύμητη και θα μπεις στη μαύρη λίστα. Οπότε ή πρέπει να κάνεις το κορόιδο ή πρέπει να μάθεις να κάνεις όλων των ειδών τις επισκευές, από βαψίματα μέχρι υδραυλικά, ξυλουργικά και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Αυτά βέβαια δεν είναι της δικής μου ειδικότητας ούτε και στα ταλέντα μου, οπότε σιωπώ και υπομένω.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι χρόνο με το χρόνο το νησί χειροτερεύει από την υπερεκμετάλλευση και κυρίως από τη χωρίς «κανόνες» δόμηση και από τον πλημμελή αρχιτεκτονικό έλεγχο στις μελέτες, αλλά κυρίως στην εφαρμογή και εκτέλεσή τους. Η αναρχία, το ρουσφέτι, αδιαφορία των τοπικών αρχών κυριαρχεί παντού στην περιοχή. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι άγνωστη λέξη στον τόπο, κάτοικοι και τοπική αυτοδιοίκηση αδιαφορούν σε εγκληματικό βαθμό.
Παντού διαπιστώνεις την απουσία ενός παράγοντα, που προστατεύει και φροντίζει αυτό το νησί, που η φύση το έχει προικίσει με απλοχεριά. Οι κάτοικοι δυστυχώς το «σκοτώνουν» λίγο-λίγο και μαζί μ? αυτό την ίδια τους τη ζωή και την ύπαρξη. Και αυτό ασφαλώς δεν είναι δικαίωμα των κατοίκων αυτού του τόπου, επειδή είναι το ίδιο το νησί «μνημείο της φύσης» που προστατεύεται, αλλά είναι και λόγω της αρχιτεκτονικής του διατηρητέο σύνολο, όπου ειδικοί όροι και περιορισμοί δόμησης έχουν επιβληθεί, αλλά δυστυχώς δεν τηρούνται πουθενά!
Τα στενά δρομάκια μέσα στους παλιούς οικισμούς αλλάζουν κατά βούληση του κάθε ιδιοκτήτη που έχει πρόσβαση. Τα παλιά λιθόστρωτα καλύπτονται με τσιμέντο ή άσφαλτο, τα πλατύσκαλα, που βοηθούν στην ανηφορική κίνηση έχουν καταργηθεί σχεδόν παντού, με τσιμεντάρισμα, για τη δημιουργία μικρών ακαλαίσθητων και επικίνδυνων ραμπών, προς εξυπηρέτηση των μηχανόβιων, που κατασχίζουν τα δρομάκια των παραδοσιακών οικισμών, δημιουργώντας απαράδεκτες συνθήκες ηχορύπανσης και επιβάρυνσης όλης της περιοχής με καυσαέρια.
Βέβαια, ξεχνάω τα κοτέτσια που κατά παράβαση όλων των διατάξεων παραμένουν μέσα στον οικιστικό ιστό των χωριών, με επιβλαβή αποτελέσματα για την υγεία των μονίμων, κυρίως, κατοίκων του νησιού.
Παντού είναι εμφανής μια εγκατάλειψη και μια ανεπίτρεπτη αδιαφορία της διοίκησης του νησιού.
Τα μόνα σημεία που δείχνουν, όχι πάντα σωστά, κάποια φροντίδα είναι εκείνα τα σημεία που η ιδιωτική πρωτοβουλία, για ευνόητους λόγους, έχει προσέξει. Έστω και έτσι, όταν μάλιστα η υπερβολή και η υπερεκμετάλλευση δεν κυριαρχεί, γίνεται κάτι σωστό.
Κάθε χρόνο η παραλία επεκτείνεται και εκεί που μέχρι πέρυσι υπήρχαν χωράφια και αμπέλια μέχρι το κύμα, έχουν διανοιχτεί δρόμοι, έχουν χτιστεί ενοικιαζόμενα δωμάτια ή επί το γνωστότερον ROOMS TO LET. Και έχουν κατακλειστεί οι ακτές με ομπρέλες και ξαπλώστρες, οι οποίες δεν τηρούν ούτε τους ελάχιστους κανόνες αποστάσεων και επιφάνειας κατάληψης, και εδώ όπως καταλαβαίνετε οι αρχές είναι απούσες. Υπολογίζουν «τσι ψήφοι», βλέπετε, όπως μου δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια κάποιος φίλος τοπικός σύμβουλος.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και η ασύστολη αυθαιρεσία που επικρατεί και που χωρίς εξαίρεση έχουν συμβάλλει όλοι γι? αυτό με αποτέλεσμα να εκβιάζει ο ένας τον άλλο και να εκβιάζονται όλοι, με επακόλουθο τη σιωπή μπροστά στο κακό, που επιτελείται εναντίον του τόπου τους.
Θα μου πείτε γιατί κόπτομαι. Επειδή αυτό το μνημείο της φυσικής ομορφιάς δεν ανήκει σε κάποιους, αλλά όπως κάθε μνημείο ανήκει σε όλο τον κόσμο και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Καιρός είναι να γίνει μια αυστηρή τήρηση των κανόνων δόμησης και των υπολοίπων δράσεων. Να απαλλαγούν οι όψεις από τις κακόγουστες και παράνομες ταμπέλες, όχι μόνο αυτές, αλλά και οι κοινόχρηστοι χώροι που υποφέρουν από τέτοιας μορφής παρεμβάσεις.
Άμεσα πρέπει να απομακρυνθούν οι ασυμβίβαστες μεταξύ τους χρήσεις και επιτέλους (!) να απομακρυνθεί η χωματερή από την Καλντέρα. Μου έκανε αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι η απόρριψη των σκουπιδιών γίνεται στο πιο τουριστικό σημείο του νησιού, από την περιοχή διέρχεται ένας νέος παραλιακός δρόμος, που οδηγεί από το λιμάνι προς τα Φηρά και προς την Οία. Και που καίγονται (!) για να μειωθούν, υποβοηθούμενα από μηχανήματα που ρίχνουν χώμα και μπάζα. Το θέαμα είναι απαράδεκτο και τριτοκοσμικό!
Όσον αφορά στην ανακύκλωση, γίνεται από φέτος μόνο στα λόγια, αφού οι κάδοι ανακύκλωσης είναι σπάνιοι και κυρίως οι πολίτες ανεκπαίδευτοι και αδιαφορούν τελείως, ακόμη και όταν τούς έχουν δίπλα. Πραγματικά, εφέτος με απογοήτευσε η Σαντορίνη. Θα πρέπει, όχι μόνο η τοπική κοινωνία και οι τοπικές αρχές να συμβάλλουν, ώστε η κατάσταση να μη γίνει «μη αναστρέψιμη», αλλά και η ίδια η κεντρική εξουσία και ο αρμόδιος υπουργός, να ενεργήσουν άμεσα! Επειδή δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για να σταματήσει το κακό.
Κάθε χρόνο τα λέω, αλήθεια, μ? ακούει κανείς; Πρόθεσή μου δεν είναι να γκρινιάξω, αλλά να προλάβω ένα κακό που έρχεται επιθετικά, έτοιμο να καταστρέψει τα πάντα.
Η Σαντορίνη είναι ακόμη το ωραιότερο νησί στον κόσμο και θέλω όχι μόνο να παραμείνει, αλλά και κάθε γωνιά του να είναι υπόδειγμα προστασίας του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος.
