Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να έρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Άφησε με να έρθω μαζί σου…
Το συγκλονιστικό αυτό ποίημα είναι αποτέλεσμα μιας ευτυχισμένης συνάντησης του ποιητή μας με τη μεγάλη έμπνευση, Είναι το ευχάριστο ξάφνιασμα μιας σπάνιας έκρηξης ενός μεγαλοφυούς ανθρώπου της τέχνης. Κατάφερε να συγκινήσει, να αγγίξει όλες τις ευαίσθητες χορδές μας, να προβληματίσει, να διδάξει, να μας οδηγήσει προς το καλλίτερο
Το 1957 ο Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος Λουί Αραγκόν έγραψε ένα άρθρο, ύμνο, για τη Σονάτα του σεληνόφωτος στο περιοδικό (Γαλλικά Γράμματα) που διηύθυνε.
«…Από πού έρχεται αυτή η ποίηση; Από πού αυτή η αίσθηση του ρίγους, όπου τα πράγματα, έτσι όπως είναι, παίζουν το ρόλο των φαντασμάτων, όπου ο έλληνας Άμλετ βρίσκεται αντιμέτωπος, όχι πια με νεκρούς βασιλιάδες και ο νέος Οιδίποδας, όχι πια με τη Σφίγγα, αλλά με τα ύπουλα οικεία αντικείμενα και με το καπέλο του πεθαμένου που πέφτει από τη κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο».
«…Υπάρχει σε αυτή τη ποίηση ο μεσογειακός θόρυβος μιας θάλασσας χωρίς παλίρροιες»
«…Λοιπόν, επειδή το μυστήριο της ποίησης βρίσκεται μέσα στους ίδιους τους ποιητές και επειδή κι εδώ ακόμα έχω ανάγκη να συγκρίνω και πάντα να συγκρίνω, βρίσκω ότι υπάρχει στον Ρίτσο περισσότερο απ ότι στον Σαίξπηρ η στον Αισχύλο, μια παράξενη πνοή που τη ξέρω καλά, μια ηχώ ενός ποιητή μυστικού και απόκρυφου, που τον τόνο της φωνής του τον έχω στο αυτί μου».
«… Θα υποδεχθώ τώρα τον Ρίτσο θα τον παρακαλέσω να καθίσει με τη Σονάτα του, ανάμεσα στους ποιητές που έχουν το δικαίωμα να γελούν, τη νύχτα, στο σεληνόφως, με αυτό το γέλιο το δυνατό, ασυγκράτητο, σαν τη ζωή».
Τη Σονάτα παρακολούθησα το καλοκαίρι στο θέατρο Πειραιώς 260 σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Ρούλας Πατεράκη, παράσταση με πολλές δικές της παρεμβάσεις οι οποίες τελικά αλλοίωναν το κείμενο.
