Μήπως να γινόντουσαν σύστημα Το ερώτημα είναι τι κερδίζουν και τι χάνουν. Η αλήθεια είναι πως ως μέρος του συστήματος θα έχουν τα προνόμια των δικών του παιδιών.
Με άλλα λόγια, θα βρίσκουν ανοιχτές πόρτες παντού και πάντα. Κανένα εμπόδιο δεν θα ξαναμπεί στο δρόμο τους. Θα ανήκουν στους αρεστούς και τους ευνοημένους και θα προωθούνται τα δικά τους συμφέροντα. Οι νόμοι, οι διαγωνισμοί και οι κανόνες της πολιτείας, θα είναι ίσοι μόνο για τους άλλους όχι για αυτούς. Θα μπορούν ως τραπεζίτες να καθορίζουν κανόνες οικονομίας με βάση το δικό τους κέρδος. Ως επιχειρηματίες τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο στη δύναμη του χρήματος που είναι το όπλο τους. Ως κτηματίες σε αστικό περιβάλλον, όλο και κάποιος (με αναπτήρα) θα βρεθεί στα περάσματα, ώστε δεν επιδέχεται αμφισβήτηση η οικολογική συνείδησή τους κάθε που φωτιές καίνε τα δάση και καμιά φορά το σπίτι, που ως περισσότερο ίσιοι του νόμου από τους πολλούς, το έφτιαξαν σε αδόμητη περιοχή. Ως πολιτικοί του συστήματος σε κεντρικό ή και τοπικό επίπεδο (μη ξεχνάμε τον τοπικισμό), θα είναι κυρίαρχοι, αρκεί να γίνουν το πλυντήριο παραβατικότητας και να εκπαιδευτούν σε όλα τα είδη ξεσκονίσματος και σιδερώματος, ως αυθεντικοί οσφυοκάμπτες.
Μήπως να γίνουν πρόεδροι Συνυπολογίζοντας «την περιορισμένη προσωπική γνώση ή ελλειπτικό λόγο» και προπαντός την απουσία γυαλιστερών τίτλων από το πέτο τους, (παράσημα τοπικισμού- υψηλή καταγωγή οικονομική ευμάρεια γνώση νομικής- ιατρικής κ.τ.λ.). Ποιοι είναι αυτοί που θα μπουν και μάλιστα ως πρόεδροι στο σύστημα των φωτογραφικών διαγωνισμών, της επίπλαστης αλληλεγγύης, του «πλυντηρίου» ιδεών, της ιδιοτέλειας και της σκοπιμότητας. Το μόνο που κάνουν είναι να αντιδρούν στους (υγιείς) κανόνες. Να επιμένουν να χαλάνε τις σούπες του συστήματος. Να μένουν αποξενωμένοι και αλλεργικοί στα κάθε λογής πλυντήρια.
Οι «άθλιοι» της ριζοσπαστικής αντίληψης, της μισθωτής εργασίας, της ανεργίας και συνεργασίας, χρειάζονται εκπαίδευση για να γίνουν «ικανοί» να μπουν στο σύστημα χωρίς αυτό να κινδυνέψει με καμιά αποκοτιά τους. Πολλοί από αυτούς γεννήθηκαν στην ελλαδική ύπαιθρο και αναγκαστικά ήρθαν στην κοσμοπολίτικη Αθήνα ως μισθωτοί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα στην καλύτερη περίπτωση και συχνά ως μόνοι μη άνεργοι της οικογένειας. Αριστεύουν οι σύζυγοί τους σχεδόν πανομοιότυπα, στην τέχνη της οικιακής εργασίας. Δανείζονται από τον μισθό τους τα νεότερα μέλη της οικογένειάς τους, αφού μένει ανενεργό το επαγγελματικό πτυχίο που απόχτησαν από την ελληνική πολιτεία.
Εν μέσω ευρωεκλογών ποιος να εκφράσει γνώμη σε τέτοια ερωτήματα. Κατανοούν ωστόσο και κανέναν δεν κακίζουν. Όλοι έχουν τα προβλήματά τους. Αγωνιά για το μεροκάματό του ο άνεργος. Ανησυχεί για τα κεκτημένα του ο βολεμένος. Εκλογές είναι και αν αλλάξουν τα πράγματα μπορεί να χάσει τη βολή του, αφού επαναπαύτηκε και δυστυχώς ξέχασε ακόμα και το δικό του αύριο.
Αγκομαχεί να πείσει ο εκπρόσωπος που κυβερνά, καλώντας τους «νοικοκυραίους» να τρομάξουν τα πράσινα παπαγαλάκια που παραπλανητικά δικά του λόγια επαναλαμβάνουν, την ώρα που κλείνει το μάτι στο πράσινο της οικολογίας, ώστε αυτό να γίνει το πλυντήριο της δικής του αντικοινωνικής πολιτικής.
Αγωνίζεται ο εκπρόσωπος που αντιπολιτεύεται ως εν δυνάμει κυβέρνηση, να πείσει πόσο βαρβαρότερη γίνεται μακριά από τα δικά του χέρια, η βάρβαρη πολιτική που και ο ίδιος προωθεί.
Καμουφλάρεται σε μάσκα ουδετερότητας ο τοπικιστής παράγων, «υπερασπιζόμενος τη γνησιότητά» του. Σίγουρα τον κατανοούν και αυτόν.
Οι «άθλιοι» της ριζοσπαστικής αντίληψης καλούν όλους να προσέλθουν στις ευρωεκλογές και να ψηφίσουν όχι απλά κατά συνείδηση, αλλά συνειδητά να τη στηρίξουν ως μια δύναμη που βάλλεται παντοιοτρόπως, γιατί έγινε σκληρό αγκάθι στο κατεστημένο.
