Διαπίστωσε ότι ο Γιάννης Τ. εκτός εαυτού ήταν απολαυστικός: «Ένα διεφθαρμένο και ένοχο πολιτικό σύστημα, ένα σύνολο ανικάνων και υποκριτών που έχει βυθίσει την Ελλάδα στην εξαθλίωση, βρήκε αφορμή από το τραγικό γεγονός και άρχισε να παραδίδει μαθήματα δημοκρατικής νομιμότητος και να κόπτεται – συνεπικουρούμενο από τη φαιά παραφυάδα του Καρατζαφέρη – για την εικόνα της χώρας που δήθεν αμαυρώνεται…»
Θυμήθηκε τη Λάρκο παραμονές εκλογών. Δύο νεκροί από έκρηξη στο εργοστάσιο, ξεχάστηκαν άκλαφτοι από τα τηλεπαράθυρα και τα έδρανα των υποσχέσεων.
ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ μαζί με τον Γιάννη Τ. εκπροσωπώντας τους «χωρίς φωνή»: «Ποια νομιμότης, αλήθεια; Εκείνη που παρέδωσε δημοκρατικά και θεσμικά τον πλούτο τής χώρας στα χέρια των ολίγων και στην προκρούστεια κλίνη των αγορών και του ΔΝΤ. Εκείνη που καθαγίασε τις μίζες, νομιμοποίησε τη φοροδιαφυγή με τις off shore πονηρίες και καταλήστευσε ολόκληρο λαό με τις αγυρτείες του Χρηματιστηρίου; Εκείνη που συστηματικά ψεύδεται και λέει ότι όλα πάνε πρίμα, φιλοτεχνώντας με την ασύστολη προπαγάνδα της το πορτραίτο μιας δήθεν «ισχυρής Ελλάδος», η οποία εκσυγχρονίζεται, μεταρρυθμίζεται και έχει λεφτά; Ποια νομιμότης, αλήθεια; Της διαπλοκής, της αδιαφάνειας, της πελατειακής λογικής, των ημετέρων και των κουμπάρων; Εκείνη που πετάει προεκλογικά ένα κομμάτι ψωμί για να πανηγυρίζει το πλήθος και να παραμένει εσαεί εξαρτημένο; Ποια νομιμότης; Της κερδώας εξαχρείωσης και των κραυγαλέων διακρίσεων; Της βάναυσης κατάργησης δικαιωμάτων κατακτημένων με αίμα; Της χυδαίας περιφρόνησης απέναντι στους απόμαχους της εργασίας; Το αμήχανο και κυνικό αυτό σύνολο μιλάει επίσης για την εικόνα της χώρας που δήθεν αμαυρώνεται από τις κινητοποιήσεις και τις ταραχές. Αλήθεια, ποιος αμαύρωσε και στιγμάτισε ανεξίτηλα την εικόνα της χώρας; Οι εργαζόμενοι που διεκδικούν το ψωμί τους ή εκείνοι που άφησαν την παραγωγική δομή της χώρας να καταρρεύσει και τώρα καμώνονται τους σοβαρούς και υπεύθυνους, περιφέροντας δίσκο επαιτείας στις αυλές της Ευρώπης;»
ΚΟΙΤΑΞΕ ΔΙΠΛΑ τα χαρτιά του και είδε αριθμούς, δείκτες, απόγνωση, θυμό, υποσχέσεις, προγράμματα, διαδικασίες, μάτια όλο απορία αλλά κυρίως οργή, πολύ οργή.
Ο Διονύσης Σ. από το παρελθόν, σαν τον γελωτοποιό που άκομψα προσπαθεί να πείσει ότι δεν γέρασε και η μπογιά του περνάει ακόμα, του σφύριξε στο αυτί: «Κάτω οι διαλεχτικές των τεχνικών της εξουσίας. Φίλε θεατή… Έξοδος»
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ σε πίεση χρόνου και απελπισία το διάβασε. «Όσο οι πληβείοι, τραυματισμένοι από την απόγνωση, ανάμεσα στην ανάπαυλα της μάχης, βρίσκουν χρόνο να γράφουν ποιήματα, ε τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα σε τούτο τον κόσμο», σκέφτηκε.
Απρίλης του 2010
Μεσάνυχτα και πάλι. Τα βλέφαρα κλειστά
μα το μυαλό στομώνει.
Είναι τόσα που θε να βγουν από εντός μα
τα κρατώ ερμητικά κλεισμένα.
Φοβάμαι. Απόψε όμως τα γκέμια δεν ακούν.
Παγωνιά και δω, στην κόχη του μυαλού μου.
Σαν κάθε βράδυ τριγυρνώ στις σκοτεινές
αυλές του μαρτυρίου.
Σκιές πολλές στήνουμε χορό μέσα στο αύριο
που μοιάζει πεθαμένο.
Θέλω να ζήσω, αγαπώ, τι άλλο θα μπορούσα
να μου γράψω.
Θέλω να ζήσω και όλοι εμείς
Θα το προλάβουμε το αύριο που ήρθε.
ΝΑΝΣΥ ΜΠΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
