Είμαστε σχεδόν 2 μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά πλέον το τοπίο στη χώρα είναι όχι απλά θολό, αλλά απελπιστικό και φαιδρό. Όλα τα πολιτικά κόμματα(εξαιρουμένου του κυβερνητικού φυσικά), έχουν επιδοθεί σε μια αντι-μνημονιακή ρητορική και αναθεματισμό.
Η παράσταση έχει καταντήσει βαρετή: οι ανάγκες των δήμων, ουσιαστικά των πυλώνων ενός σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος, μάταια περιμένουν να ακουστούν και να αναδειχθούν. Αυτό που μετράει για τους καλλικέλαδους πολιτικούς μας, είναι η καταγραφή τάσεων και αντιδράσεων, η συγκέντρωση δυνάμεων για την άσκηση πολιτικών πιέσεων, η εκλογή ωραιοπαθών ανθρώπων που ασπάστηκαν τη λάμψη της φωτοβολίδας, και φυσικά η διάλυση των πάντων προκειμένου να ξαναφτιαχτούν «σωστά και συνετά».
Ο χαρακτήρας του δημοψηφίσματος για τον Καλλικράτη, έδωσε το έναυσμα της μαζικής ισοπέδωσης από τα κόμματα αλλά και του αποπροσανατολισμού του εκλογικού σώματος για μια ακόμη φορά, από την ουσία αυτών των εκλογών: την καλυτέρευση της καθημερινότητας μας μέσα από τις δημοτικές διαδικασίες, την ειλικρινή και αγχολυτική επαφή με τους συν-δημότες μας σε ένα περιβάλλον για ανθρώπους και όχι για ερπετά, την ανάδειξη του οξυγόνου της γειτονιάς και όχι των τριπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων.
Τρανό παράδειγμα της ασυναρτησίας που βιώνουμε, είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας, με σχεδόν 3 εκατομμύρια ψηφοφόρους, αυτή της Αττικής. 9 υποψήφιοι διαγκωνίζονται από όλη τη κομματική παλέτα. Εδώ, τα κόμματα τα έχουν χαμένα, αφού δεν ξέρουν ποιόν να υποστηρίξουν και ποιό πρόγραμμα να προβάλλουν, δίνοντας μια γκρίζα εικόνα προς ένα κοινό που αρχίζει να χάνει την υπομονή του, αφού έχασε ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματος του και λύσεις πια δεν βλέπει ούτε στον ύπνο του.
Η προεκλογική παραφιλολογία, πριν από καιρό, γέννησε κόμματα επιχειρηματιών, λες και αυτοί χρειάζονταν την απόφαση του πρωτοδικείου ή τη σφραγίδα του δικαστικού αντιπροσώπου για να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία τους. Η τσιχλόφουσκα του τεχνοκράτη που θα διοικήσει την δημόσια μηχανή ή κάποιο πολυκέφαλο οργανισμό, έχει προ πολλού σκάσει μπροστά στο πρόσωπό μας: το ασφαλές χρηματικό κέρδος γι? αυτούς, είναι προτιμότερο από το αβέβαιο πολιτικό κέρδος. Δεν είναι αφελείς να αποχωριστούν τα πλουσιοπάροχα γραφεία τους ή τις εξωτικές τους γραμματείς, για να σώσουν ένα υδροκέφαλο και ανερμάτιστο κράτος. Και φυσικά, δεν έχουν καμία διάθεση να συγκρουστούν με παράλογες συνδικαλιστικές νοοτροπίες που παράγουν απέχθεια και όχι έργο. Την απατηλή λάμψη της δημόσιας διοίκησης, ευχαρίστως την παραχώρησαν σε αποτυχημένους πολιτευτές ή αυτογυάλιστους κομματάρχες που διψούν για τηλεπαράθυρα ή προπληρωμένα εξώφυλλα.
Οι ευρωπαικές σειρήνες ηχούν, χρόνια τώρα, δυστυχώς σε αδιάφορα αυτιά και πλανεμένα μάτια. Και αυτό που όλοι αρνούμαστε, αλλά αναγκαστικά βιώνουμε στον τράχηλό μας, το μνημόνιο, είναι ο καθρέφτης της δικής μας αναποτελεσματικότητας. Θέλαμε δημοκρατία, αγωνιστήκαμε γι? αυτήν πολεμώντας σκιές και ανδρείκελα που ούτε καλά Ελληνικά δεν μπορούσαν να μιλήσουν, αλλά όταν την κατακτήσαμε, αντί να την αναδείξουμε και να την μεγαλώσουμε, την θεωρήσαμε τσιφλίκι ή μποστάνι μας, κι εκεί χάθηκαν όλα. Και αυτή η στρεβλή θεώρηση και αντίληψη, καταδίκασε την δημοκρατία που σαρώθηκε από την κομματοκρατική βουλιμία, αλλά και το έθνος στα μάτια των υπολοίπων ευρωπαικών κρατών που ανέμεναν από την Ελλάδα να είναι πρωταγωνίστρια ή έστω ρυθμιστικός παράγοντας των εξελίξεων. Εκείνη όμως, προτίμησε να μεταφέρει καφέδες και νυχτερινά ποτά, και να παράγει σουβλάκια αντί για γνώση και επιστήμη. Το μνημόνιο, είναι απλά η αρχή.
Τώρα όμως, το λόγο έχει ο Δήμος. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα τοπικά προβλήματα, είναι αυτά που θα εμφανιστούν μπροστά μας, τη στιγμή που θα ανοίξουμε την πόρτα του σπιτιού μας.
Είναι οι ανεπαρκείς δημόσιοι παιδικοί σταθμοί και τα μικρά παιδιά που θα μείνουν εκτός αυτών, γιατί τα δίδακτρα των αντίστοιχων ιδιωτικών είναι απαγορευτικά.
Είναι ο τεταρτοκοσμικός φωτισμός των δρόμων με τα «σκασμένα» πεζοδρόμια που αποτελούν κίνδυνο για τους ανυποψίαστους διαβάτες.
Είναι τα χιλιάδες εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα που ρημάζουν ανενόχλητα στις γειτονιές και που οι «φωτισμένοι» ιδιοκτήτες τους τα αφήνουν στο δρόμο μήπως και προλάβουν την απόσυρση.
Είναι η πράσινη ανάπτυξη που ακόμα την περιμένουμε, αλλά για την ώρα λουζόμαστε τα ετοιμόρροπα κτίρια που εγκαταλείφθηκαν κι αυτά από τους τυχοδιώκτες επιχειρηματίες τους, μαζί με τις κρατικές επιδοτήσεις φυσικά, που αντί να γίνουν πόλοι ανάπτυξης για τους δήμους και απασχόλησης για τους δημότες, έγιναν βίλες στην Τζιά.
Είναι τα σκουπίδια που αναμένουν τους ΧΥΤΑ που αναγγέλλονται αλλά δεν γίνονται, αφού ο πετροπόλεμος και οι απειλές λυγίζουν τις αντιστάσεις, ειδικά τώρα που καμία περιπόθητη ψήφος δεν πρέπει να πάει «στους άλλους».
Eίναι τα μπαζωμένα ρέματα και τα μονίμως βουλωμένα φρεάτια που όποιος υπερ-ήρωας προσπαθήσει να τα καθαρίσει, είναι σίγουρο πως μέσα τους θα βρεί χιλιάδες προεκλογικές αφίσες και φυλλάδια του «ένδοξου σοσιαλιστικού ή νεοφιλελεύθερου παρελθόντος» μας. Η βροχή σώζει πλέον μόνο τα χωράφια, κι όχι τις πόλεις.
Είναι η απόγνωση που μένει στα πρόσωπα των παραγωγών, γιατί τα προιόντα τους ρημάζουν στις αποθήκες τους ή πωλούνται σε αισχρές τιμές. Η όμορφη επαρχία ερημώνει ή μετακομίζει.
Μιλώ για όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας να είναι ζωή, και όχι επίφαση ή μέθη κάποιου Σαββατόβραδου. Και όλα αυτά, προτιμώ να τα μοιραστώ μαζί σας, αφού η «ανοιχτή διακυβέρνηση» κοντεύει να γίνει ανώνυμη εταιρία.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι θα ψηφίσω. Εξακολουθώ να πιστεύω πως, η ψήφος, περιποιεί τιμής και εμπιστοσύνης, τόσο για τον παραλήπτη όσο και για τον αποστολέα. Δεν θα απέχω όμως. Αυτό το χατήρι δεν θα το κάνω σε κανένα κάλπικο αγωνιστή ή ψευτοθόδωρο.

Προηγούμενο άρθροΤο αυτοκίνητο επηρεάζει τη ζωή και την υγεία μας
Επόμενο άρθροΓιατί δεν μετάνιωσα που διάλεξα να δω για τρίτη φορά την «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» από το «Λαϊκό Θέατρο»

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.