Προχθές το απόγευμα άκουγα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, ήταν ένας νεαρός παρουσιαστής που συνομιλούσε με διάφορους ακροατές, στην πλειοψηφία τους νέοι.
Με εντυπωσίασε η ωριμότητα του και η θέση του γύρω από το θέμα που είχε τεθεί για συζήτηση, αφορούσε στις εκλογές και αν έπρεπε να πάμε να ψηφίσουμε ή όχι.
Προσπαθούσε με επιχειρήματα να πείσει κυρίως τους νέους να πάνε να ψηφίσουν επειδή μόνο η συμμετοχή τους θα έδινε λύσεις και όχι η αποχή.
Μου άρεσε το επιχείρημα του για όσους συμμετέχουν στα κοινά και για τους άλλους τους «ιδιώτες» όπως τους αποκαλούσαν στην αρχαιότητα.
Όταν γύρισα σπίτι ανέτρεξα στο ετυμολογικό λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, στο λήμμα «ιδιώτης».
Γράφει λοιπόν: Ιδιώτης-idiot: «Ήδη από την αρχαία εποχή η λέξη ιδιώτης απαντά με τη σημασία «αδαής-ανεκπαίδευτος» με αποτέλεσμα συν τω χρόνο να σημαίνει «αμαθής» και να χρησιμοποιείται περαιτέρω ως μειωτική προσφώνηση (ιδιώτα) ή βρισιά. Σε αυτή τη χρήση έχουν την αφετηρία τους σύγχρονοι όροι διαφόρων γλωσσών με τη σημασία «ανόητος, μωρός» και στη (Κλινική Ψυχολογία) «πάσχων από ιδιωτεία (βαριάς μορφής νοητική στέρηση)» πχ. αγγλικά και γαλλικά idiot»
(σημαίνει ηλίθιος)
Αυτό το τελευταίο, ο νεαρός παρουσιαστής το τόνισε ιδιαίτερα, θέλοντας να τους πείσει ότι η συμμετοχή στα κοινά τους κατατάσσει στους νοήμονες που πρέπει να πάρουν τη ζωή και το μέλλον τους στα χέρια τους. Επειδή η συμμετοχή στη διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι απλά δικαίωμα, που κατακτήθηκε μ? αγώνες, αλλά καθήκον για έναν πολίτη, που θέλει να είναι ισότιμος, που θέλει να ελέγχει και να κρίνει την κάθε μορφή εξουσίας, που θέλει η άποψη του να έχει αντίκρισμα την ψήφο του, μέσα από την οποία θα εγκρίνει ή θα αποδοκιμάζει τους εκάστοτε κρατούντες την εξουσία, είτε αυτοδιοικητική, είτε κεντρική.
Η ψήφος του είναι το όπλο του και η δυνατή φωνή του, η οποία ενώ είναι μυστική και σιωπηλή, κάνει εκκωφαντικό θόρυβο όταν αποκρυπτογραφηθεί το περιεχόμενο της. Αρκεί βέβαια να γίνεται ή ψηφοφορία συνειδητή πράξη, με ποιοτικά χαρακτηριστικά και όχι αντικείμενο ρουσφετολογικής διαπραγμάτευσης ή συμπτωματικής επιλογής.
Αυτά μου έρχονταν στο μυαλό συγχρόνως με τα λόγια του νεαρού παρουσιαστή της εκπομπής, όταν επιχειρηματολογούσε για την συμμετοχή των ψηφοφόρων τη δεύτερη Κυριακή.
Δεν είναι «όλοι ίδιοι» οι πολιτικοί και όσα παράπονα και αν έχετε εναντίον κάποιων δεν μπορεί να σας μετατρέψουν σε άβουλους «ιδιώτες» με τη συνειδητή αποχή σας.
Γινότανε μια συζήτηση στην οποία συμμετείχα νοερά και συμπλήρωνα τα επιχειρήματα του εκφωνητή άλλοτε παραμιλώντας φωναχτά, άλλοτε χαμογελώντας σιωπηλά. Είχε γίνει ένα περίεργο παιχνίδι-διάλογος, χωρίς μάλιστα τις συνηθισμένες αψιμαχίες των κλασικών διαλόγων.
Είχε ενδιαφέρον, όσο διήρκεσε, και κυρίως με έπεισε ότι οι νέοι δεν είναι αδιάφοροι με την πολιτική, τους ενδιαφέρει, το συζητούν και έχουν ανάγκη από υγιής σκέψεις και παραδείγματα που θα τους εμπνεύσουν και θα τους κάνουν να ξαναπιστέψουν σε αξίες και να συμμετέχουν χωρίς συμβιβασμούς στις διαδικασίες που αφορούν στο παρόν και στο μέλλον τους.
Πάντα με απασχολούσαν και με απασχολούν οι νέοι και η συμπεριφορά τους.
Κάποιοι, δυστυχώς, είναι τόσο αδιάφοροι για τα κοινά που φτάνουν στα όρια του κυνισμού. Ασφαλώς δεν φταίνε αυτοί. Μάθανε από το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον τους να μη πιστεύουν τίποτα και σε τίποτα, να μη εμπιστεύονται τίποτα και να μην ελπίζουν τίποτα. Δηλαδή νέοι μόνο στη ταυτότητα, επειδή στην πραγματικότητα είναι αδρανή όντα χωρίς ελπίδες και όνειρα και για τούτο χωρίς μέλλον.
Η ραδιοφωνική συζήτηση, σ? αυτό αποσκοπούσε, να ταρακουνήσει κάποια μη αδρανοποιημένα αντανακλαστικά και να ξυπνήσει τον κρυμμένο αγωνιστή στην ψυχή αυτών των νέων.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που θεωρούν ότι οι εκλογές και η συμμετοχή τους σ? αυτές, αφορούν σε κάποια τιμωρία και όχι στο θρίαμβο της Δημοκρατίας. Είναι οι βολεμένοι ή οι αδιάφοροι που για αυτούς «είναι όλοι ίδιοι».
Καλούμεθα ξανά την επόμενη Κυριακή 14 Νοεμβρίου, να ψηφίσουμε αφ? ενός για την εκλογή του Περιφερειάρχη Αττικής και αφ? ετέρου για τον Δήμαρχο της πόλης μας.
Οφείλουμε να πάμε όλοι στις κάλπες για να λειτουργήσει η Δημοκρατία και να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες τόσων γενεών.
Οφείλουμε να επιλέξουμε αυτοδιοικητικά και αξιοκρατικά.
Δηλαδή εκείνους, που μπορούν να ανταπεξέλθουν με γνώσεις, εμπειρίες και προγράμματα, στο νέο αυτοδιοικητικό μοντέλο που έθεσε ο Καλλικράτης.
Η επιλογή πρέπει να γίνει χωρίς συμβιβασμούς, προσωπικούς υπολογισμούς και συμφέροντα.
Με τη ψήφο μας θα πρέπει να αποδοκιμάσουμε τον πολιτικό αμοραλισμό, τον καιροσκοπισμό, την ιδιοτέλεια, την αλαζονεία της εξουσίας και την διαφθορά.
Η ψήφος μας πρέπει να κλείσει την πόρτα της εξουσίας στους ανάξιους και διεφθαρμένους για να μην θεωρηθούμε συνένοχοι.
