Είναι άνθρωποι.
Είναι ακόμη ζωντανοί.
Η ζωή τους κρέμεται πλέον από μια κλωστή, και μοιάζει σαν να «παίζεται» σε ρώσικη ρουλέτα.
Η απεργία πείνας και η άρνηση τους να πιούν ζαχαρωμένο νερό και αλάτι, για πολλούς θα προκαλέσει βλάβη μη αναστρέψιμη.
Είναι, στην πλειοψηφία τους, νέοι!
Ζουν στη πατρίδα μας πολλά χρόνια. Άλλωστε το γεγονός ότι μιλάνε ικανοποιητικά ελληνικά είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Αυτή η επιμονή τους, να κρατήσουν την απεργία πείνας μέχρι τέλους, δεν είναι πείσμα είναι απόφαση ζωής. Δίνουν τον έσχατο αγώνα για να ζήσουν ελεύθερα και ανθρώπινα.
Δεν ξέρω κανέναν, που να φεύγει από τη χώρα του ταξιδεύοντας, όχι σαν τουρίστας αλλά με τον πλέον δύσκολο τρόπο και μάλιστα κινδυνεύοντας, όταν οι συνθήκες ζωής και ελευθερίας του είναι έστω και ανεκτές.
Πρέπει να δοθεί λύση, τώρα!
Η κυβέρνηση οφείλει να το κάνει άμεσα. Όχι μόνο για να είναι συνεπής με τις ιδεολογικές παρακαταθήκες του κόμματος που την ανέδειξε, αλλά και σαν μια χωρίς ενδοιασμούς έκφαση ανθρωπιστικής συμπεριφοράς.
Λέτε, στα τόσα χρόνια παραμονής τους, έξι ή επτά για τους περισσότερους, δεν έχουν πραγματοποιήσει 200 μεροκάματα; Ασφαλώς και έχουν.
Μάζεψαν σοδειές χρόνων στην Κρήτη ή στην περιφέρεια, βοήθησαν τους αγρότες μας με μεροκάματα πείνας, συνέβαλαν στην αποπεράτωση των ολυμπιακών έργων, με γρήγορο και χαμηλό κόστος σε όφελος των αφεντικών τους. Ποιος αλήθεια τότε και όταν έπρεπε έκανε σωστά τη δουλειά του; Όλοι εθελοτυφλούσαν επειδή τους βόλευε. Τώρα ανάθημα!
Ποιός ήλεγχε αν ήταν νόμιμοι, είχαν ασφάλιση, είχαν ωράριο; Κανείς!
Τότε ήταν μόνο ανθρώπινες μηχανές που εξυπηρετούσαν, επειδή συνέβαλαν στον άνομο πλουτισμό κάποιων. Που είναι αυτοί που τους χρησιμοποιούσαν; Που είναι αυτοί που πλούτισαν; Είναι κάποια από τα ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό και τη σκέψη μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι το θέμα είναι διλημματικό και δύσκολο και απαιτούνται πολύ λεπτοί χειρισμοί.
Τι να κάνει, θα μου πείτε, η ελληνική πολιτεία θα ενδώσει στον εκβιασμό και μετά που θα σταματήσει αυτή η κατάσταση, όποιος στο μέλλον θέλει να πετύχει κάτι μη σύνομο θα αρχίζει απεργία πείνας; Οι υπόλοιποι μετανάστες, οι χιλιάδες που βρίσκονται στη χώρα, τι θα κάνουν;
Σήμερα όμως, αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί, έχει χάσει τα χαρακτηριστικά της όποιας μορφής εκβιασμού. Μετά από τόσο καιρό απεργίας πείνας μέχρις εσχάτων, πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για έναν εκβιασμό;
Αυτοί οι άνθρωποί πεθαίνουν σε ένα δημοκρατικό κράτος, για να διαμαρτυρηθούν, με αυτό τον τρόπο, σ΄ όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο και να πείσουν για το δίκιο τους. Δεν διαθέτουν βλέπετε άλλα μέσα παρά μόνο την ίδια τους τη ζωή, αν αυτή αξίζει κάτι, για όλους όσους τους έχουν, εκατοντάδες χρόνια τώρα, εκμεταλλευτεί.
Πρέπει να δοθεί λύση. Ας βρεθεί!
Έχουμε αντιμετωπίσει δυσκολότερα σαν λαός και ήδη αντιμετωπίζουμε, αυτή την εποχή τα χειρότερα. Όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να νίπτει τας χείρας του μπροστά σε μια τέτοια θυσία.
Μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, αναθεωρώντας ή όχι, καταργώντας ή όχι τα διάφορα δεσμευτικά πρωτόκολλα, που έχουμε υπογράψει, να βρούμε μια λύση για το μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παρέχεται άκριτα άσυλο. Όμως, μια ορθολογική και βασισμένη στη σημερινή πραγματικότητα, μεταναστευτική πολιτική, είναι αναγκαία.
Το πρόβλημα που αυτή τη στιγμή απαιτεί λύση δεν έχει ανάγκη από χρήματα. Αγάπη χρειάζεται. Ας θεωρήσουμε αυτούς τους ανθρώπους ως φιλοξενούμενους μας. ας τους δώσουμε διέξοδο.
Πώς να καταλάβει η κυρία Μέρκελ (πρώην κομμουνίστρια;) και ο κύριος Σαρκοζί ότι αφορά σε ανθρώπους;
Η πρώτη είναι οπαδός της αρείας φυλής και μάλιστα της γερμανικής υπεροχής και ο δεύτερος κάνει τεστ DNA για να δεχθεί τους συγγενείς των νομίμων κατοίκων της χώρας του, που προέρχονται από τις πρώην αποικίες τους! Αφού, για εκατοντάδες χρόνια τους έπιναν το αίμα, εκμεταλλεύτηκαν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας τους, ακόμη και τους ίδιους έσυραν σκλάβους και υπηρέτες, με δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω τους, τους άφησαν φτωχούς, λεηλατημένους και αμόρφωτους, τότε που μπορούσαν να επιβάλλουν το νόμο τους με το σπαθί και το βούρδουλα.
Εμείς είμαστε οι τελευταίοι που μπορεί να έχουμε ευθύνες για το κακό που έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι στη χώρα τους. Ούτε υπερδύναμη υπήρξαμε, ούτε κατακτητές. Αντίθετα κατακτημένοι χρόνια, υποφέραμε κάτω από το ζυγό.
Φύσει και θέσει δημοκράτες διαμαρτυρόμεθα για όσα παρόμοια συμβαίνουν στον κόσμο.
Αυτή την ώρα καλούμεθα να δώσουμε μια λύση σε ένα πρόβλημα ζωής ή θανάτου. Είναι η στιγμή που πρέπει να κυριαρχήσει το έλεος.
Ας δεχτούμε, ως υπόθεση εργασίας, ότι φταίνε οι υποκινητές αυτής της κατάστασης, όμως οι ίδιοι οι απεργοί αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση ούτε να σκεφτούν, ούτε να αντιδράσουν αφού όλα τα όργανα τους βρίσκονται σε πλημμελή λειτουργία και η θέληση τους για ζωή μάλλον ανύπαρκτη.
Όμως, πρέπει να ζήσουν!
Θα ενώσω τη φωνή μου μαζί με τους άλλους που ζητούν λύση άμεση, πριν να είναι αργά!
Κύριε Πρόεδρε, φίλε κύριε Πρόεδρε, πάρε το θέμα πάνω σου! Τώρα που ελέγχονται ακόμη τα γεγονότα. Και δεν θα είσαι μόνος, άλλωστε «όποιος συνοδεύεται από ευγενείς σκέψεις δεν είναι ποτέ μόνος»1.
Υ.Γ.
Σήμερα 1-3-11 που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν περάσει 36 ημέρες απεργίας πείνας, πιστεύω ότι μέχρι την Παρασκευή, ημέρα κυκλοφορίας της εφημερίδας θα έχει δοθεί λύση.
____________
1. Βίκτωρ Ουγκό
