Πραγματικά δεν είναι πολύ καιρός που σχολίαζα τα νέα μοντέρνα ενεχυροδανειστήρια που έχουν ανοίξει στην πόλη μας.
Κακά μαντάτα έλεγα.
Δυστυχώς βλέπουμε αυτά τα καταστήματα να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια.
Οι διαφημίσεις στα Μ.Μ.Ε πληθαίνουν, τα διαφημιστικά έντυπα στις στάσεις, στους σταθμούς του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ, στα μπαρμπρίζ των αυτοκινήτων, συνεχώς αυξάνονται.
Οι αιτίες είναι πολλές. Η ανεργία, η κρίση, οι περικοπές εξωθούν πολλούς ανθρώπους να εκποιούν τα περιουσιακά τους στοιχεία και διάφορα τιμαλφή που ίσως να συμβολίζουν κάποιες αγαπημένες στιγμές γι’ αυτούς αλλά αναγκασμένοι να τα αποχωριστούν έναντι ενός ευτελούς ποσού τις περισσότερες φορές. Καταφεύγουν σ’ αυτούς και μετά από λίγο καλούνται να καταβάλουν τοκισμένη αρκετά αυτή την διευκόλυνση.
Πόσοι άνθρωποι όμως που φτάνουν σ’ αυτή την ανάγκη θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στο κανονισθέν διάστημα (σε 1 ή 2 ή 3 μήνες το πολύ) έτσι ώστε να αποκτήσουν πάλι τα αγαπημένα τους αντικείμενα?
Δυστυχώς από ρεπορτάζ εφημερίδων οι ενεχυροδανειστές ομολογούν ότι το 1/3 των ενεχύρων περιέρχεται στην τελική κατοχή τους!
Οι θλιβερές ιστορίες δεν έχουν τελειωμό μας λένε, που άνθρωποι νοικοκυραίοι πωλούν ή ενεχυριάζουν για να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, που δυστυχώς καθημερινά αυξάνονται και είναι δυσβάσταχτες.
Κοσμηματοπωλεία που έχουν σταματήσει οι πωλήσεις τους, βάζουν φαρδιά πλατιά πινακίδες που αγοράζουν και ανταλλάσουν κοσμήματα και σκεύη σε χρυσό και ασήμι τις μετρητοίς.
Πέρασαν από την πώληση στην αγορά και στην ενεχυρίαση.
Η ρευστότητα του κόσμου χειροτερεύει.
Οι ανάγκες αυξάνονται και οι επιχειρήσεις αυτές ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν μανιτάρια.
Έφτασαν μάλιστα να διαθέτουν και κούριερ για να μην έρχονται οι πελάτες τους σε δύσκολη θέση να διαβούν το κατώφλι αυτών των καταστημάτων.
Όταν έγραφα τις σημειώσεις γι’ αυτό το άρθρο, ήταν η ημέρα της αποταμίευσης. Τώρα που τα θυμάμαι ένα πικρό γέλιο αισθάνομαι. «Ποια αποταμίευση μπορεί να κάνει πλέον ο πολίτης με όλα αυτά τα μέτρα που μας βρήκαν ξαφνικά?»
Δυστυχώς για μας, αποταμιεύον τα ενεχυροδανειστήρια και οι διάφορες εταιρίες που αγοράζουν πολύτιμα μέταλλα.
Βάζουν ενέχυρο το βιός τους για μια ελπίδα, για μια καλύτερη μέρα.
Και σ’ αυτή την πόλη που ζούμε, οι Μικρασιάτες οι πρόσφυγες που κατοικούσαν στην πόλη μας έχουν ζήσει στο πετσί τους αυτές τις συνέπειες τον καιρό της φτώχιας και της ανέχειας.
Αλλοίμονο!
