Κάποιοι αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν.
Λεφτά έχουν, ανοίγουν όλες τις πόρτες, ελάχιστες αντιστάσεις αντιμετωπίζουν, αρκεί λοιπόν να ονειρευτούν κάτι και αυτό πραγματοποιείται.
Αναρωτήθηκαν λοιπόν: «Που θα κάνουμε το γάμο των παιδιών μας; Σε ένα νησί;
-Μπα! Έχει ξαναγίνει και δεν έχει πια ενδιαφέρον.
-Μήπως σε ένα ξενοδοχείο με πισίνα-λίμνη όπου με βάρκα θα εμφανιστούν οι νεόνυμφοι ανάμεσα σε πλέοντα φωτάκια και λουλούδια;
-Μπα! Ξανάγινε και επιπλέον είναι κιτς.
-Κάτι άλλο; Που να έχει σχέση και με την επαγγελματική ιδιότητα μας; Ίσως καράβι; Κρουαζερόπλοιο ίσως;
-Όχι! Κάτι με πρεστίζ, και ασυνήθιστο, να μην έχει ξαναγίνει.
-Το βρήκα! Ο Αβέρωφ! Έτσι κι έτσι εκεί βρίσκεται ακίνητος γιατί να μην κάνουμε τη δεξίωση του γάμου ανάμεσα σε κανόνια και ηρωικές μνήμες, να χορέψουμε εκεί που κάποιοι έχασαν τη ζωή τους, να μεθύσουμε, ίσως και να τα σπάσουμε όταν βρεθούμε στο τσακίρ κέφι, να αλώσουμε τέλος πάντων όλα όσα θεωρούνται ιερά και όσια;Να δώσουμε μια γροθιά στο «κατεστημένο», βρε αδερφέ και να μετατρέψουμε ένα εθνικό σύμβολο σε πίστα διασκέδασης!
-Μου αρέσει η ιδέα. Άλλωστε θα μας κοστίσει ελάχιστα. Ο «Αβέρωφ» είναι τσάμπα. Τι κι αν έχουμε πολλά λεφτά, δεν υπάρχει λόγος και να τα πετάμε!»
Έτσι κάπως θα σκέφθηκαν οι ανεύθυνοι, ανιστόρητοι, βέβηλοι και ιταμοί αμφιτρυώνες*1
Έτσι κάπως ξεκίνησε το κακό
Η ευθύνη βέβαια σε καμία περίπτωση δεν είναι δικιά τους. Αυτοί θα μπορούσαν να θέλουν και τον Παρθενώνα, το θέμα βρίσκεται σ? αυτούς που τους το επέτρεψαν, αυτοί και μόνο έχουν την ευθύνη και δεν είναι μόνο ένας, είναι ασφαλώς περισσότεροι.
Αυτή η φιέστα προσέβαλε βάναυσα την ιστορία γενικά και ειδικά μάλιστα όταν αφορά σε αυτό το «διαβολοκάραβο» όπως το αποκαλούσαν οι Τούρκοι, το «σειτάν βαπόρ», επειδή τους είχε κυριολεκτικά εξευτελίσει. Είναι το πλοίο που μετάφερε την ελεύθερη ελληνική κυβέρνηση από την Αίγυπτο στην Αθήνα, μετά την ναζιστική κατοχή. Αυτά τα ελάχιστα για την ιστορία.
Αλλά δυστυχώς, ο πατριωτισμός και ο σεβασμός στην ιστορία και τα σύμβολα για κάποιους σημαίνουν επαρχιωτισμό.
Άλλες φορές ο πατριωτισμός ταυτίζεται με τον εθνικισμό και ξορκίζεται μετά μανίας.
Οι απόψεις περί πατριωτισμού δεν είναι ούτε δογματικές ούτε απαρχαιωμένες.
Δυστυχώς έχουμε χάσει την ουσία των αξιών. Ζούμε μια εποχή που όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς και με την ίδια γρηγοράδα χάνεται και ο σεβασμός στα σύμβολα, απαξιώνεται η προσφορά και η Ιστορία έχει καταντήσει περιττή γνώση.
Καμαρώνουμε όμως για τα επιτεύγματα των προγόνων μας και επικαλούμεθα το ένδοξο παρελθόν μας, όταν και όποτε μας εξυπηρετεί.
Θα ήθελα να παρατηρήσω βέβαια ότι στο θέμα δόθηκε υπερβολική δημοσιότητα, όχι γιατί δεν το άξιζε, αλλά έφτασε στα όρια του λαϊκισμού σε τέτοιο βαθμό, που αποδυναμώθηκε η ουσία του γεγονότος, με ανάξιες και άχρηστες λεπτομέρειες, που δεν χειροτέρευαν την ήδη απαράδεκτη πραγματικότητα.
Επειδή λοιπόν έχει πολύ μελάνι χρησιμοποιηθεί, για το θέμα, δεν θα ήθελα να καταπιαστώ και εγώ με το ίδιο, άλλωστε ολίγα θα προσέφερα στην δικαιολογημένη αγανάκτηση εκείνων που δεν θεωρούν ότι τα πάντα εξαγοράζονται ή εξαγνίζονται με το χρήμα.
Πολλοί και διάφοροι, όλων των ηλικιών και τάξεων, διάσημοι και μη, εξέφρασαν την αντίθεση τους και κάποιος μάλιστα σοβαρός και αξιόλογος δημοσιογράφος κατακεραύνωσε το γεγονός λέγοντας: «Όχι και να χορεύουν καρσιλαμάδες και τσιφτετέλια»! Με τον πιο απαξιωτικό τρόπο που θα μπορούσε ποτέ να λεχθεί.
Τότε θύμωσα, όχι μόνο με την άγνοια του αλλά κυρίως για το ύφος του.
Θύμωσα για την απαξίωση που εξέφρασε για παραδοσιακούς χορούς που θεώρησε ότι προέρχονται αποκλειστικά από τη γείτονα και ότι είναι ξένοι προς την Ελληνική παράδοση.
Όπως είναι γνωστό, μετά από τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας η γλώσσα είχε αλλοιωθεί και είχε αναμείξει τουρκικές λέξεις, όπως τη λέξη «καρσί» που σημαίνει απέναντι.
Ο «καρσιλαμάς», σημαίνει αντικριστός και βέβαια συναντιέται σ? όλη την Ελλάδα σχεδόν, από τη Θράκη και τη Μακεδονία μέχρι και τα νησιά.
Είναι ελληνικός χορός και βέβαια ως «καρσιλαμάς» ο αντικριστός κυρίως ακούστηκε όταν ήρθαν οι Μικρασιάτες στην Ελλάδα. Κάποιοι λοιπόν ταύτισαν τον καρσιλαμά με τους ανεπιθύμητους «πρόσφιγγες», και έτσι απέκτησε και αυτός κακό όνομα.
Όσον αφορά στο «τσιφτετέλι», μακράν απέχει από αυτό που είχε στο νου του ο κύριος δημοσιογράφος.
«Τσιφτετέλι» σημαίνει, στα Τούρκικα ασφαλώς, «δυο τέλια», δηλαδή το έγχορδο όργανο που έχει δυο μόνο χορδές, δυο τέλια δηλαδή.
Ο μουσικός ρυθμός που παρήγαγε το δίχορδο όργανο, λέγεται τσιφτετέλι εξ ου και ο αντίστοιχος χορός.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν κατ? εξοχήν ανδρικός χορός στον οποίον οι άνδρες που τον χόρευαν κουνούσαν μόνο το επάνω μέρος του κορμιού τους και κυρίως τους ώμους τους. Υπάρχουν παρόμοιοι εξαιρετικοί ποντιακοί χοροί.
Το τσιφτετέλι λοιπόν, δεν έχει καμιά σχέση με το χορό της κοιλιάς ή αλλιώς μπέλι ντάνς, που ακόμη και αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον αυθεντικό. Έχει τόσο εκχυδαϊστεί και μάλιστα όταν χορεύεται μαζικά, που γίνεται αγνώριστος και αποκρουστικός.
Η απαξίωση που εκφράστηκε για τον καρσιλαμά, που «ειρήσθω εν παρόδω» είναι η αδυναμία μου, και το τσιφτετέλι ενεργοποίησε τις κεραίες και τις αντιδράσεις μου, όχι από σοβινιστική διάθεση αλλά κυρίως για την άγνοια που επιδεικνύουν κάποιοι υποτίθεται μορφωμένοι.
Βέβαια όταν άκουσα την περίεργη παρατήρηση, η οποία επιβάρυνε το γεγονός κατά την γνώμη του σχολιαστή, για «καρσιλαμάδες και τσιφτετέλια», στο μυαλό μου αυτόματα γεννήθηκε η ερώτηση: «Δηλαδή αν χορεύανε καλαματιανά ή τσάμικα, ταγκό η βαλς, θα ήταν συγχωρητέο το αμάρτημα»:
Αισθάνθηκα λοιπόν ότι προσβάλλουν, θέλω να πιστεύω από άγνοια, την παράδοση του τόπου και μάλιστα της Ιωνίας.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας λοιπόν!
_____________
Σημείωση
Αμφιτρύων: Με την έννοια που χρησιμοποιεί τη λέξη ο Μολιέρος, στο έργο του Αμφιτρύων. Δηλαδή, ο οικοδεσπότης, που ονομάζεται Αμφιτρύων, παραθέτει πλούσιο γεύμα σε φίλους και γνωστούς για επίδειξη.
