της Μαρίας Σαντιξή
Προχθές συνάντησα ένα φίλο που ακόμα δεν είχε εκδράμη για τα πάτρια εδάφη του.
– Γεια σου, πως ακόμα εδώ;
– Άσε με δεν βλέπω την ώρα , να την κάνω. Ήρθα εδώ στη μεγαλούπολη, μαγνητισμένος από τα μεγάλα φώτα. Ήρθα να αρπάξω την ευκαιρία και τι κατάλαβα; Ώρες, ώρες πνίγομαι. Δεν αντέχω άλλο. Ο ρυθμός της ζωής μου αλλιώτικος. Η ζωή μου αν και φαίνεται εξωτερικά καλύτερη και ευκολότερη έχει μια αποξένωση, μια τυπικότητα. Όταν άφηνα το τόπο μου για να βρεθώ εδώ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι αυτή η γλυκιά μοναξιά που στην αρχή μου άρεσε, κάποτε θα μου σπάραζε τα σπλάχνα.
– Άλλοι οι ρυθμοί εδώ φίλε. Τρως το χρόνο σου στο πήγαινε έλα, ζεις συνεχώς σε μια ένταση. Ο ρυθμός εδώ είναι διαφορετικός, λυσσαλέος.
– Δεν λέω έκανα γνωριμίες, όμως μη νομίζεις οι περισσότερες σφραγισμένες με επιπολαιότητα. Πολλοί γνωστοί, αλλά κανένας δεν σου δίνει την αίσθηση του φίλου του πραγματικού, όπως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα. Ενώ στο χωριό μου δεν είχα πολλούς φίλους αλλά ένιωθα γύρω μου μια ζεστασιά. Οι άνθρωποι με πρόσεχαν τους γνώριζα και με γνωρίζανε με ενοχλούσε βέβαια που πολλές φορές με έλεγχαν. Εδώ δε ξέρεις ποιος γεννήθηκε, δίπλα σου, πότε παντρεύτηκαν τα παιδιά που συναντούσες στο ασανσέρ, πότε έφυγε ο γείτονας που έβλεπα στο καφενείο.
– Άντε μέρες που έρχονται πήγαινε να βρεις το παρελθόν σου, αυτή είναι η ζωή σου. Τρέξε να βρεις τους φίλους τους συγγενείς τα χωράφια τα ζώα, τη φύση που μυρίζει άνοιξη, πράγματα που έχουν σημαδέψει τη ζωή σου. Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω να πάω στην εκκλησία, να κάνουμε την ανάσταση και μετά πρωί-πρωί η σούβλα. Μόλις ακούσω τα τραγούδια του τόπου μου, αυτά που τραγουδάνε όλοι, τα πατροπαράδοτα. Ω!! ρε μανούλα μου, ποιος με κρατάει!! Μόλις ακούσω τον ήχο του κλαρίνου αρχίζω το χορό, καθρεφτίζεται η ψυχή μου. Πόσες φορές έχω παρασυρθεί και έχω μιμηθεί ξένα φτιασίδια. Πάω να τους βρω, να νιώσω τη ζεστασιά τους να ξαναβρώ την ανθρωπιά μου.
– Άντε σε βλέπω δεν κρατιέσαι, μη σε κρατάω. Άντε και Καλό Πάσχα.
– Καλό Πάσχα και σε σένα με υγεία.
Τον άφησα και σκέφτηκα πόσο αλλιώτικος ήταν όταν τον πρωτογνώρισα. Όταν ήρθε σε αυτή τη σύγχρονη πόλη με τον άξενο και απάνθρωπο χαρακτήρα της έβαλε τη ψυχική του ισορροπία σε βαθιά δοκιμασία, με τους έντονους ρυθμούς της. Όταν βέβαια το ανακαλύψεις, είναι αργά για μεταμέλεια, καταλαβαίνεις, ότι θύμα είναι ο εαυτός σου, ότι ζεις σε μια αυταπάτη κάποιας ευτυχίας.
Αλλά κακά τα ψέματα αλλού είναι η ευτυχία!
