Εδώ και χρόνια, κοντά στο σπίτι μου, υπάρχει ένα συγκρότημα σχολείων. Καθημερινά, μετά τις μία το μεσημέρι, ο δρόμος παίρνει τις διαστάσεις ορμητικού ποταμού: παρέες-παρέες, τα παιδιά γυρίζουν σπίτια τους, αλλά για αυτά τα λίγα λεπτά μέχρι να επιστρέψουν, μια πραγματική ελευθερία περιφέρεται στο βήμα, στο λόγο και στις πράξεις τους, αφού ξέρουν πολύ καλά τί τα περιμένει στο υπό- λοιπο της ημέρας. Κυνηγοί και κυνηγημένοι από τις επιταγές και τις απαιτήσεις μιας νέας εποχής, ο χρόνος τους είναι μονίμως μοιρασμένος,αλλά σχεδόν ποτέ «δικός τους».
Οι δομές του εκπαιδευτικού συστήματος είναι γνωστές τοίς πάσι. Μονίμως ουραγός στα ποσοστά των περισπούδαστων και ορθολογιστικών προυπολογισμών του κράτους, η Ελληνική παιδεία φαντάζει πιο έρημη από ποτέ.
Οι «πεφωτισμένοι» δάσκαλοι, άνοιξαν διάπλατα τα αυτιά τους στις σειρήνες της παραπαιδείας, πουλώντας στην μαθητιώσα νεολαία τυποποιημένη γνώση, είτε για να προβιβασθεί στην επόμενη τάξη, είτε για να επιβιβασθεί στο τραίνο μιας αλλοτριωμένης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Όλα συμβαίνουν μακριά από τις σχολικές αίθουσες, από εκεί που θα έπρεπε να χτυπά η καρδιά της παιδείας μιας χώρας, που κάποτε άπλωσε το φώς μεγάλων ιδεών, αρχών και αξιών.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, τα διλήμματα του μαθητόκοσμου παρέμειναν τα ίδια: αποφοίτηση, ανώτερες και ανώτατες σπουδές, και όλα αυτά για ένα καλύτερο μέλλον.
Λίγο πριν το καλοκαίρι, οι αυλές των σχολείων γεμίζουν με καμμένες σελίδες βιβλίων. Αντεκδίκηση; Ισως.
Λίγο μετά το καλοκαίρι, οι αναρτημένοι πίνακες των επιτυχόντων στις σχολές δείχνουν το δρόμο μιας άλλης ζωής, πιο πνευματικής.
Στις καρδιές των σημερινών μαθητών καίει μια φωτιά που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Στην ψηφιακή εποχή που τους έτυχε να ζήσουν, οι νυχτερινοί τους πόθοι εμβαπτίζονται μέσα στα ποικιλόχρωμα δίχτυα του διαδικτύου, αλλά στο φώς της πραγματικής ημέρας η αληθινή τους φαντασία καταργεί πλήκτρα και αριθμούς και φέρνει ξανά μπροστά τον νέο άνθρωπο με ορμή και ταχύτητα.
Στις καταλήψεις των σχολείων, η αγωνία τους δεν είναι να καταστρέψουν, αλλά να χτίσουν, να οικοδομήσουν μια χαμένη εμπιστοσύνη και μια καθαρή φωνή.
Oι πάσης φύσεως «γλωσσαμύντορες» του χθές και του σήμερα, στέκονται και κοιτούν καχύποπτα ό,τι νέο κουβαλάνε αυτά τα παιδιά. Κι όταν η εξουσία σκοτεινιάζει τις ψυχές όσων την ασκούν, τότε η φωνή αυτών των παιδιών ηχεί ως απειλή στ?αυτιά τους. Την καταδικάζουν, την σημαδεύουν και την στοχοποιούν.
Η αδικαιολόγητη βία ορθώνεται απέναντί τους, εκτροχιάζεται και μπορεί να αφαιρέσει και ζωές.
Στα σχολικά βιβλία που καίγονται, η «κουκουβάγια» έχει εδώ και πολλά χρόνια πετάξει, και στη θέση της έχει καθίσει ένας παπαγάλος. Τα παιδιά αυτά, το είδαν αμέσως. Η φρασεολογία τους ίσως κάποτε να μοιάζει χυδαία. Από πού να αναζητήσουν όμως τις δικές τους λέξεις, όταν η συνισταμένη των πρεσβυτέρων δεν είναι οι αξίες, αλλά οι αξίες των μετρητών;
Παρόλα αυτά, συμμετέχουν και ονειρεύονται. Μέσα από την ένταση της φωνής τους, ξεπηδά το άγχος μιας γενιάς ολόκληρης. Κι όταν, κάπου στο σούρουπο της ημέρας, αποκαμωμένα αναζητούν τους φίλους τους στα σκαλοπά- τια των πολυκατοικιών, ο «χώρος» που καταλαμβάνουν είναι ένας μικρός πυρήνας του μέλλοντος: «ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ, Θ? ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ».
Αυτά τα μηνύματα μας στέλνουν, όχι από τα κινητά τους, αλλά από τη νεανική τους ψυχή.
Τ? ακούμε άραγε;
