ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχει πολιτεία, υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει Βουλή, υπάρχουν νόμοι, υπάρχει κοινωνία, υπάρχει λαός σε αυτό τον τόπο; Τίποτα δεν φαίνεται να υπάρχει. Τίποτα δεν δείχνει την ύπαρξη ζωής, υγείας, οξυγόνου. Παντού κενό, μούχλα, σαπίλα, ασφυξία, σκοπιμότητα, βία, νοθεία, εγωισμός, εκδικητικό μένος, ανικανότητα, ατιμωρησία, ανίερο κέρδος.
Νιώθεις απίστευτη πίκρα για τον τρόπο που σου συμπεριφέρεται ως πολίτη η επίσημη πολιτεία. Νιώθεις φρίκη καθώς μετά από τριανταπέντε χρόνια ευδόκιμης εργασίας, αντιμετωπίζεσαι από κάποιους τύπους εκπροσώπους της ως παρείσακτος, καθώς το μόνο που σου δείχνουν είναι το πώς μηχανορραφούν σε βάρος σου. Νιώθεις την απογοήτευση, την ντροπή. Νιώθεις φρίκη όταν βλέπεις την ίδια την πολιτεία αμέτοχη, άβουλη και λίγη, ίδια με τα φαινόμενα της σήψης, της διαφθοράς, του ανέντιμου κέρδους, την ώρα που περιμένεις από αυτήν εξυγίανση, καθαρότητα, προοπτική, αξιοπρέπεια, ανάπτυξη και ελπίδα. Νιώθεις ταπείνωση και εξευτελισμό, όταν διεκδικείς ότι έχεις ήδη κατακτήσει γιατί απέτυχαν οι αριθμοί τους λέει, ενώ εσύ δεν παραβίασες τους κανόνες τους.
Ποιος λοιπόν ευθύνεται για όλα αυτά αξιότιμοι λεβέντες, προσκυνητές (με το δικό σας τρόπο) του συστήματος, υπεύθυνοι της πολιτείας, εκπρόσωποι του λαού, μετρ της σκοπιμότητας, της αδιαλλαξίας, της αναλγησίας, της αλαζονείας, της δήθεν καθαρότητας, της ατιμωρησίας, του εύκολου κέρδους;
Ποιος ευθύνεται για τα τελευταία αίσχη, καθώς υπήρξαν και μάλιστα πολλά προηγούμενα και χωρίς να ιδρώνει το αυτί κάποιου εκ των υπευθύνων, όπως αυτά που διαδραματίστηκαν σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα κυπέλου Ελλάδας; Γιατί μονίμως και με την παραμικρή ευκαιρία πρέπει πάντα κάποιοι να με εξευτελίζουν ως πολίτη της χώρας μου; Τι και ποιος πραγματικά εμπνέει, προωθεί και στηρίζει όλα αυτά τα αίσχη που οδηγούν όλο και ποιο βαθειά, στο απόλυτο τέλμα τη ζωή μου;
Ποιος ευθύνεται «εκλεκτοί» εκπρόσωποι των συνδικάτων, σιωπηλή κοινωνία, εργαζόμενοι, που στην ημέρα της εργατικής πρωτομαγιάς θέλω να τιμήσω τους αγώνες των εργαζομένων, που έχυσαν το αίμα τους, έχασαν τη ζωή τους, που συνέβαλαν στην ποιότητα ζωής μου, αλλά αναγκάζομαι να γίνω ένας από τους «άλλους» ή ένας ακόμα «κρίκος περιχαράκωσης»;
Είθισται, στη μέρα της πρωτομαγιάς να δίνονται «όρκοι» αγωνιστικότητας και ελπίδας, για καλύτερο αύριο και για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων και του συνόλου της κοινωνίας. Αλλά ποιες ελπίδες να εμπνευστείς για νέους νικηφόρους αγώνες; Εκείνες που σε εντάσσουν στους «άλλους» ή αυτές που σε προσδιορίζουν ως «κρίκο περιχαράκωσης»;
Είναι λυπηρό στις μέρες μας κάτω από το βάρος του μνημονίου, του ανύπαρκτου πολιτισμού και της πνευματικής ένδειας, κάτω από το βούρκο της κερδοσκοπίας των ατασθαλιών και των σκοπιμοτήτων της κατεστημένης πολιτικής, κάτω από τη διαπλοκή συντεχνιών και των κάθε λογής γκρουπούσκουλων, το εργατικό κίνημα να βαυκαλίζεται, η κοινωνία να απέχει, ο λαός να υποκρίνεται, με λογικές δήθεν καθαρότητας, δήθεν απαξίας, δήθεν απογοήτευσης, λες και ότι έχει συμβεί έγινε από μόνο του, λες και κανείς δεν έβαλε το χεράκι του, ούτε στο μέλι της διαπλοκής και διαφθοράς, ούτε στη συνευθύνει στις αποφάσεις με την επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης, που πάντα ξέρει πολύ καλά πως να εκμεταλλευτεί την εργατική τάξη προς το συμφέρον, μόνο του οικονομικού συστήματος που τη στηρίζει, ώστε αβίαστα παίρνει θέση απέναντι στα συμφέροντα των κοινωνικών αναγκών και αιτημάτων.
Ποιος πραγματικά κερδίζει και ποιος χάνει από αυτή την πραγματικότητα; Σίγουρα δεν κερδίζουν οι άνεργοι και οι ανασφάλιστοι. Δεν κερδίζουν οι εργαζόμενοι που βλέπουν κάθε μέρα το μισθό τους να περικόπτεται.
Δεν κερδίζουν οι μικρομεσαίοι που βλέπουν έναν άνισο ανταγωνισμό από την εισβολή των πολυεθνικών αλυσίδων. Δεν κερδίζουν οι συνταξιούχοι. Δεν κερδίζουν οι νέοι. Ποιο λοιπόν λόγο έχουν όλες αυτές οι κατηγορίες της λαϊκής τάξης, να μέμφονται η μια την άλλη; Ποιο είναι το πεδίο αντιπαράθεσης ώστε βλέπουν μόνο το δένδρο την ώρα που χάνουν το δάσος, δίνοντας φιλί ζωής σε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που για να μην καταρρεύσει εκείνο, στερεί κατακτήσεις δικαιώματα και αγαθά που βελτιώνουν τη ζωή τους;
Είναι πια καιρός να αναλάβουμε ως άτομα την ευθύνη που μας αναλογεί και να δράσουμε συλλογικά. Δεν φταίει πάντα η κακιά η μοίρα μας, ούτε όσοι δεν κατανοούν το δίκιο μας. Φταίμε εμείς, καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί για όλους. Φταίει η νεολαία μας που μπροστά σε μια άρρωστη πολιτική, μια άρρωστη οικονομία, μια άρρωστη κοινωνία σιωπά πεισματικά και περιμένει άνεργη, χωρίς να κάνει το παραμικρό να αλλάξει την κατάσταση, σιχτιρίζοντας μόνο τις άλλες γενιές.
Να πιστέψει η νεολαία ότι αποτελεί ελπίδα για την «ίαση» του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος και ότι μπορεί να αλλάξει την άθλια ζωή που βιώνει.
Να την εμπιστευτούμε τη νεολαία μας, να τη στηρίξουμε να δράσει συλλογικά, μαζικά και ελεύθερα.
Να καταδεχτούμε να την ακολουθήσουμε.
Να αφήσουμε την ραστώνη του καναπέ, την υποτακτικότητα και τις ανίερες συμμαχίες μας, να διεκδικήσουμε μαζί της τη δικαιοσύνη που μας ανήκει και μας τη στερούν.

Προηγούμενο άρθροΕπιδοτούμενα Ευρωπαϊκά Προγράμματα για ανέργους
Επόμενο άρθροΓενέθλιες γενιές

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.