Απόκριες, Καθαρή Δευτέρα, 8 Μαρτίου,γιορτή της γυναίκας. Από γιορτή σε γιορτή, ανάμεσα σε ευχές και φαγοπότια ψάχνουμε την όλο και πιο δυσεύρετη χαρά μας. Χωρίς χαρά, γέλιο και ελπίδα πώς να προχωρήσεις στης ζωής την ανηφόρα. Μα όταν ο κουρνιαχτός και η οχλαβοή καταλαγιάσουν, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του είμαστε και πάλι μπροστά στον δρόμο και τον προορισμό. Και τα δύο είναι από ένα αίνιγμα. Ποια θα είναι η πορεία, τι δυσκολίες επιφυλάσσει, ποιες εκπλήξεις και που θα καταλήξει και με ποιό τίμημα. Η ρευστότητα της καθημερινής ζωής γύρω μας, αλλά και ανά την υφήλιο, βάζουν μπροστά μας επιτακτικά διλήμματα, γιατί μετά από πολύ καιρό, οι όποιες αποφάσεις μας θα έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα. Το κάθε βήμα, οι πράξεις και οι μη πράξεις θα έχουν κρίσιμες επιπτώσεις στην ζωή μας. Η ανάγκη για σωστή ενημέρωση, επεξεργασία της πληροφορίας και προβληματισμό είναι μεγάλη.
Η στάση μας απέναντι στα πράγματα πρέπει να είναι σύνθετη από αρχές και αξίες, που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτισμού, που πρώτοι εμείς διδάξαμε στην Ευρώπη. Ο αγώνας μας δεν μπορεί να είναι μόνο να διασφαλίσουμε ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι και ένα μεροκάματο. Δεν μπορεί να είναι μόνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα και τον εθνικό μας πλούτο. Είναι ο ιερός αγώνας για να προστατέψουμε το σπίτι μας και τον πολιτισμό μας. Είναι η ώρα της αναμέτρησης του ανεκτίμητου με το αποτιμητό. Αρνούμαι να αποδεχθώ ότι οι «αγορές» έχουν την δύναμη να ορίσουν την μοίρα του ανθρώπου. Όσο και να φαίνονται παντοδύναμες , η δύναμή τους είναι ο φόβος μας γιαυτές. Αλλά όπως και σε άλλες ανάλογες μάχες, που οι αριθμοί και τα μεγέθη είναι εναντίον μας, η στρατηγική, η εξυπνάδα, η πρόβλεψη και η πονηριά, το πολυμήχανο του οδυσσέα δηλαδή, μπορούν να κάνουν το θαύμα τους.
Βέβαια εκτός από το πολυμήχανο του Οδυσσέα έχουμε κληρονομήσει και την μακραίωνη αλληλοφαγούρα. Είναι η στιγμή να κατανοήσουμε ότι η αλληλοφαγούρα μπορεί να περιμένει, αν πια για μας είναι καθοριστικό δείγμα ταυτότητας. Εκείνο που δεν μπορεί να περιμένει είναι η σωτηρία του οίκου μας και γιαυτό η επαγρύπνηση, η ετοιμότητα και η ενότητα πρέπει να είναι οι προμετωπίδες των προσπαθειών μας στον κοινό σκοπό για να σταθεί ο τόπος μας και πάλι στα πόδια του, κόντρα στις Κασσάνδρες που μας έχουν ετοιμάσει κιόλας την κηδεία. Η λέξη «πρέπει» δεν μου αρέσει στα άρθρα, ούτε είναι η λέξη που τιμά ιδιαίτερα ο έλληνας, σαν ιδιοσυγκρασία. Στο σημείο όμως που έχουμε φτάσει μόνο με το πρέπει στο ένα χέρι και την αποκοτιά στο άλλο μπορούμε να βαδίσουμε στον δρόμο που εμείς θα ανοίξουμε για τον εαυτό μας και όχι άλλοι για μας, ακόμη κι αν είναι να σκάψουμε με νύχια και με δόντια.
Γιατί κάπως Ελλάδα και πολιτισμός είναι αξεχώριστα πράγματα μέσα μου και θεωρώ μέγα βαρβαρισμό των ευρωπαίων «φίλων» μας να θέλουν να μας σβήσουν από τον χάρτη οικειοποιούμενοι ανόσια τα της πατρίδας μας, ελαφρά τη καρδία . Τους θυμίζω λοιπόν πως τα?δύσκολα είναι ειδικότης μας. Οση διαφθορά και να υπήρξε και να υπάρχει ακόμη, πιστεύω πώς το υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας θα βγεί μπροστά, θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και θα βάλει ένα τέλος στις δοκιμασίες που μας έβαλαν η αδιαφορία, η απερισκεψία, η ασωτία, η ιδιοτέλεια, η διαφθορά και όλες οι «χάριτες» που συνοδεύουν τον αδηφάγο καπιταλισμό.
Μόνο που δεν υπάρχει χρόνος. Ο ύπνος μας ήταν μακρύς και βαθύς και αν δεν αφυπνιστούμε άμεσα, κάθε στιγμή τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. Οι συνθήκες παραωρίμασαν, το κίνημα όμως αργεί?κάτι κυοφορεί και εύχομαι να μην είναι χάος και καταστροφή. Κι αν παρελπίδα η έκβαση της κρίσης αυτής, δεν αποβεί αίσια, να είναι βέβαιοι στην γηραιά ήπειρο για τις ιστορικές τους ευθύνες να εξωθήσουν ένα λαό, που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων, στην καταστροφή. Οψόμεθα λοιπόν εις Φιλίππους.
