Αυτό το άρθρο δεν θα το γράψει το μυαλό μου, θα το γράψει η καρδιά μου, που ματώνει όταν εκτελούνται δύο νέα παιδιά, όπως οι αστυνομικοί στο Ρέντη, από άλλα νέα παιδιά, που τα ασφυκτικά αδιέξοδα της κοινωνίας τα έχει οδηγήσει στην ωμή εγκληματικότητα, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Όταν νέοι απογοητευμένοι και δυστυχισμένοι σε ένα κόσμο που τίποτε δεν έμεινε όρθιο, αδύναμοι οι ίδιοι, πέφτουν στην παγίδα των ναρκωτικών και χάνονται, ή αυτοκτονούν.
Όταν κυνηγημένοι από τριτοκοσμικές χώρες φτάνουν σε μας, τα δίνουν όλα, δουλεύοντας σαν σκλάβοι, για μια ελπίδα, για ένα αύριο και καταλήγουν να είναι απεργοί πείνας που χαροπαλεύουν, με πρόσωπα που ξεπήδησαν από πίνακες του Γκρέκο.
Όταν τα δικά μας παιδιά έχουν την «ευτυχία» να δουλεύουν, αυτό πρέπει να γίνεται με τόσο εξουθενωτικούς όρους, ώστε να μη τους μένει άλλη δύναμη, κι ας είναι νέοι, να χαρούν την ζωή και κοιμούνται, για να χαρούν μόνο μία μέρα στις επτά, όταν φυσικά πληρωθούν την πολυαναμενόμενη καθυστερούμενη αμοιβή τους. Κι αν δεν είναι στους τυχερούς που εργάζονται, ποιος τα ρωτάει πως επιβιώνουν; Πώς πληρώνουν ένα μισθό το χρόνο μόνο για εισιτήρια όταν δεν πληρώνονται κανένα μισθό; Ποιός νοιάζεται αν θυμίζουν στον εαυτό τους να κάνει κουράγιο με επιγραφή στο δωμάτιό τους; Κάποτε τα νεανικά δωμάτια διακοσμούσαν ήρωες και ινδάλματα, τώρα μέσα από το διαδίκτυο πληροφορούνται όλα τα αίσχη μιας εξουσίας υποκριτικής και ανάλγητης. Ποιός παχύδερμος νοιάζεται για το μαράζι που φωλιάζει τότε μέσα στις ψυχούλες τους; Για την ανασφάλεια, για μια ζωή χωρίς όνειρα; Αλήθεια πέστε μου, υπάρχει ζωή χωρίς όνειρα;
Η προστασία των νέων μας στην πορεία της ανάπτυξής τους ώφειλε να είναι αισθητή και αποτελεσματική, στην διαπαιδαγώγηση και την παιδεία αφενός, που θα σμίλευε άξιους πολίτες και μορφωμένες προσωπικότητες ,που θα απέκλειε εγκληματικές συμπεριφορές διότι ως γνωστόν «ουδείς εκών κακός» και την εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους αφετέρου, στην δουλειά, την υγεία, τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία.
Θυμάμαι με συγκίνηση τον Παύλο Σιδηρόπουλο να τραγουδά? «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί όσο υπάρχει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Αυτό το παιδί δεν το υπερασπιστήκαμε, όχι ακόμα, όχι αρκετά.
Είχα γράψει παλιότερα ότι αυτή η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο φέρει τεράστια ευθύνη που δεν άφησε στην επόμενη γενιά παρακαταθήκη ούτε μέλλον, ούτε αξίες.
Ντρέπομαι γι? αυτό μολονότι προσωπικά ήμουν πάντα με τους ενεργούς πολίτες. Δεν έχω απάντηση αν θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι περισσότερο, εδώ η ευθύνη είναι συλλογική, γιατί επιτρέψαμε να μας συμβούν όλα αυτά τα κακά. Δεν έχει νόημα να την αποποιούμαστε. Το γρηγορότερο που θα την αναλάβουμε και θα μεταστρέψουμε την συμπεριφορά μας, το γρηγορότερο θα πάρουμε ανάσα και οξυγόνο. Δεν έχουμε άλλωστε άλλη επιλογή. Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει με ένα υγιή τρόπο, αυτά που ήδη εκδηλώνονται σήμερα, όλο και πιο πυκνά, με επίκεντρο τους νέους, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου και οι απλές «εκτονώσεις» δεν θα το σταματήσουν.
