Ουαί υμίν ή μάλλον ημίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, που γυρίζετε σαν σβούρες ανα τον κόσμο και έχουμε ζαλιστεί, λες και παρακολουθούμε το «εδώ παπάς, εκεί παπάς», χωρίς να παραλείπετε να φωτογραφίζεστε όλοι μαζί κάθε φορά, για να έχει η ιστορία απαθανατίσει την μνημειώδη ηλιθιότητα, ανικανότητα ή υποκρισία σας.
Αναρωτιέμαι θα προστρέχατε με τόση προθυμία και χαμόγελα να φωτογραφηθείτε, ανθρωποφάγοι ευρωπαίοι και όχι μόνον εταίροι, αν γνωρίζατε ότι στο μέλλον θα έβλεπαν αυτές τις φωτογραφίες σας, που με συχνότητα ριπής επαναλαμβάνετε, και τις ταύτιζαν με τα μελανότερα χρώματα της πρόσφατης ιστορίας. Θα προστρέχατε να φωτογραφηθείτε αν γνωρίζατε ότι η υφήλιος των απλών ανθρώπων, που στενάζει κάτω από την μπότα της λιτότητάς σας, το πολύ που μπορεί να νιώσει γι’ αυτές είναι θυμηδία και όχι καμάρι, τρομάρα σας.
Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσα χρήματα θα εξοικονομούνταν από τα ατελείωτα πηγαινέλα σας με τα αεροπλάνα, τις διαμονές σας στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία και τα δείπνα εργασίας και μη, για σας και τις κουστωδίες σας, για ένα αμφίβολο έως ανύπαρκτο αποτέλεσμα; Εχουμε μάθει απέξω όλους τους οικονομικούς αξιωματούχους διεθνώς, αλλά φώς δεν έχουμε δεί ακόμη, μάλλον ύποπτη συσκότιση και κοινή αίσθηση ότι επιταχύνεται η διαδικασία εκτροχιασμού.
Αλλά μήπως και στα καθ’ ημάς είναι καλύτερα τα πράγματα; Προσθέστε στα παραπάνω και την αναίσχυντη αυτoεξαίρεση των κρατούντων από το κυνήγι της φοροδιαφυγής, λόγου χάριν. Ισχύει για όλους, αλλά όχι για τα μέλη της οικογένειάς μας, κι ας ανέρχονται οι φόροι σε εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ(τι, ψιλικατζήδες είμαστε;), αρκεί να μην μας ανακαλύψουν. Μα και να βγεί «βρώμα» παραέξω, ίσως να μπορούμε να σφυρίξουμε αδιάφορα κι ας φάμε και κανένα γιαούρτι από τους αλήτες αυτούς που έσωσαν τα λόγια τους στα επιλεκτικά αυτιά μας.
Μήπως κι έμεινε στάλα αισθήματος δικαιοσύνης, έτσι για δείγμα βρε γαμώτο, στην επιβολή των μέτρων, που στην πλάτη μας φαντάζει άχθος αρούρης; Όχι βέβαια, από αυτά πάντα εξαιρούνται οι φορείς εξουσίας, δικαστές, παπάδες, αξιωματικοί και βολευτές( δεν πρόκειται περί ορθογραφικού λάθους). Διάβασα πρόσφατα τι αμοιβές παίρνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν θα το σχολιάσω από σεβασμό στον θεσμό. Δείτε το στο διαδίκτυο. Ενοιωθα κάποιο σεβασμό από τις δηλώσεις του υπέρ των αδυνάτων. Ο σεβασμός κατέρρευσε.
Κι αν όλα αυτά τα έγραψα μόλις πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και χωρίς σχεδόν να πάρω ανάσα, μπορείτε να φανταστείτε πόσο μπούχτισα να βλέπω τις υποκριτικές τους φάτσες, πόσο τα χέρια μου σφίγγονται σε γροθιές, έτοιμες να ξεσπάσουν, πόσο τα μάτια μου γίνονται σκοτεινά, σαν τα σύννεφα έξω, που έφεραν την καταιγίδα.
Βράζουν οι κοινωνίες, φίλοι μου, όσο αυτοί κορδώνονται στους φωτογραφικούς φακούς και τις τηλεοράσεις. Βλέπω τους γραβατοφόρους και τις κυρίες της πολιτικής με τα ταγιεράκια (η ετικέτα μας μάρανε) και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, τρόπος του λέγειν, για να μας δείξουν πόσο μας συναισθάνονται. Κόπτονται, αλλά αν κλείσεις τον ήχο, το πρόσωπό τους παραμένει παγερό και ανέκφραστο και νιώθω αηδία ίσα με εκεί που δεν παίρνει άλλο.
Και θέλω να φωνάξω «ούστ βρε, ούστ», και θυμάμαι τον στίχο του ποιητή «τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό, τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό. Τους παλιούς μου φίλους καλώ, με φοβέρες και μ’ αίματα». Και κοντά σε αυτούς επικαλούμαι και το πνεύμα των ανθρώπων που το διαθέτουν. Είναι η ώρα να κάνετε ένα βήμα μπροστά, ο λαός σας χρειάζεται κι η πατρίδα σας καλεί.
