Μεταξύ των ψαράδικων και του σανοπωλείου του Γκίκα, εκεί που είναι σήμερα το Δημοτικό Κατάστημα, στην οδό Πλαστήρα, είχε το εργαστήρι του ο αλμπάνης της Ερυθραίας. Μιλάμε για τα τελευταία χρόνια της κατοχής και τα αμέσως μετά.
Ο αλμπάνης, ο πεταλωτής δηλαδή, πετάλωνε τα άλογα και τα μουλάρια της Ερυθραίας και η δουλειά του πρόσφερε πλούσιο θέαμα, σε μας τα παιδιά.
Σε μια φουφού κοκκίνιζαν τα πέταλα και ο βοηθός του κρατούσε το ποδάρι του ζώου, που ο αλμπάνης με ένα σφυρί και ένα κοπίδι έκοβε την οπλή, για να την προσαρμόσει στο καινούριο πέταλο.
Το ζώο υπομονετικά δεν αντιδρούσε στην άβολη στάση και στα χτυπήματα που πλάνιζαν το νύχι, για να δεχτεί το καινούριο πέταλο.
Όταν το κοκκινισμένο σίδερο του πέταλου, που το κρατούσε ο πεταλωτής με μια τσιμπίδα ακουμπούσε στο νύχι, ένα σύννεφο καπνού κι ένα τσιτσίρισμα μαζί με έντονη δυσάρεστη μυρωδιά τάραζε το ζώο.
Ο βοηθός του αλμπάνη ήξερε και κράταγε το ποδάρι του αλόγου γερά μη κλωτσήσει και κάνει ζημιά.
Αμέσως με χαρακτηριστική ταχύτητα και επιδεξιότητα ο πεταλωτής κάρφωνε τα καρφιά στο νύχι, στις τρύπες του πέταλου και σε λίγο το πετάλωμα του ποδιού είχε τελειώσει.
Ακολουθούσε η ίδια διαδικασία για τα άλλα τρία πόδια του ζώου και στο τέλος το ζώο, ο αλμπάνης και όλοι όσοι χάζευαν γύρω – γύρω ανέπνεαν με ανακούφιση.
Ο αλμπάνης ήταν καλός τεχνίτης κι εκτός από το πετάλωμα είχε και κτηνιατρικές γνώσεις.
Ήξερε να γιάνει τις πληγές των ζώων, που πολύ συχνά τα λουριά από τα χάμουρα άνοιγαν πληγές, κυρίως στα καπούλια των αλογομούλαρων.
Ακόμα και σήμερα θέλοντας να υποτιμήσουμε ένα γιατρό για την ατζαμοσύνη του, τον αποκαλούμε αλμπάνη, χωρίς οι περισσότεροι να ξέρουν από πού προέρχεται ο χαρακτηρισμός αυτός.
Δεν θυμάμαι το όνομα του αλμπάνη της Ερυθραίας της εποχής εκείνης με την φαλάκρα και την μακρυά πέτσινη ποδιά του. Αν τον έβλεπα σήμερα θα τον αναγνώριζα και θα τον ευχαριστούσα, για το πλούσιο θέαμα, που η σπουδαία δουλειά του πρόσφερε τότε όχι μόνο σε μας τα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους.
Σήμερα άλογα στην Ερυθραία δεν υπάρχουν μόνο ίπποι αυτοκινήτων και ίσως μόνο αλμπάνηδες που μετριώνται στα δάχτυλα ενός χεριού, καλύπτουν τις ανάγκες των ιππικών ομίλων της Αττικής.
