Που θα ήθελα να ήμουν ταύρος; Σε κάποια ήσυχη φάρμα μιας χώρας με πλούσια κτηνοτροφική ανάπτυξη. Εκεί όπου ο ταύρος θα αποτελεί υπό προστασία, αφού από τις «επιδόσεις» του θα εξαρτάται η ανάπτυξη της κτηνοτροφικής παραγωγής.
Σε χώρα όπου ο ταύρος θα αμείβεται πλουσιοπάροχα. Θα απολαμβάνει πλήρους κοινωνικής προστασίας. Θα αποσύρεται από την παραγωγή, ανεξάρτητα από ηλικία, και μόνο σε συνδυασμό με την «συνταξιοδότηση» του αναπαραγωγικού του συστήματος. Εκεί όπου δεν θα κινδυνεύει στα γεράματα να γίνει μπριζόλα, αλλά θα τη βγάζει παίζοντας πρέφα και κολτσίνα στο ΚΑΠΗ και στις παραλίες με φθηνά εισιτήρια από τον «κοινωνικό τουρισμό».
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν ταύρος στην Ισπανία. Οι Ισπανοί, γενικώς, θεωρούν τις ταυρομαχίες ως μία ευγενή μορφή τέχνης, σήμα κατατεθέν της ισπανικής κουλτούρας, αναπόσπαστο τμήμα της τουριστικής τους βιομηχανίας, οπότε το να σε σφάζουν μπροστά στα μάτια χιλιάδων παραληρούντων (είτε απορούντων, αδιάφορο) θεατών είναι το ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας σου, της πατρίδας σου, βρε αδελφέ…
Την οικονομία της χώρας και μάλιστα σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης, υπονομεύουν οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των… ζώων που εντείνουν την καμπάνια για την απαγόρευση των ταυρομαχιών.
Με τον αγώνα τους, κατάφεραν το κοινοβούλιο της Καταλονίας να αποδεχθεί τις υπογραφές 180.000 Καταλανών που ζητούσαν κατάργηση των ταυρομαχιών.
Η Καταλονία, έγινε η πρώτη περιφέρεια της ηπειρωτικής Ισπανίας που απαγόρευσε ως βάρβαρο το παραδοσιακό ισπανικό άθλημα Αυτό που ήταν ασυνήθιστο για τα δεδομένα της Καταλονίας ήταν το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα ζήτησαν από τους βουλευτές τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση.
Η απαγόρευση θα τεθεί σε ισχύ το 2012 και θα έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο της μοναδικής ενεργού αρένας ταυρομαχιών στη Βαρκελώνη, στην οποία διοργανώνονται 15 αγώνες κάθε σεζόν, αλλά και μερικών ακόμη που έχουν παραμείνει στην Καταλονία χωρίς να χρησιμοποιούνται.
Ευτυχώς αντίθετη τακτική όσον αφορά τα δικαιώματα των… ταύρων επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση.
Λόγω του ιδιαίτερα ανταγωνιστικού διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος, η κυβέρνηση, παρά και ενάντια στην ιδεολογία της, αποφάσισε να ενισχύσει τις αρένες για την διεξαγωγή ταυρομαχιών με σκοπό την προσέλκυση τουριστών.
Στην αρένα της ακτοπλοΐας θυσιάζονται τα ελληνικά πληρώματα των κρουαζιεροπλοΐων (περίπου 20.000 ταύροι – ναυτεργάτες), ώστε όλα τα κρουαζιερόπλοια ανεξαρτήτως σημαίας και με αμοιβές στους ταύρους του κατώτερου πληρώματος από 150-200 δολάρια το μήνα, να αγωνίζονται στις ελληνικές αρένες ώστε οι Έλληνες μικρέμποροι στις εξέδρες να αυξήσουν τις πωλήσεις τους σε σάμαλι, κοκ, ηλιόσπορους, καλαμπόκι και σουβλάκια με καλαμάκι.
Στην αρένα των ταυρο-μεταφορών θυσιάζονται καλοκαιριάτικα οι 33.000 ταύροι – ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης, οι οποίοι θα αναγκαστούν να απολέσουν το δικαίωμα στη μεταφορά θεατών στις ταυρομαχίες, που μόνο αυτοί κατέχουν μέχρι τώρα έναντι αδείας αξίας 40.000 ευρώ.
Εν κατακλείδι, αν χρειαστεί και προκειμένου οι δανειστές ιδιοκτήτες των ξένων αρενών πάρουν πίσω τα λεφτά που έχουν δανείσει στους εγχώριους διοργανωτές ταυρομαχιών, θα θυσιάζονται από τους κυβερνώντες ταυρομάχους, στην κεντρική αρένα της χώρας με την επωνυμία «Η Ωραία Τρόικα», ταύροι – μισθωτοί, ταύροι – συνταξιούχοι, ταύροι – μικρομαγαζάτορες, ταυρίνες και ταυράκια, μέχρι να μην μείνει ούτε ένας ταύρος ζωντανός.
Γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες αρενιτζήδες (προσοχή κ. διορθωτή όχι «αεριτζήδες», «αρενιτζήδες» οι ιδιοκτήτες αρενών) ταύρους θυσίαζαν για να επιβιώσει το «έθνος» και η «πατρίδα».
