«Σάββατο πρωί, ο καιρός καταπληκτικός και είχα ένα διαβολεμένο κέφι να περπατήσω, να χαζέψω,, να συναντήσω φίλους και συγγενείς. Ντύθηκα κατάλληλα και ξεκίνησα για την «εκδρομή» μου μέσα στη πόλη. Είναι αλήθεια, ότι ο δρόμος που περνάει μπροστά από το σπίτι μου, η οδός Έλλης, είναι ήσυχος αφού σπάνια περνούν αυτοκίνητα και οι σκιές των δένδρων, δημιουργούν μία καταπληκτική ατμόσφαιρα. Αλλά και ο κάθετος δρόμος, η Γεωργίου Παπανδρέου, τον οποίο επέλεξα, για να αρχίσω τη περιπέτεια μου στην πόλη, είναι εξίσου καλός ή μάλλον καλύτερος. Έχει πολύ φαρδιά πεζοδρόμια, αφού το πλάτος του, των είκοσι μέτρων, του το επιτρέπει, με δένδρα φυτεμένα σε μια σειρά, ομοιόμορφα. Το μικροκλίμα της διαδρομής είναι εξαιρετικό. Χαίρεσαι να περπατάς. Δίπλα μου, σε καθορισμένη διαδρομή, περνούν παιδιά με ποδήλατα μαζί με τους γονείς τους. Με χαιρετούν χαρούμενα, δεν τους γνωρίζω αλλά η «καλημέρα» είναι αυθόρμητη και καλοδεχούμενη πάντα.
Μετά από λίγο συναντώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, καπέλο, γυαλιά για τον ήλιο και από ένα μικρό μπουκάλι νερό. Καθόντουσαν σε ένα παγκάκι, που βρισκότανε σε ένα διαμορφωμένο καθιστικό με άλλα δύο τρία μαζί. Δίπλα ένας μικρός καταρράκτης που έτρεχε συνεχώς νερό, το οποίο διοχετευότανε σε ένα μικρό ρυάκι γεμάτο χρυσόψαρα.
– Καλημέρα, τι κάνετε;
-Πολύ καλά ευχαριστούμε, βγήκαμε για την πρωινή μας βόλτα, και καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και θα συνεχίσουμε, με τον ίδιο ρυθμό, μόλις κουραστούμε θα ξανακαθίσουμε, σιγά-σιγά, άλλωστε μας αρέσει πολύ. Μου απαντάει η κυρία εκ μέρους και των δύο χαμογελώντας.
-Καλό περίπατο, γεια σας. Και συνεχίζω τον δρόμο μου.
-Καλημέρα, Μαριάνθη βλέπω έβγαλες βόλτα τα εγγονάκια σου, ο μικρός στο καρότσι πόσο χρονών είναι;
-Καλημέρα, ο μικρός είναι δεκατεσσάρων μηνών και η μεγάλη τριών χρονών. Είναι πολύ ωραίος καιρός και τους αρέσει να παίζουν εδώ στο
μικρό παρκάκι, εγώ τους παρακολουθώ, απολαμβάνοντας το αναψυκτικό μου.
Είναι γεγονός, αυτό το αμήχανο και αδιάφορο, μέχρι πριν λίγο καιρό, «στρογγυλό», συνενώθηκε και διαμορφώθηκε σε ένα χώρο αναψυχής για παιδιά και μεγάλους. Με δένδρα και ένα μικρούλι περίπτερο, όπου η Άννα σου προσφέρει νερό, αναψυκτικά και παγωτά.
Βρισκόμουν σε ένα σταυροδρόμι. Και έπρεπε να αποφασίσω προς τα που θα συνεχίσω. Αριστερά μου ήταν μία εξίσου καταπληκτική διαδρομή με τα ίδια χαρακτηριστικά, αφού και αυτού του δρόμου το πλάτος είναι είκοσι μέτρα, η οδός Βάρναλη. Παρατηρώντας αυτό το θέαμα, σκέφτηκα, ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τους δρόμους εκείνων των πόλεων που με έκαναν στο παρελθόν να ζηλέψω.
Ξαφνικά ένας συνεχώς αυξανόμενος θόρυβος διατάραξε την αρμονία της σκηνής.
Ήτανε το ξυπνητήρι μου! Με έκοψε στο καλύτερο!! Κάθε πρωί στις 7:30 με ξυπνάει, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα. Να πάρει η ευχή, όνειρο ήταν!!!.»
Αυτά έγραφα πριν τέσσερα χρόνια, στις 15 Ιουλίου 2005, στην ίδια εφημερίδα, στην ίδια στήλη.
Είχα προσπαθήσει να περιγράψω, όσο γίνεται πιο παραστατικά, μέσα από ένα όνειρο, πως θα ήθελα να είναι διαμορφωμένα τα πεζοδρόμια της πόλης αλλά και πως θα έπρεπε να οργανωθεί ένα δίκτυο πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων, από τη μια άκρη της Ν. Ερυθραίας στην άλλη. Έτσι ώστε, ένας ποδηλάτης ή ένας πεζός με άνεση και χωρίς κίνδυνο να κυκλοφορεί στην πόλη, είτε για άσκηση, είτε για την καθημερινή του δραστηριότητα.
Η απεξάρτηση μας, από το αυτοκίνητο για μικρές ή μεσαίες αποστάσεις, με τη χρήση ποδηλάτου ή πεζή, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την κατάλληλη υποδομή.
Όμως οι κατασκευές, που σήμερα γίνονται στη Γ. Παπανδρέου, πόρω απέχουν απ ότι ονειρεύτηκα.
Δυστυχώς η χρήση πρασίνου είναι η μικρότερη δυνατή κατά την κρίση μου.
Οραματίστηκα δρόμους με στάσεις για ανάπαυση και δροσιά, που σημαίνει πράσινο, καθιστικά, πέργκολες, κιόσκια, νερά. Ονειρεύτηκα ένα πεζόδρομο ανακουφιστικής διαδρομής για όλη την ημέρα, για όλο το χρόνο, που θα γίνει κόσμημα για την Ν. Ερυθραία και υπόδειγμα για όλη την περιοχή.
Η δυνατότητα υπήρχε, ο χώρος υπήρχε, η πολιτική βούληση λείπει, αφού κάποιοι χώροι, που ανήκουν στα κοινόχρηστα, σήμερα, έχουν καταληφθεί παράνομα από τους ιδιώτες ιδιοκτήτες των παρακειμένων οικοπέδων, με ράμπες, περιφράξεις, μαντρότοιχους και με κήπους που εξυπηρετούν μόνο αυτούς και όχι το σύνολο.
Βεβαίως οι ιδιωτικοί κήποι στις πρασιές των οικοπέδων είναι επιθυμητοί και νόμιμοι, όμως όταν οι ιδιωτικοί κήποι επεκτείνονται στο δρόμο, τότε είναι απαράδεκτοι και παράνομοι.
Σήμερα είναι ευκαιρία να παρέμβει ο Δήμος και να διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή ο δρόμος να αποκτήσει όλο του το πλάτος σ όλο του το μήκος, χωρίς παρεκλήσεις και δικαιολογίες που δεν ευσταθούν αλλά απλώς εξυπηρετούν κάποιους.
Ο δρόμος πρέπει να μελετηθεί στο σύνολο του, από ρυμοτομική γραμμή σε ρυμοτομική γραμμή, για να αποκτήσει το χαρακτήρα, που εμείς θέλουμε να εκφράζει, και όχι με «δεδομένες» καταστάσεις, οι όποιες ίσως θα μπορούσαν και να ενταχθούν στη μελέτη με τροποποιήσεις.
Οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες, οι οποίες παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ποιότητα και την διάρκεια ζωής του έργου, είναι ανύπαρκτες.
Οι προδιαγραφές που δίδονται στους εργολάβους είναι γενικές και όχι εξειδικευμένες για το έργο.
Το πακέτο της δημοπράτησης είναι μεγάλο και εντυπωσιακό, για όσους δεν ξέρουν, με όγκο χωρίς ουσία, για την εξυπηρέτηση της τακτικής του εντυπωσιασμού.
Και βέβαια, ο στόχος της κυκλοφοριακής μελέτης να αποτρέψει τις διαμπερείς ροές από και προς βόρεια, δεν έχει επιτευχθεί.
Θα υπάρξουν περιοχές αμιγούς κατοικίας, που θα υποφέρουν χειρότερα από πριν. Φαίνεται ότι κάποιοι δρόμοι, όπως η Γ. Παπανδρέου και οι όμοροι της, έχουν κάποιου είδους κατάρα και ανά διαστήματα γίνονται αντικείμενο ανεπιτυχών πειραματισμών, αφού η λειτουργία τους θα προσθέσει τελικά στα προβλήματα του κυκλοφοριακού και της στάθμευσης, που δεν έχουν προηγουμένως επιλυθεί.
Όταν το θέμα ήρθε στο Δημοτικό Συμβούλιο το στήριξα και το υπεστήριξα, πιστεύοντας ότι επιτέλους θα ζήσω το όνειρό μου. Τελικά φαίνεται ότι :
«η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο» 1
Πιστεύω ότι, ο ρόλος μου, ως δημοτική συμβούλου, είναι να στηλιτεύω την αλαζονεία και τη δύναμη της εξουσίας και να στηρίζω τη συμμετοχή και τη δημιουργική κριτική, πράγμα το οποίο κάνω με λόγια και έργα.
Όμως επειδή δεν θέλω κάποτε να με κατατάξουν στην κατηγορία των άβουλων συνενόχων, γράφω αυτές τις γραμμές, συνεπής στις αρχές μου.
___________________
1. George Moore
