Ήταν μια συνεδρίαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου, που τα είχε όλα. Είχε διαβούλευση (!), είχε αντιπαράθεση με κατάρες, αλλά και ξύλο (!). το Δημοτικό Συμβούλιο, εκείνη την ημέρα κατάντησε θέατρο απρεπών γεγονότων που δεν περιποιούν τιμή στη δημοκρατία.
«Βάπτισμα πυρός» στην κυριολεξία ήταν για τη συνάδελφο Ελευθερία Ρούσου, που ως πρώτη επιλαχούσα, αντικατέστησε τον Δημήτρη Μωράκη, πρώην αντιδήμαρχο τεχνικών υπηρεσιών, ο οποίος παραιτήθηκε. Τους λόγους της παραίτησης του, τους μάθαμε από την συνέντευξη που παρεχώρησε στην εφημερίδα «Νέα Ερυθραία», όμως στο Δημοτικό Συμβούλιο κουβέντα παρ όλο που τέθηκε θέμα.
Η Δήμαρχος, λόγω οικογενειακών προβλημάτων ήταν απούσα. Αυτή η σύμπτωση μας στέρησε την δική της ερμηνεία για το γεγονός και δεν ακούσαμε την απάντηση της, σε όσα σοβαρά της καταλογίζει ο κύριος Μωράκης.
Πρώτο θέμα συζήτησης εκείνου του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν η «Τροποποίηση σχεδίου πόλεως(!) στο Ο.Τ. 183 του Δήμου Ν. Ερυθραίας ειδικοί όροι δόμησης», όπως αναφερόταν στην πρόσκληση του Προέδρου. (Αφορά στο οικόπεδο του ανοικτού θεάτρου)
Αλήθεια ο τίτλος ήταν λανθασμένος ή πρόκειται πράγματι για τοπική τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου, που ουσιαστικά προτείνει τη μετατροπή του ανοικτού θεάτρου σε κλειστό, παρακάμπτοντας την έγκριση της χρήσης, μέσω του Γενικού Πολεοδομικού;
Θεωρώ ότι έπρεπε να ζητηθεί μόνο η έγκριση οικοδομικών γραμμών και ούτε καν η νομιμοποίηση του υπάρχοντος κτίσματος, το οποίο δεν θεωρείται κατάλληλο για τον προορισμό του. Θα θυμάστε ίσως την φράση της Μελίνας όταν το πρωτοαντίκρισε «γκρεμίστε το νύχτα ». Τόσο κακόγουστο και λειτουργικά ατυχές, της φάνηκε.
Εκτός λοιπόν, από τα απαραίτητα βοηθητικά, για κάθε θέατρο, ανοιχτό ή κλειστό, όπως αναφέρονται στην συνημμένη τεχνική έκθεση, δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος που να εξηγεί ότι «για την ορθή λειτουργία Ανοικτού Δημοτικού Θεάτρου, απαιτείται η μόνιμη εγκατάσταση καλυμμένης σκηνής και ορχήστρας». Αντίθετα θεωρώ ότι δεν απαιτείται.
Τα ανοικτά θέατρα, και από τέτοια η Ελλάδα είναι γεμάτη να επιδείξει από την αρχαιότητα, όπως της Επιδαύρου, των Δελφών, του Διονύσου και αμέτρητα όσα, ποτέ δεν είχαν καλυμμένη Σκηνή ή Ορχήστρα.
Στην συγκεκριμένη μάλιστα πρόταση, με εύσχημο (;) τρόπο καλύπτεται και τμήμα των κερκίδων, χωρητικότητας, στην καλύτερη περίπτωση, 80 ατόμων, με μια κατασκευή, στο μεγαλύτερο μέρος της κλειστή. Θεωρώ ότι είναι μια ανεπιτυχής λύση για την περίπτωση μας, αφού κλείνονται μόνιμα οι πλευρές του κυκλικού θεάτρου, κατά τα τρία τέταρτα καθώς επίσης και η οροφή της όλης προτεινόμενης αρχιτεκτονικής μελέτης. Δηλαδή αυτό θέλουμε, αυτό έχουμε ανάγκη, μια κυκλική σκηνή 113m2 να είναι πλήρως στεγασμένη και από τα πλάγια κλειστή κατά το μεγαλύτερο τμήμα της; Και δεν είναι μόνο αυτό, προτείνονται και κερκίδες, 80 περίπου θέσεων, που οι μισές είναι μόνιμα κλειστές και στεγασμένες και μόνο οι άλλες μισές γίνονται υπαίθριες, αυτές και μόνο.
Αυτό θεωρείται ανοικτό θέατρο; Με ποια λογική και με ποια ερμηνεία.
Είναι κλειστό μήπως; Με ποιο κτηριακό πρόγραμμα, ποιες λειτουργίες θα εξυπηρετήσει και πόσοι πολιτιστικοί και άλλοι φορείς μπορούν να εξυπηρετηθούν;
Εν τέλει έχουμε ένα οικόπεδο 2,5 στρεμμάτων στο οποίο υπάρχουν βοηθητικά κτίσματα 150τ.μ. και γίνεται προσθήκη μονίμου κτίσματος περίπου 250τ.μ., όχι τέντας, όπως είχε ακουστεί στην αρχή παραπλανητικά.
Ακόμη προτείνονται όροι δόμησης, οι ισχύοντες στην περιοχή, και ορισμός οικοδομικών γραμμών που θα συμπίπτει με το περίγραμμα της προτεινόμενης μελέτης. Δηλαδή αφορά σε ένα κλειστό στην ουσία θέατρο 400τ.μ. συνολικά, το οποίο δεσμεύει μελλοντικά την όποια πιθανή βέλτιστη χρήση, που θα δώσει αξία στην περιοχή, θα είναι πολλαπλά χρήσιμη με νέα αντίληψη για τον πολιτισμό, τις δράσεις και τις εγκαταστάσεις του.
Αν κάποιος θα ήθελε να εμβαθύνει και στη μελέτη θα διαπίστωνε ότι αφορά σε μια βαριά μεταλλική κατασκευή με χωροδικτυώματα, που παραπέμπει σε «Βιομηχανική Αρχιτεκτονική» ενδιαφέρουσα μεν και συνεπής στην σχεδίαση της, αλλά μη εντασσόμενη στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Η δε οικοδομική γραμμή, που προτείνεται, τοποθετεί μέσα στην πρασιά τις υπόλοιπες υπαίθριες κερκίδες και αυτόματα τις καθιστά αυθαίρετες.
Εξυπακούεται ότι, για να λειτουργήσει αυτή η κατασκευή ως κλειστό θέατρο, θα απαιτήσει ενεργοβόρες κλιματιστικές εγκαταστάσεις.
Το καλοκαίρι βέβαια θα πάψει να είναι ένας δροσερός χώρος, με ανεμπόδιστη θέα στην σκηνή, λόγω της ανεπιτυχούς, κατά την γνώμη μου, παρέμβασης, και θα χάσει την αίσθηση της ανοικτής καλοκαιρινής όασης.
Εκείνο βέβαια, που εξακολουθεί να παραμένει άγνωστο, είναι το κόστος αυτού του κατασκευάσματος, παρ όλη την επιμονή μου. Τρεις φορές ζήτησα να μάθω το ποσόν και δεν πήρα απάντηση. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι θα ξεπεράσει τις 300.000 ! Αν κάποιος διαφωνεί ας μου απαντήσει με στοιχεία.
Αυτό το έργο συμπίπτει με την ταυτόχρονη πρόταση της διοίκησης για την «έγκριση Συνομολόγησης Δανείου 200.00 », από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, «προκειμένου να αντιμετωπιστούν, εν μέρει, οι ληξιπρόθεσμες οικονομικές υποχρεώσεις του Δήμου σε διάφορες προμήθειες, έργα και εργασίες», όπως αναφέρεται στην απόφαση της Δημαρχιακής Επιτροπής.
Δηλαδή αφ ενός αναγκαζόμαστε ως Δήμος, σε συνεχείς δανειολήψεις και αφ ετέρου προχωράμε σε έργα, όχι μόνο κοστοβόρα, αλλά και άστοχα ως προς την σκοπιμότητα και την χρησιμότητα τους εν τέλει.
Συμφωνώ ασφαλώς, ότι το υπάρχον κτίσμα είναι απαραίτητο να επισκευαστεί και να προσαρμοστεί στις ανάγκες του χώρου όπως περιγράφεται στα σχέδια στα σχέδια. Διαφωνώ για την υπόλοιπη κατασκευή.
Διαφωνώ για την θέση της οικοδομικής γραμμής, που περιορίζει και απαξιώνει γενικά αυτό το χώρο του πολιτισμού και που με πλάγιο τρόπο τον μετατρέπει σε ένα μίζερο, ανεπαρκές κλειστό θέατρο. Το αποτέλεσμα ανεπιτυχές, αφού χάνει τα προσόντα του ανοικτού θεάτρου και το κλειστό, που δημιουργείται, αποκτά μέγεθος ιδιωτικής πειραματικής θεατρικής σκηνής!
Αυτό, δεν παραπέμπει σε Δημοτικό Θέατρο!
Είναι γνωστό ότι η Αρχιτεκτονική, σ ένα τόπο και μια περιοχή δημιουργεί προστιθέμενη αξία, όμως όχι έτσι.
Για ένα σοβαρό έργο και με ιδιαιτερότητες, όπως είναι ένα θέατρο, απαιτείται ένας αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ή τουλάχιστον εκδηλώσεις ενδιαφέροντος περισσοτέρων του ενός, μελετητικών γραφείων, όπως ο νόμος προβλέπει και όχι ανάθεση σε κάποιον γνωστό, όσο καλός και αν είναι. Ο Δήμος δεν είναι ιδιωτική επιχείρηση. Άλλως, ούτε αντικειμενική είναι ή ανάθεση ούτε διαφανής.
Στους δύσκολους οικονομικά καιρούς που διάγουμε, απαιτείται στόχος, σοβαρός προγραμματισμός, διαφάνεια, σύνεση και οικονομία. Δεν απαιτείται στιγμιαίος ενθουσιασμός ολίγων, απ ευθείας αναθέσεις σε ημέτερους και σπατάλες.
Ας δούμε όμως τα «απρεπή γεγονότα» που ανέφερα στην αρχή.
Μετά από τη συζήτηση για το θέατρο, ακολούθησαν τα υπόλοιπα θέματα τα οποία εξελίχθηκαν ομαλά, όμως κατά τη διάρκεια τοποθετήσεων στο 11ο θέμα έγινε κάτι απίστευτο! Μια κυρία και ένας κύριος , δημοτικοί σύμβουλοι, παίξανε ξύλο!! Δυστυχώς!
Αυτή η απαράδεχτη συμπεριφορά των συναδέλφων, μας κατέβασε στο τελευταίο σκαλί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ανοχής.
Η κατ ευφημισμόν «δημοκρατική συζήτηση» μετέτρεψε το χώρο του Δημοτικού Συμβουλίου σε αρένα συνάντησης χούλιγκανς, κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των υπολοίπων συμβούλων και του εμβρόντητου προέδρου.
Ντράπηκα και απελπίστηκα.
Δυστυχώς, τα του Δημοτικού Συμβουλίου τεκταινόμενα, ελάχιστα φτάνουν σε σας, επιλεκτικά και κατά περίπτωση.
Προσωπικά, αρνούμαι να ξαναβρεθώ στην ίδια θέση ηθικής «άμυνας» για τον ευτελισμό των θεσμών και να ξαναζήσω τον εφιάλτη του καυγά και ξυλοδαρμού μεταξύ δυο εκλεγμένων συναδέλφων, που ο καθένας τους εκφράζει και εκπροσωπεί ένα αριθμό κατοίκων που τον εξέλεξαν. Δεν αξίζει σε κανένα να εκπροσωπείται από νταήδες χουλιγκάνους ή από κάποιους που συστηματικά δεν συζητούν αλλά παρεμβαίνουν φωνασκούντες, φέρνοντας σε δύσκολη θέση όλα τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και το Προεδρείο στα όρια υστερικής κατάθλιψης.
Να μην το ξαναζήσουμε!
