Ο αντίποδας της μεσογειακής διατροφής έκανε πάλι το θαύμα του και σε αυτές τις εκλογές. Καρφωμένοι στους ανακαινισμένους μας δέκτες με την «τέλεια εικόνα και τον SUPER ήχο», αφετηρία της νέας ψηφιακής εποχής, «γιορτάσαμε» και αυτό το γεγονός τρώγοντας και πίνοντας. Σε πολλές γειτονιές, το ψητό είχε την τιμητική του και η μπύρα ή το κρασί, έφερνε μια γλυκιά παραζάλη, θυμίζοντας την αξία της παρέας, την ομορφιά της αληθινής στιγμής που σπάνια τη θυμόμαστε πλέον.
Βρισκόμαστε μόνο σε σοβαρούς λόγους, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς πλάνο, χωρίς κάποια μεγάλη γιορτή. Η μόνη γιορτή είναι ο άνθρωπος, η καλοσύνη του και η προσφορά του. Αυτή είναι η δύναμή του, σε μια χώρα χωμένη μονίμως σ? ένα τούνελ, ή ασθμαίνουσα στην τηλε-κατσαρόλα της Μανωλίδου.
Αλλά είχαμε εκλογές. Σοβαρές και κρίσιμες, όπως είναι πάντα για μια χώρα. Για μια χώρα που προσδοκά και ελπίζει. Το θαύμα που περιμέναμε όμως, ούτε αυτή τη φορά συνέβη. Οι εθνοσωτήρες μας, αφού τόσο καιρό αναρωτιόντουσαν για το διακύβευμα (μην μου πείτε, ωραία λέξη!) των εκλογών, μόλις έκλεισαν οι κάλπες παραδόθηκαν στην αριθμολαγνεία και στην αναζήτηση του μηνύματος που εκείνες μας έστειλαν.
Οι επαίοντες όμως ήταν τόσοι πολλοί, όσα και τα κανάλια που τους φιλοξένησαν. Και οι ερμηνείες που έδιναν, μέσα σε μια βαβυλωνία φωνών, εγκλήσεων και αντεγκλήσεων, ήταν τόσο κουραστική που σ? έκανε να θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση. Κάτι όμως σε κρατούσε εκεί.
Αυτό το κάτι, δεν ήταν φυσικά η θεατρική ερμηνεία που η κομματική γραμμή επέβαλλε στους υπαλλήλους της. Ηταν η ύστατη ελπίδα, μήπως κάποιος από όλους αυτούς, από τις 7 το βράδυ μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα που κράτησε αυτό το υπερ- θέαμα, κάνει την υπέρβαση και μιλήσει απλά, ανθρώπινα, εξομολογητικά. Παραδεχθεί τις ευθύνες του, τα όποια λάθη του και σταθεί σιωπηλός μπροστά στο εκλογικό σώμα που απορεί, και είναι έτοιμο να εκραγεί, όχι γιατί δεν βγήκε ο «κολλητός» του ή ο «εργολάβος κουμπάρος» του σε κάποιο δήμο, αλλά γιατί ξέρει τι θα υποστεί από αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση.
Ούτε ένας όμως δεν το έπραξε, από όλους τους πολιτικούς που περιδιαβαίνανε τα κανάλια και αναμασούσαν την ίδια τροφή, τις ίδιες βλακώδεις ερμηνείες. «Φταίω και θα πληρώσω. Εκανα λάθη και θα τα διορθώσω». Απλές κουβέντες, αλλά τόσο καίριες. Κανείς δεν τις είπε. Αυτό το θαύμα περίμενα, αλλά δεν ήρθε.
Είναι ίσως η μοναδική φορά που μια άδεια κάλπη, στέλνει ένα κεραυνοβόλο μήνυμα:  αποχή. Ειδικά σε μια τόσο οριακή περίοδο για τη χώρα, το νούμερο προκαλεί σεισμό: 42% του εκλογικού σώματος δεν πήγε να ψηφίσει.
Αυτό όμως που μου προξενεί δέος, είναι άλλο: στις Πρέσπες, η αποχή ήταν 69%. Στη Φλώρινα, 57%. Στην Ιθάκη, 58%. Στα Κύθηρα, 62%. Στη Σύμη, 65%. Στη Νίσυρο, 53%. Στον Αγιο Ευστράτιο, 75%. Στη Λήμνο, 61%. Στο Βόρειο Αιγαίο, 53%. Πανέμορφες περιοχές της Ελλάδας. Παραμεθόριες. Εκεί, που η καρδιά του Ελληνα, του ακρίτα Ελληνα, χτυπάει δύο φορές και αγαπάει με άλλο τρόπο, με άλλη δύναμη. Εκεί, που τα σύνορα βάλλονται και αμφισβητούνται.
Ποιός τόλμησε να πικράνει αυτούς τους Ελληνες; Πώς μπόρεσε να αγνοήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, και μας έστειλαν (μέσα από αυτά τα νούμερα) την απογοήτευση τους; Η δική μας απορία είναι πώς ο Δημαράς, από πρώτος που τον ήθελαν οι μεγαλο- καναλάρχες και οι δημοσκοπήσεις τους, βρέθηκε τρίτος και υπό παραίτηση. Η απορία όμως εκείνων των ανθρώπων, είναι αν θα έχουν ξύλα για το τζάκι τους για να αντέξουν το ψύχος του χειμώνα, ηλεκτρικό για να διαβάσουν τα παιδιά τους για το σχολείο, ή κάποιο γιατρό για να τους βοηθήσει όταν αρρωστήσουν. Ντρέπομαι ειλικρινά.
Η «παράσταση» συνεχίζεται και αυτή την εβδομάδα. Σχεδόν καθημερινά με ρωτούν «ποιόν να ψηφίσω;». «Οποιον θέλεις», απαντώ. «Ψήφισε όμως. Πήγαινε. Να είσαι εκεί. Και αν δεν συμφωνείς με κανέναν, λευκό. Όχι τον λιγότερο κακό όμως. Ούτε τον πιο όμορφο. Πόσο καιρό θα τους αφήνεις να σε κοροιδεύουν;»
Για χρόνια, νοιώθουμε βαθιά μέσα μας αυτή την κοροιδία. Σπουδάζουμε μια επιστήμη με πρόθεση να προσφέρουμε. Αποκτάμε διπλώματα για το «κοινό καλό» που το ονειρευόμαστε. Ποιοί είναι όμως οι συμπαραστάτες μας; Οι αρωγοί μας; Πιστέψαμε σε «άρχοντες» και τους χειροκροτήσαμε κάτω από κάποιο μπαλκόνι ή μέσα σ? ένα πολυτελές γραφείο. Η μικρή μας δύναμη τους έκανε παντοδύναμους. Και ελπίζαμε, μέσα από αυτούς.
Μπροστά στον κίνδυνο όμως, φυγομάχησαν.
Εδειξαν τη δειλία τους να διοικήσουν. Την ανικανότητα τους να πούν το δικό τους «ΟΧΙ». Παραδόθηκαν στις ξενοκίνητες ορέξεις των κεφαλαιούχων και των εταιριών που απομύζησαν τον εθνικό πλούτο και μας έδωσαν χάντρες και πετρόψαρα σαν αυτά που χάριζαν στους ιθαγενείς οι κατακτητές. Προδότες του εαυτού τους και των ιδεών που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Απρόθυμοι, ακόμη και τώρα που κινδυνεύουμε, να ομονοήσουν. Τα περιμένουν όλα από εμάς, ενώ εκείνοι έχουν το μυαλό τους στις χορηγίες και στις επιδοτήσεις των πάσης φύσεως Χριστοφοράκων. Τέτοιο θράσος πια. Και μας μιλούν για μηνύματα?
Ας τους στείλουμε λοιπόν το δικό μας μήνυμα. Από την κάλπη της Κυριακής. Υπάρχει χρόνος να τα σκεφτούμε όλα αυτά. Όλα αυτά τα παιχνίδια που πληγώνουν καθημερινά τις πλάτες μας. Ας μιλήσουμε για αυτά που μας πικραίνουν, για όσα μας εξοργίζουν. Για αυτή τη μαγική δύναμη που έχουμε στα χέρια μας. Μην την κρατάμε άλλο μέσα μας. Τώρα είναι η ώρα να την δείξουμε.
Ας μην απέχουμε από αυτή τη χώρα που μας χρειάζεται. Από τη χώρα, και όχι από τους ψεύτες ή τους κάπηλους. Σε αυτούς, ας χαρίσουμε απλόχερα «το λευκό» που ξεχωρίζει. Και αυτή είναι επιλογή, εξίσου υπολογίσιμη. Πρέπει όμως και εκείνη να εκφραστεί, και όχι να σιωπήσει.
Για την παραμεθόριο που δεν χαμηλώνει ούτε στιγμή το βλέμμα της. Για την περηφάνεια μας που ταξιδεύει ελεύθερη. Για την πόλη μας ή το γαλήνιο χωριό μας.
Για την ασπίδα μας, που πρέπει να κρατήσουμε ψηλά. Αυτή την Κυριακή, ξανά μαζί. Αυτή είναι η φωνή μας, και είναι ΕΔΩ.

Προηγούμενο άρθροΚαλό βόλι
Επόμενο άρθροΙδιωτεύω ή συμμετέχω

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.