Μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε ενάντια στον φόβο; Ο φόβος είναι συναίσθημα, το επιχείρημα, εργαλείο της λογικής. Σίγουρα η λογική και η ανάλυση μπορούν να γειώσουν τον φόβο, όταν όμως μιλάμε για τον φόβο της επιβίωσης, του βασικού ενστίκτου στην ζωή, τι γίνεται; Εκεί η λογική και η ανάλυση δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται και κάτι άλλο, το θάρσος ή θράσος ή θάρρος, η τόλμη δηλαδή, να διεκδικήσεις δυναμικά το δικαίωμά σου σε αυτή.
Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, ίσως αυτό να την κάνει και συναρπαστική από μία άποψη, όσο κι αν ακούγεται ,αυτή την στιγμή, σαν κακό αστείο αυτή η φράση. Πολλές φορές, είτε στον τομέα της δουλειάς, είτε στον τομέα της υγείας, της οικονομίας κλπ, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις υψηλού ρίσκου με αρνητικούς και δυσοίωνους όρους. Όταν η ασφάλεια μας αποχαιρετά, πυξίδα μας για να συνεχίσουμε την πορεία δεν μπορεί να είναι ο φόβος, που απλά μας παραλύει και μας ακινητοποιεί, αλλά η θέληση να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο με αξιοπρέπεια.
Στον πόλεμο, χιλιάδες άνθρωποι αντιμετώπιζαν καθημερινά διλήμματα που αφορούσαν την επιβίωσή τους. Κάποιες φορές αναρωτιόνταν όμως και με ποιους όρους και τότε παράχωναν τον φόβο βαθιά μέσα στην καρδιά τους και έκαναν το μετέωρο βήμα προς την ελευθερία. Οι αποκαλούμενοι, εκ των υστέρων, ήρωες, δεν ήταν άνθρωποι, που δεν γνώριζαν τον φόβο, άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς είναι ήρωες, γιατί του φόβου τους, υπερίσχυσε η αρετή τους. Και αν για τους ίδιους προσωπικά η έκβαση του αγώνα τους ήταν καταληκτική για την ζωή τους, σίγουρα για το δικό μας ευ ζην, υπήρξε η βάση και ο θεμέλιος λίθος. Με αυτήν την έννοια είναι δικαιωμένοι.
Σήμερα, καλούμαστε όλοι μας να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας φόβους, υπαρκτούς και επίπλαστους, που επισώρευσαν ενώπιόν μας «φίλοι» μέσα και έξω από την επικράτεια αυτής της χώρας. Ας διαχωρίσουμε τον πραγματικό φόβο από τον σκοπούμενο εκφοβισμό. Ας αναρωτηθούμε πώς αντιλαμβανόμαστε την δήλωση της κ. Λαγκάρντ ότι δεν πληρώσαμε αρκετά στην εφορία για να μην πεινάνε τα παιδιά μας στο σχολείο και της κ. Μέρκελ ότι σημασία δεν έχει αν το μνημόνιο έχει αποτύχει ή όχι ( με όποια καταστροφή αυτό επέφερε στην ζωή μας), αλλά σημασία έχει να το εφαρμόσουν οι Ελληνες για παραδειγματισμό. Είτε πειραματόζωα, είτε τιμωρούμενοι, ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε να μας εκφοβίζουν, να μας εκβιάζουν, να μας εκμεταλλεύονται και να μας λοιδορούν και από πάνω.
Και αν όλα κατάντησαν παιχνίδι στοιχημάτων στην πλάτη μας μεταξύ των αγορών και των ισχυρών της Ευρώπης, όλα μπορούν να μπουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όλα μπορούμε να τα κοστολογήσουμε, μιας και η λέξη αυτή έγινε πρώτης γραμμής εργαλείο, ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να θυσιάσουμε ,με όποιο κόστος, και αυτό είναι η αξιοπρέπειά μας.
Όλα τα μάτια του πλανήτη, κατά γενική ομολογία, είναι τώρα στραμμένα επάνω μας. Το ιστορικό παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας ζυγιάζεται και αναμετριέται αν θα μας βρει λίγους ή ικανούς. Οσοι είναι θιασώτες αυτής της μεγάλης στιγμής κρατούν την ανάσα τους. Θα είναι η 17η Ιουνίου η αφετηρία για μία νέα εποχή στην χώρα, στην Ευρώπη των λαών και στα διεθνή δρώμενα, ή θα σκύψουμε υπό το βάρος του ζυγού; Μέσα στο ζοφερό τοπίο, σηκώνω το βλέμμα ψηλά και αισιοδοξώ. Πιστεύω βαθύτατα στην ελληνική στόφα, δεν άλλαξε αιώνες και ελπίζω ότι δεν θα το κάνει ούτε και τώρα.
Η προσπάθεια δεν τελειώνει στις 17, αντίθετα τότε αρχίζει και γι’ αυτό μας εύχομαι ολόψυχα «ωραίους αγώνες» φίλοι μου. Πιστέψτε στον εαυτό σας, γιατί το αξίζετε!