Η χαλάρωση των ηθικών κανόνων στον σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό μας βίο, δεν είναι ελευθεροφροσύνη. Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο και ούτε υπηρετεί την συνεννόηση. Είναι ιδεοληψία, αυταρχισμός, απολυτότητα, κοινωνική ασέβεια και αυθάδεια. Αφαιρεί από τη συλλογικότητα και τη συνοχή της κοινωνικής βάσης.
Στην εποχή που διανύουμε, έχουμε τη γνώση να μην επανέρθουμε ως ανθρώπινο είδος, σε στιγμές και περιπέτειες του σκιερού παρελθόντος. Ενός παρελθόντος που μας πόνεσε πολύ και ελάχιστη προοπτική ελπίδας έχει αφήσει.
Δύσκολα σήμερα, θα αποδεχθείς πως υπάρχουν εποικοδομητικές ενδείξεις, σε απόψεις που προτάσσονται ως αντί. Δύσκολα κατανοείς την άποψη που θεωρεί πως εκείνη τα ξέρει όλα, που εκφράζει το σωστό δίνοντας λύσεις, ενώ για ότι συμβαίνει πέρα από την ιδεοληψία της αποτελεί για αυτήν, κοινωνικό κόλαφο και περιχαρακώνεται χτίζοντας γύρω της αδιαλλαξία. Δύσκολα θα μπορέσεις στην αδιαλλαξία να κρίνεις το δίκαιο ή άδικο, αν δεν ξέρεις το κατά αντιπαράθεση σκεπτικό.
Ποιος περισσότερο ευθύνεται, αν εσύ δεν ξέρεις το δίκαιο ή άδικο μιας άποψης που εξαρτά την προοπτική της και από την δική σου αποδοχή ή απόρριψη? Με ποιο δικαίωμα αυτή η άποψη σε κρατάει στο σκοτάδι και ταυτόχρονα ζητά την επιδοκιμασία και τη στήριξή σου? Γιατί να είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς απερίφραστα μια συμπεριφορά που σε εξιτάρει, αν και σε ένα πλαίσιο ευρύτερων θεμάτων συνεννόησης μπορείς να συνυπάρξεις? Γιατί πρέπει να υποχωρήσεις στην ιδεοληψία και να εγκαταλείψεις την ελευθεροφροσύνη?
Αποσβολωμένος καθημερινά μπροστά στους κάθε λογής δέκτες σου, δεν ξέρεις ποιες από τις πληροφορίες που ακούς να δεχτείς και ποιές να απορρίψεις. Ποιες αποτελούν ειλικρινείς εκκλήσεις και ποιές κατευθυνόμενες μεθοδεύσεις. Μέσα σε όλα, η σκοπιμότητα, η ασέβεια, η κάθε μορφής αυθάδεια.
Πρώτη και ως η πλέον επικίνδυνη η τηλεόραση. Πολλές από τις εκπομπές της (κοινωνικές? ενημερωτικές? πολιτικές? ειδήσεων), αποτελούν «κοινωνικό κατακάθι» από τον τρόπο που προβάλλονται. Είναι μεγάλος κόπος να μπορείς ουδέτερα, ψύχραιμα και παιδευτικά να αμυνθείς, στους απρόσκλητους εισβολείς του σαλονιού σου. Το ίδιο θλιπτική και κοινωνικά επικίνδυνη, είναι η κατάσταση και στο ραδιόφωνο.
Ποια είναι τα στοιχεία της εκπαίδευσης των τηλεπαρουσιαστών και ραδιοεκφωνητών? Ποια είναι η κοινωνική τους παιδεία και η σκοπιμότητα της παρέμβασής τους? Ποιος ελέγχει την ποιότητά τους και από πού ελέγχεται ο ελεγκτής τους? Ποιοι οι κανόνες της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου και γιατί ακόμα λειτουργούν με προσωρινή άδεια? Ποιος έχει την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων και της εφαρμογής τους? Ποιους βολεύει αυτή η ασυδοσία?
Περίμενε κανείς ουσιαστικές πρωτοβουλίες για ανατροπή αυτής της κατάστασης, από την αριστερά του τόπου μας. Τη αντικρίζει όμως βολεμένη, στον ύπνο του μεταμεσονυκτίου. Μεγάλη θλίψη σε καταβάλει όταν κάνοντας ζάπινγκ στα τηλεοπτικά κανάλια, συναντάς τον «902» την τηλεόραση του ΚΚΕ, στις 20 σχεδόν ώρες του εικοσιτετραώρου, να διαφημίζει πολυεθνικά προϊόντα και είναι κρίμα που δεν μπορείς, ούτε από το ραδιόφωνο του ΚΚΕ να ακούσεις, πέρα από τις ανακοινώσεις της κεντρικής του επιτροπής. Θα περίμενες ακόμα φτάνοντας στον «105.5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ», το ραδιόφωνο της άλλης αριστεράς, εκείνης του Συνασπισμού της Οικολογίας και των Κινημάτων, περισσότερο πλουραλισμό και λιγότερη ιδεοληψία. Πολλά παραδοσιακά στελέχη του χώρου, ενεργούν σε βάρος των ανθρώπων του μόχθου και της ίδιας της αριστεράς, αναμασώντας παλαιωμένες και ανούσιες ιδεοληψίες. Επιτακτικά όμως προβάλλει η ανάγκη, ώστε να ξεπεραστεί ο μίζερος αυτός ηγεμονισμός και να οικοδομηθεί, δίκαιο αριστερής αντίληψης, με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
