Έφυγε στα 53 του ο Τάσος Δούκας

Στο νοσοκομείο ΚΑΤ, το Σαββάτο 4 Ιανουαρίου 2014, το απόγευμα, ο Τάσος “αποφάσισε” να φύγει. Μας άφησε, μετά από 79 ημέρες άνισης μάχης με τον θάνατο, μετά από ένα τραγικό ατύχημα στο σπίτι του, που συνέβη στις 17 Οκτωβρίου 2013.

Τον σκοτεινό κι αδυσώπητο αντίπαλο τον είχε συναντήσει και τον είχε νικήσει πριν από οκτώ χρόνια. Με βαρύ τραύμα στο κεφάλι και τότε. Το 2005. Με το μηχανάκι αυτός, είχε παρασυρθεί στην Εθνική από νταλίκα. Είκοσι πέντε μέρες στην Εντατική, εβδομάδες πολλές μετά για να επανέλθει. Τα κατάφερε. Επέστρεψε στη δουλειά και στη ζωή. Λαβωμένος, αλλά παλικάρι. Τη δεύτερη ενέδρα που του ‘στησε η μοίρα, δεν κατάφερε να την αποφύγει. Πως να ξεφύγεις από τη φύση σου. Τελειομανής. Επέμενε να ελέγξει και την παραμικρή λεπτομέρεια στις εργασίες στο πατάρι του σπιτιού του. Έπεσε από τη σκάλα, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ με πολλαπλά κατάγματα στο κεφάλι και από τότε δεν επανήλθε.

Ο Τάσος Δούκας γεννήθηκε στην Νέα Ερυθραία το 1960. Οι γονείς του Γιάννης και Ειρήνη, φτωχοί μαγαζάτορες στην πόλη, δεν δίστασαν, προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν την καλύτερη μόρφωση, να στείλουν τον Τάσο και τον αδελφό του Τάκη, στο μόνο τότε ιδιωτικό δημοτικό της Νέας Ερυθραίας, τη “Σχολή Παπαδοπούλου”. Μετά το Δημοτικό φοίτησε στο Γυμνάσιο Κηφισιάς και στην συνέχεια το ’75, ήταν από τους πρώτους μαθητές του νεοπαγούς Γυμνασίου Νέας Ερυθραίας, από το οποίο, σαν Λύκειο πια, αποφοίτησε το 1978. Ήταν η “ψυχή” της τάξης, ο ηγέτης σε όλες της τις εκδηλώσεις, εκ φύσεως γλεντζές, σε αυτόν οφείλεται η καθιέρωση της 1ης Φλεβάρη, σαν μέρα συνάντησης των αποφοίτων του 1978, η μόνη τάξη που το τηρεί πιστά από τότε και κάθε χρόνο. Στη συνέχεια δούλεψε στο οικογενειακό παντοπωλείο επί της οδού Ελ. Βενιζέλου. Το 1985 νυμφεύτηκε την Ελένη Μπέντα με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Γιάννη και το Στράτο. Το 1992 έκανε αίτηση και προσελήφθη στο Δήμο, στην νεοσύστατη Δημοτική Αστυνομία. Υπόδειγμα δημοτικού υπαλλήλου, επί των επάλξεων σχεδόν σε καθημερινή βάση, έφτασε μετά την ενοποίηση του Δήμου Νέας Ερυθραίας με την Κηφισιά, να αναδειχτεί σε προϊστάμενο της Δημοτικής Αστυνομίας μέχρι το 2013, όπου το “μνημονιακό” καθεστώς “αναγνωρίζοντας” την πολυετή προσφορά του, αποφάσισε να τον θέσει σε διαθεσιμότητα και στην πράξη εκτός δήμου.

Αξέχαστη θα μείνει η συγκλονιστική ομιλία του στο Δημοτικό Συμβούλιο Κηφισιάς για την απόφαση της κατάργησης της Δημοτικής Αστυνομίας. Έφυγε με αυτό το παράπονο. Ο Τάσος Δούκας ήταν παιδί της Νέας Ερυθραίας. Καμάρωνε γι αυτό. Το θεωρούσε σημαντικό. Αγαπούσε την πόλη του και η πόλη τού το ανταπέδιδε. Ήταν “ο Τάσος”, “ο Τασούλης”, “ο Δούκας”. Το καλό παιδί. Αυτός που θα βοηθήσει όταν του το ζητούσες. Θα σκιζόταν. Την “έβρισκε” να προσφέρει, να βοηθάει τους άλλους. Πολλές φορές σε βάρος της προσωπικής και οικογενειακής του ζωής.

Ήταν και γνωστός “γάβρος”. Μόνιμος θαμώνας στο “Καραϊσκάκη”, δεν απέφευγε τον πειρασμό να συνοδεύει τους “πρωταθλητές” (έτσι τους έλεγε) στο εξωτερικό. Αλλά την αγάπη του για τα ερυθρόλευκα δεν τη ξόδευε μόνο για τον Ολυμπιακό. Είχε στην καρδιά του και τον, επίσης ερυθρόλευκο, Πανερυθραϊκό. Την ομάδα της αγαπημένης του πόλης του. Ιδρυτής της Ακαδημίας του Πανερυθραϊκου, επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ομάδας, συνέβαλε τα μέγιστα, μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Σεβδαλή, ώστε οι “μικροί” του Πανερυθραϊκού να γίνουν πρότυπο Ακαδημίας Ποδοσφαίρου, πόλος συσπείρωσης παιδιών όχι μόνο από την Νέα Ερυθραία, αλλά και από τους γύρω Δήμους.

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Τάσο θα γίνει, κατά πάσα πιθανότητα, την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Νέας Ερυθραίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, η οικογένεια παρακαλεί να μην εκφωνηθούν επικήδειοι και αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν για την στήριξη δομών αλληλεγγύης, όπως το Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Αλληλεγγύης Αθήνας.