Με ένα αφιέρωμα στους ποιητές μας, Οδυσσέα Ελύτη και Νίκο Γκάτσο, πόλης μας, για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση τους, πέρασε στην ιστορία της πόλης μας το Φεστιβάλ Χορωδιών 20011, οργανωμένο από τη χορωδία του Πνευματικού κέντρου Ν. Ερυθραίας και τον μαέστρο της Παναγή Μπαρμπάτη.
Συμμετείχαν και θερμά ευχαριστούμε, η Δημοτική Χορωδία Αγιάς και ο Μουσικός, Μορφωτικός Σύλλογος Ξυλοκάστρου «ο Αυλός».
Ήταν μια σεμνή, ποιοτική εκδήλωση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, η οποία ευχαρίστησε τους πιστούς λάτρεις της αρμονικής χορωδιακής μουσικής.
Ήταν μια εκδήλωση , αποτέλεσμα απόλυτης συλλογικότητας, συνεργασίας, επιμονής και υπευθυνότητας του μαέστρου, του Π.Κ. και των… ανθεκτικώνν χορωδών, (οι οποίοι? αυτοχορηγήθηκαν!!, μπροστά στις ερμητικά κλειστές πόρτες, για οικονομική στήριξη που συνάντησαν).
Ήταν μια εκδήλωση, όπου οι δεκάδες χορωδοί μεταλαμπάδευσαν πολλαπλά μηνύματα. όπως της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης σε όλους με επιτυχία.
Απέδειξαν ότι η χορωδιακή μουσική αξίζει να κατέχει κορυφαία θέση απέναντι στον εγωιστικό ατομισμό, στον ανταγωνισμό, στη κυριαρχία του ΕΓΩ.
Ήταν μια εκδήλωση αντίστασης, σε όσους- είναι πολλοί-προσπαθούν να εξαθλιώσουν και να αφανίσουν όλες τις μορφές τέχνης, κυρίως όμως τη μουσική, δίνοντας προτεραιότητα σε μια μηχανική έκφραση, που καθρεπτίζει την κενή και άψυχη πραγματικότητα.
Ήταν μια μαγική βραδιά, για τη χορωδιακή μουσική, για τους τιμώμενους ποιητές μας. Τον νομπελίστα ποιητή του «Άξιον Εστί», Οδυσσέα Ελύτη και τον ποιητή της «Αμοργού» Νίκο Γκάτσο.
Το χορωδιακό τραγούδι είναι τελικά λύτρωση και το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη?
Και του χρόνου λοιπόν, με ευνοϊκότερες συνθήκες?
Συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκη
για τον Νίκο Γκάτσο.
Ο Μάνος Χατζιδάκις είπε για τον φίλο του τον Νίκο Γκάτσο, σε μία συνέντευξη την οποία απομαγνητοφώνησα.
«Το τραγούδι είναι μία σύνθεση άρρηκτη της μουσικής με το στίχο. Το τραγούδι
βασίζεται στη λέξη, όχι τη φθαρμένη, αλλά την ανανεωμένη με την αρχική της δύναμη.
Καταλαβαίνετε βέβαια, λέει ο Μάνος Χατζιδάκις, δεν θα επιτύγχανα ένα αξιόλογο αποτέλεσμα στο τραγούδι μου, αν δεν είχα τη τύχη από νέος να διδαχθώ και να συνεργαστώ με αληθινούς ποιητές σαν τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Σεφέρη και όχι με διεκδικητές του τίτλου του ποιητή.
Ο Γκάτσος είναι ένας μεγάλος δάσκαλος και αληθινός ποιητής.
Το τραγούδι μαζί του έγινε λαϊκό, γιατί οι λέξεις του έχουν λαϊκή καταγωγή.
Αλλά και η σύνθεση των λέξεων και μετά από μένα η σύνθεση των ήχων, έφεραν σαν αποτέλεσμα ένα τραγούδι, όχι εύκολο και όχι για να ικανοποιήσει λαϊκές συνήθειες.
Η έννοια του λαϊκού δεν κολακεύει κατ? ανάγκη τους απαίδευτους και τους δίχως ευαισθησία λαϊκούς.
Ακόμα και η συλλαβή στο στίχο του Γκάτσου, έχει τη παντοδυναμία της αρχικής της καταβολής.
Γι αυτό και η μουσική σύνθεση απαιτεί γνώση, επίπονη εργασία και ανάλογη ευαισθησία, για να μη γίνει το τραγούδι ατραγούδιστο…
Τέλος στον Γκάτσο οφείλω τον λόγο υπάρξεως του τραγουδιού μου εκτός από τον λόγο του, μέσα στο τραγούδι».
