Πόσο θα ήθελα να φύγω μακριά απ? όλα τα προβλήματα, να μην σκέφτομαι τίποτε, να είμαι ξέγνοιαστη σαν το μικρό παιδί, κάπου μακριά. Είναι άσχημος αυτός ο κόσμος. Δεν θέλω να τον βλέπω, θέλω να αποδράσω. Σοκ, παράλυση, φόβος, πανικός, προσπάθεια διαφυγής. «Χαλάρωσε να μην πονέσεις», θα έλεγε κάποιος που το χιούμορ δεν τον έχει εγκαταλείψει.
Η άγνοια του μικρού παιδιού δικαιολογείται από την φύση του, αφού η κρίση και οι νοητικές του λειτουργίες βρίσκονται σε ανάπτυξη και μέσα από το παιχνίδι έχει τις πρώτες προσλαμβάνουσες της κοινωνικής ζωής, χωρίς να τραυματισθεί ο εύθραυστος εσωτερικός του κόσμος. Γι? αυτό και είναι απάνθρωπο για ένα μικρό παιδί να ρίχνεται πρόωρα στη βιοπάλη, ή και πολύ χειρότερα, να εκτίθεται στην ανθρώπινη ανηθικότητα και εκμετάλλευση.
Ο ενήλικας από την άλλη, είναι προορισμένος από τη φύση του να χρησιμοποιεί την κρίση, τη γνώση και τις δεξιότητες του, για να σμιλεύει τη μορφή της κοινωνίας που του αξίζει. Αυτό βέβαια, προυποθέτει μια διαρκή και συνειδητή προσπάθεια, την οποία συχνά δεν θελήσαμε να καταβάλουμε από συνειδητή ή ασυνείδητη άγνοια, υποτίμηση της ανάγκης ή απλά από τεμπελιά. Σαν αποτέλεσμα, δημιουργήσαμε δημοκρατία «των απόντων πολιτών» που έγινε το λιβάδι των καιροσκόπων πολιτικών και των κερδοσκόπων επιχειρηματιών, που άλωσαν τους θεσμούς και τον πολιτισμό μας.
Η σκέψη και ο επαγωγικός συλλογισμός, έμεναν αχρησιμοποίητα στα κρανία μας λες και άμα ξοδεύαμε φαιά ουσία θα μας τελείωνε. Μάθαμε να μην βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας και κατά συνέπεια δεν βλέπαμε το προφανές, ότι κάποια δηλαδή στιγμή θα δρέπαμε τους καρπούς της απάθειας και της πνευματικής μας ραστώνης. Μα πώς, θα ρωτήσετε, και μόνο η αδράνεια και η απάθεια μπορούν να βλάψουν την κοινωνία;
Το κοινωνικό γίγνεσθαι φίλοι μου, είναι μια δυναμική ισορροπία ανάμεσα στις θετικές κοινωνικές δυνάμεις που δρούν για το κοινωνικό όφελος και τις αρνητικές που απεργάζονται του συνόλου δι? ίδιον όφελος. Στην περίπτωσή μας η ζυγαριά έγειρε στην κατεύθυνση που όλοι γνωρίζουμε, απουσία ικανών θετικών δυνάμεων να αντιρροπήσουν το σύστημα.
Αν δεν επιλέγαμε την άγνοια και την προσωρινή μας ύπνωση ως «μωραί παρθένες» δεν θα βρισκόμασταν σήμερα ενώπιον ενός απαξιωμένου κοινωνικού συστήματος, ανίκανου να μας προστατέψει και να μας καθοδηγήσει.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, η άγνοια δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος και βοηθός μας στο δρόμο της ευτυχίας. Αντίθετα, λειτούργησε σαν παθογένεια, σαν ομφαλοσκόπηση ή κατά το κοινώς λεγόμενο, σαν στρουθοκαμηλισμός. Η άγνοια, μας δίνει το επιθυμητό ξεγέλασμα, αν αυτό επιζητούμε, αλλά πάντα, μα πάντα, εισπράττει το αντίτιμο.
Ο δρόμος για την Ιθάκη, στην Οδύσσεια που ζούμε, έχει Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
Θα χρειαστεί να περάσουμε από τις Συμπληγάδες πέτρες, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, με όπλα μας τον οξύ νού, την επίγνωση της αλήθειας, την προοπτική μιας δημοκρατίας ενεργών πολιτών, τη φιλοσοφία και το πολυμήχανο του ελληνικού δαιμονίου. Πιστεύω σε μας. Χαίρετε.
