Καλοί μου άνθρωποι, όπως θα έλεγε ο αξιαγάπητος ηθοποιός μας Θ. Βέγγος. Πώς να σας ευχαριστήσω που έχετε μετατρέψει τον κάδο κάτω από το παράθυρό μου σε χωματερή; Πώς να ευχαριστήσω που δεν μπορώ να το ανοίξω για λίγο αέρα; Πώς να ευχαριστήσω που με την αδιαφορία και την ασέβειά σας με εκθέσατε τόσο σκληρά στον κίνδυνο να αρρωστήσω; Αλήθεια πού δραπέτευσε ο πολιτισμός σας; Περιορίζεται στο χτένισμα και το άρωμα που φοράτε; Και το φιλότιμο; Πώς να νιώσω όταν βλέπω να σβαρνίζετε την σακούλα στον σωρό από το παράθυρο του αυτοκινήτου, πώς να νιώσω όταν ο απέναντι κάδος δεν έχει ούτε μία σακούλα απέξω, άρα ας το πετάξουμε εκεί που είναι τα πολλά;
Γιατί το άξιζα όλο αυτό, ενώ κράτησα στο μπαλκόνι μου τα δικά μου σκουπίδια; Τόσο δύσκολο ήταν να τα φυλάξουμε σε διπλές σακούλες στο μπαλκόνι μας, και να μην αντικρίζουμε αυτό το αντιαισθητικό θέαμα, που μας προσβάλλει σαν λαό, με τα επικίνδυνα ζουμιά να ρέουν στους δρόμους απειλώντας την υγεία μας; Και μην πείτε ότι αφού αυτό συνέβη σε όλη την Ελλάδα, τι να κάνουμε εμείς, η ευθύνη σας βαραίνει στο ακέραιο, εσάς και όχι τους εκάστοτε απεργούς που προασπίζονται το ψωμί της οικογένειάς τους.
Οι απεργοί καθαριότητας διεκδικούν το δικαίωμα στην δουλειά και στην καλύτερη ζωή και θα ήταν μια μορφή συμπαράστασης αν κρατούσαμε τα σκουπίδια στο σπίτι, ώστε τώρα που λύθηκε η απεργία να μην χρειάζεται πρόσθετες εργατοώρες να μαζέψουν τα σκουπίδια από τις σκισμένες από τα ζώα και διαλυμένες από την αποσύνθεση σακούλες. Αλλά τι να πεις στην χώρα που το αυτονόητο χρήζει ανάλυσης και ιδιαίτερης παιδείας…
Σε ένα λαό που δεν έχει στην κουλτούρα του το συλλογικό, αλλά το ατομικό, η κοινωνία πάσχει. Αν δεν το καταλάβουμε επιτέλους, ότι δεν είναι μόνο το καλό το δικό μας δική μας υπόθεση και μάλιστα με κάθε μέσο, θεμιτό ή όχι, αλλά και το κοινό καλό, που έχει ανάγκη από τον χρόνο, την ενέργεια και την προσπάθειά μας, όχι μόνο κακή ποιότητα ζωής θα έχουμε, αλλά θα αξίζουμε απόλυτα και τις κυβερνήσεις που μας έφεραν εδώ, αφού είναι εικόνα μας, και πολύ χειρότερα και τις επιτηρήσεις και επιτροπείες που μας επιφυλάσσουν, υποβάλλοντας μας στον απόλυτο εθνικό εξευτελισμό και όχι μόνο.
Όσο λοιπόν κυρίες μου νοικοκυρεύετε μόνο το παρκέ του σαλονιού σας, η «αυλή» σας, είτε είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο, είτε σε όλη την πόλη, είτε σε όλη την Ελλάδα, και διεθνώς θα ζέχνει και αυτή η αποφορά θα μας πνίξει όλους, και εμάς που την προκαλέσαμε και τα παιδιά μας που δεν θα έχουν τόπο να σταθούν, γιατί επιπλέουν πάνω στα σκουπίδια ζωής, που τόσα χρόνια έχουμε δημιουργήσει.
Ο ποιητής μας Κ. Καβάφης στο ποίημα «η Πόλις» γράφει «…όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δώ ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα… Για τα αλλού – μην ελπίζεις – δεν έχει πλοίο για εσέ δεν έχει οδό. Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κόχη τούτη την μικρή, σε όλη την γή την χάλασες».
Αυτήν την ύστατη ώρα για την πατρίδα μας, ας πούμε το δικό μας ΟΧΙ σε μια ζωή που δεν μας τιμά, ούτε σαν Έλληνες, ούτε σαν πολιτισμένους ανθρώπους και ας μαζέψουμε τα «σκουπίδια» της ζωής μας, ας πλύνουμε τις «αυλές» μας και ας ξεπλύνουμε το αμαρτωλό μας πολιτικό σύστημα, για να μην αφήνουμε ορθάνοιχτες τις πόρτες στις ξένες μπότες να μας πατούν και να μας ορίζουν, τσαλακώνοντας την εθνική μας αξιοπρέπεια και το αύριο των παιδιών μας.
