Περί βίας

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΟΥΣΤΑΚΗ

Αυτές τις ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες φοβερών γεγονότων μέσα και έξω από τη χώρα μας. Κυρίαρχα συναισθήματα είναι η θλίψη, η οργή και ο φόβος. Η θλίψη για τη βία που κυριαρχεί, η οργή γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι και δυστυχώς κάποιοι λαοί, που κάποτε υπήρξαν θύματα τώρα γίνονται θύτες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, την γενοκτονία.
Και ο φόβος μέγας για το που θα οδηγήσει όλο αυτό το κακό, μέσα και έξω από την χώρα.
Την Κυριακή προς Δευτέρα ξημέρωμα στις 3:00 περίπου το πρωί «Δύο άγνωστοι χτύπησαν, με δύο σφαίρες από «καλάσνικοφ» έναν άνδρα των «ειδικών δυνάμεων» που εκτελούσε υπηρεσία μπροστά στο Υπουργείο Πολιτισμού, πίσω από το Μουσείο». Αυτή ήταν η είδηση.
Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν θλίψη για τον νεαρό αστυνομικό που χτυπήθηκε αλλά και αγωνία για την εμφάνιση μιας «τρομοκρατικής οργάνωσης», αν είναι έτσι και δεν κρύβεται κάτι άλλο από πίσω. Ό,τι και να υποθέσει κανείς το ένα είναι χειρότερο από το άλλο. Επειδή δυστυχώς η βία προκαλεί βία και ο κύκλος του αίματος γίνεται φαύλος.
Οι πληροφορίες με καταιγιστική ταχύτητα, φτάνανε μέσω των «έκτακτων δελτίων» σε μας.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο από το δολοφονικό «συμβάν» τα ΜΑΤ «έδρασαν» κάνοντας συλλήψεις και προσαγωγές στην Γενική Ασφάλεια. «Προσήχθησαν 72 άτομα» έλεγαν οι ειδήσεις. «Οι δυνάμεις των ΜΑΤ ψάχνουν όλα τα κτήρια της περιοχής των Εξαρχείων, για να εντοπίσουν τους τρομοκράτες, μπαίνουν στις πολυκατοικίες και στα καταστήματα».
Το άκουσα και μου έκανε εντύπωση η τακτική των ΜΑΤ. Γιατί αντέδρασαν έτσι; Εκτελούσαν εντολές φυσικών προϊσταμένων τους, εκτελούσαν εντολές πολιτικών προϊσταμένων ή αυτενεργούσαν;
Ποιος ιδιοφυής νους τους έστειλε στα Εξάρχεια; Εκεί θα πιάνανε τους «τρομοκράτες»;
Μα για τόσο ηλίθιους τους έχουν;
Θα διάλεγαν τον πιο εύκολο τρόπο διαφυγής τους και τον κοντινότερο προς λεωφ. Αλεξάνδρας ίσως, αλλά σε καμία περίπτωση τον κλειστό πολύπαθο και «στοχοποιημένο» από τα ΜΑΤ χώρο της περιοχής των Εξαρχείων.
Ο κ. Αικατερινόπουλος, παλαιός αστυνομικός συνδικαλιστής, αν δεν κάνω λάθος, είπε: «Μόνο στην Ελλάδα έχουν ταυτίσει τους αναρχικούς – αντιεξουσιαστές με τους τρομοκράτες. Που το βρήκαν αυτό;». Και έχει δίκιο!
Έτσι δεν πιάνονται οι τρομοκράτες, μόνο επίδειξη της αδεξιότητάς της κάνει η Αστυνομία και χάνει πολύτιμο και κρίσιμο χρόνο.
Και ακόμη, δεν ταιριάζει στην Ελληνική Αστυνομία η όποια βίαιη συμπεριφορά και η «από θέσεως ισχύος» μαγκιά και επίδειξη εξουσίας.
Θα ήθελα να σας κάνω κοινωνούς μιας τέτοιας συμπεριφοράς των ΜΑΤ, λίγο μετά τις 3 το πρωί της Δευτέρας, αμέσως μετά το θλιβερό γεγονός τραυματισμού του αστυνομικού.
Αφορά σε ένα φίλο μου δημοσιογράφο, ο οποίος βρέθηκε να πίνει ένα ποτό σε ένα από τα μαγαζιά των Εξαρχείων εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα. Θα πιστεύετε, φαντάζομαι, όπως και εγώ, ότι ουδέν μεπτόν συνέβαινε και ούτε παράνομη πράξη λάμβανε χώρα, λόγω της εκεί παρουσίας του.
Όμως οι δυνάμεις των ΜΑΤ, άλλα πίστευαν.
«Ήρθαν καμιά εικοσαριά άνδρες, με τον εξοπλισμό τους, κάθισαν αρχικά έξω από το μαγαζί και μετά άρχισαν να κτυπούν τη τζαμαρία με τα κλομπ, κάνοντας έναν διαβολεμένο θόρυβο.
Αφού δημιούργησαν κλίμα φόβου, μπήκανε μέσα και ξεχώρισαν κάποιους από μας, δεν ξέρω με ποια κριτήρια, και μας έστησαν όρθιους με τα χέρια ψηλά και το πρόσωπο στον τοίχο.
Στις ερωτήσεις μας, γιατί το κάνουν αυτό και τι συμβαίνει, αντί απαντήσεως εισπράτταμε γροθιές στο κεφάλι και κλωτσιές όπου έφταναν τα πόδια τους. Και το χειρότερο δεν σταμάτησαν να μας βρίζουν με χυδαίες εκφράσεις. Ο επικεφαλής τους σε μια επίδειξη «μαγκιάς» δήλωσε ότι: «Σήμερα θα σας γ με τα κω κια» και βέβαια δεν παρέλειψαν με τον ίδιο ακατανόμαστο τρόπο να χαρακτηρίζουν τις γυναίκες και τις μάνες μας.
Ζήτησα να μου επιτρέψουν να πάρω την τσάντα μου, από το κάθισμά μου, που είχα και την ταυτότητά μου μέσα. Δεν με άφησαν. Τους δήλωσα επανειλημμένα ότι είμαι δημοσιογράφος. Με χλεύαζαν.
Μας οδήγησαν στην ΓΑΔΑ.  Είμασταν εκεί  στοιβαγμένοι στην είσοδο 72 άτομα, όπως άκουσα αργότερα, ανάμεσά μας και κοριτσάκια 15 16 χρονών.
Γιατί; Για ποιο λόγο;
Εκεί βέβαια στη Γενική Διεύθυνση, επικρατούσε άλλο κλίμα, ήταν οι «καλοί» αστυνομικοί που μας ζητούσαν δήθεν συγγνώμη  για την ταλαιπωρία!
Ο επικεφαλής με κάλεσε, μετά από ώρες, στο γραφείο του, με ρώτησε πως με λένε, ταυτότητα δεν είχα μαζί μου, μπορούσα να ήμουν  ο οποιοσδήποτε και μου δήλωσε ότι μπορώ να πηγαίνω. Έτσι απλά, σαν να μη συνέβη τίποτε.
Αλήθεια γιατί αναστατώθηκε το σπίτι μου;
Η γυναίκα μου γιατί πέρασε αυτή την δοκιμασία;
Εγώ γιατί κρατήθηκα μια νύχτα στη ΓΑΔΑ, γιατί έφαγα ξύλο, γιατί εξυβρίστηκα;
Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει; Επειδή απλά έπινα ένα ποτό στα Εξάρχεια;».
Αυτή ήταν η διήγηση του φίλου μου για τα όσα του συνέβησαν και υπέστη εκείνη τη νύχτα. Τον ξέρω καλά, είναι άνθρωπος που μισεί τη βία απ όπου και αν προέρχεται.
Είναι καλλιτέχνης και η μέχρι σήμερα πορεία του, έχει να κάνει με τη μουσική που λατρεύει και τη δημοσιογραφία που αγαπά.
Όση ώρα μου διηγείτο το συμβάν η φωνή του παλλόταν, μερικές φορές έτρεμε. Είχε πολλή οργή μέσα του.
Ακούγοντάς τον οργίστηκα περισσότερο από αυτόν.
Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας ή τα παιδιά μας, άνθρωποι της οικογένειάς μας.
Ακούτε κ. Υπουργέ, και τα δικά σας παιδιά μπορούσαν να ήσαν!
Ακούτε κ. Βουλευτές, και τα δικά σας θα μπορούσαν να ήσαν!
Θα μου πείτε ότι στο άκουσμα του ονόματός τους θα τα απέλυαν αμέσως. Μην είστε όμως και τόσο σίγουροι. Επειδή εδώ η δημοκρατία έχει χάσει το παιχνίδι.
Αφού δεν μπορείς να απολαύσεις το ποτό ή τον καφέ σου, ό, τι ώρα θέλεις και όπου θέλεις, στην ελληνική επικράτεια, αφού δεν μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα ήσυχος, αλλά εισβάλλουν τα ΜΑΤ και οι Δυνάμεις Καταστολής, χωρίς εισαγγελική παραγγελία, όποτε τους κάνει κέφι, η δημοκρατία πάσχει!
Επειδή δημοκρατία δεν είναι μόνο η εκλογή της κυβέρνησης να γίνεται από το λαό, αλλά είναι και η ποιότητά της, από την οποία έχουμε «έλλειμμα»,  όπως δήλωσε και ο Πρόεδρος, κ. Κάρολος Παπούλιας.

«Ειν η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τρι-
γύρω σαν ήλιος
Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές
πολιτείες
Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Α-
λήθεια και στο αίθριο το φώς»  1

1. Μανόλη Αναγνωστάκη  «ΧΑΡΗΣ 1944»