Κατακαλόκαιρο. Η ζέστη μας έχει παραλύσει.
Βγαίνω από το αυτοκίνητο, που ο κλιματισμός του το καθιστά βιώσιμο, και νομίζω ότι μπαίνω σε καμίνι.
Όλο υπόσχομαι ότι θα μειώσω τη χρήση του αιρκοντίσιον τουλάχιστον στο αυτοκίνητο και όλο δεν καταφέρνω να το τηρήσω. Η διαφορά θερμοκρασίας από μέσα έξω δημιουργεί ένα σοκ στον οργανισμό κάτι που δεν είναι επιθυμητό, αλλά το αφήνω σαν την δίαιτα, όλο από? αύριο.
Αυτή η καλοκαιριάτικη μπόρα που έπιασε την Τρίτη το μεσημέρι, μας ξάφνιασε.
Άνοιξαν οι ουρανοί μέσα σε λίγη ώρα οι δρόμοι μετατράπηκαν σε ποτάμια.
Βρισκόμουν στο σπίτι της αδερφής μου, όταν μ? έπιασε η βροχή, μόλις σταμάτησε ξεκίνησα για το σπίτι μου. Στο δρόμο με περίμεναν δυο εκπλήξεις μη αναμενόμενες.
Στα όρια Δροσιάς- Εκάλης, στο ύψος του ορφανοτροφείου, ο κεντρικός δρόμος ήταν αδιάβατος. Το νερό με ύψος 50 περίπου εκατοστά περνούσε απέναντι υπό μορφή χειμάρρου. Τα αυτοκίνητα και στις δυο κατευθύνσεις βρέθηκαν ξαφνικά να πρέπει να διασχίσουν αυτό το ποτάμι, επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, ούτε να σταματήσουν μα ούτε να πάνε προς τα πίσω. Οι αρχές απούσες και οι άνθρωποι λειτουργούσαν κατά τη κρίση τους χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει πιο κάτω και χωρίς βοήθεια από το Δήμο ή την αστυνομία.
Η έλλειψη αποχέτευσης ομβρίων είναι προφανής. Οι περιοχές που στο παρελθόν ήταν αγροτικές ή δασικές, έχουν κτιστεί και έχουν τσιμεντοποιηθεί. Τα δάση που απέμειναν είναι καμένα και η γη δεν προλαβαίνει να ρουφίξει το ζωογόνο νερό, που γλιστράει και παρασύρει μαζί του σπόρους και χώματα πολύτιμα για την αναγέννηση της φύσης. Το νερό, από τα πολυτιμότερα αγαθά, μετατρέπεται σε επικίνδυνο εχθρό του ανθρώπου, επειδή δεν σεβάστηκε η δύναμή του και όχι μόνο αυτό αλλά και τα υπόλοιπα φυσικά αγαθά, τα οποία νομίζαμε ότι ήταν πάντα σε αφθονία και πάντα στην διάθεση μας.
Έτσι γινόμαστε συχνά μάρτυρες μιας φυσικής καταστροφής, που τα αποτελέσματα της δεν είναι αναστρέψιμα.
Αυτή η καλοκαιριάτικη μπόρα ανέδειξε όλα τα προβλήματα και τις αστοχίες των πόλεων. Συγκεκριμένα, στη περιοχή που αναφέρθηκα στην αρχή ήταν καταφανής η αποτυχία της Δημοτικής Αρχής να διευθετήσει τα όμβρια της περιοχής της.
Εκείνο όμως που με έκανε έξαλλη ήταν, όταν έφτασα στα όρια της Εκάλης με την Ερυθραία, οι κάθετοι δρόμοι στη Θησέως, από την πλευρά της Ερυθραίας, ήταν πλημμυρισμένοι και αν έβλεπες βάρκες ή γόνδολες να πλέουν σε αυτούς δεν θα σου δημιουργούσε καμία έκπληξη.
Οι ανοικτοί αγωγοί ομβρίων στο πλάι της λεωφόρου που συγκεντρώνουν όλα τα νερά που κατεβαίνουν από την Εκάλη είχαν πλημμυρίσει την λεωφόρο και διοχετεύοντο ανεξέλεγκτα στους απέναντι δρόμους και ιδιοκτησίες.
Το θέαμα ήταν εξοργιστικό και μάλιστα στην οδό Δήμητρος τα τυφλά φρεάτια που μας «δώρισε» η Δήμαρχος της Εκάλης με την ανοχή της Δημάρχου Ν. Ερυθραίας, είχαν μετατραπεί σε πίδακες ύψους πέντε μέτρων, αλλοίμονο στο αυτοκίνητο ή στο πεζό που θα παρασυρόταν σ? αυτή την διαδρομή!
Η ίδια κατάσταση ήταν οδό Θέμιδος, αλλά και σ? όλους τους κάθετους δρόμους στη Θησέως, από την πλευρά της Ερυθραίας.
Στο νου μου ήρθαν τα λόγια της Δημάρχου Εκάλης ως υποψήφιας για τον ενιαίο δήμο Κηφισιάς – Ν. Ερυθραίας – Εκάλης, υπόσχεται ότι θα φτιάξει τον νέο Δήμο, όπως έφτιαξε και την Εκάλη. Έτσι, όμως ξέρει ο καθένας να «φτιάχνει», όταν αδιαφορεί για τους γείτονες του, τότε που δεν μας είχε ανάγκη, και τους χρησιμοποιεί σαν λεκάνη αποχέτευσης ομβρίων. Όταν δεν ιδρώνει το αυτί του, για το τι θα συμβεί σε μια δυνατή βροχή, αρκεί να εξυπηρετήσει τους ψηφοφόρους του. Όμως δεν είναι μόνο φταίξιμο της Δημάρχου Εκάλης αφού της το επέτρεψε για δεύτερη φορά στην διάρκεια της θητεία της, η δική μας Δήμαρχος, που όφειλε να προστατεύει τα συμφέροντα του Δήμου και των δημοτών πριν και πάνω απ? όλα. Και το γράφω με πλήρη συνείδηση, επειδή τέθηκε θέμα μέσα στη Δημαρχιακή Επιτροπή και στο Δημοτικό Συμβούλιο. Όμως τα αποτελέσματα αυτής της απαράδεκτης και επιλεκτικά ρουσφετολογικής πολιτικής τα ζήσανε τα αδέρφια μου και οι γείτονές μας, στο πετσί τους. Τα γεγονότα τα έμαθα αργότερα, όταν γύρισα από την Αθήνα όπου ήμουν όλο το απόγευμα. Τους βρήκα αναστατωμένους, λασπωμένους και καταταλαιπωρημένους. Τι έγινε; Ρώτησα με απορία! Μου απάντησε ο διπλανός μου, με την αγωνία, την αγανάκτηση και την ταλαιπωρία στα μάτια.
«Μπήκαν νερά από το πίσω οικόπεδο. Όλα τα νερά από την Πολιτεία ήρθαν μέσα στο οικόπεδο. Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά κυρίως δεν υπάρχουν κράσπεδα να κρατήσουν τα νερά ή να τα κατευθύνουν. Έτσι μπήκαν όλα μέσα και μάλιστα, αυτοί από το Δήμο που καθάρισαν το οικόπεδο από τα ξερόχορτα άφησαν ένα βαθύ αυλάκι με κατεύθυνση, στο δικό μου οικόπεδο. Μας έπνιξα. Το κάτω σπίτι πλημμύρισε. Ευτυχώς που ήρθαν ο αδερφός σου με την νύφη σου και βοήθησαν να βγάλουμε τα νερά μέσα από το σπίτι. Αργότερα ήρθε και η πυροσβεστική, ευτυχώς, επειδή δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας».
Τον έβλεπα και σκεπτόμουν και εκείνους τους κατοίκους της οδού Δήμητρος και της Θέμιδος και της Μαργαρίτας και ? και? όλων όσον η ολιγωρία και η αδιαφορία των διοικούντων μετατρέπει κάθε φορά τα σπίτια τους σε συλλέκτες ομβρίων.
Και εκείνο το ερώτημα, που έθεσα στον Νομάρχη, την ημέρα των εγκαινίων του Πάρκου «Ανδρέας Παπανδρέου» μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό. Γιατί αφού είχε και έχει χρήματα όπως μας είπε, δεν έφτιαξε όλο το αντιπλημμυρικό της Ν. Ερυθραίας, που ξεκίναγε από την Πολιτεία και έφτανε στην Εθνική οδό; Αφού η μελέτη υπήρχε στο σύνολο της, γιατί κατασκεύασε μόνο ένα σκέλος της;
Είχε κολλήσει το μυαλό σ? αυτό το «γιατί», το οποίο ξανά μου έμεινε αναπάντητο, αφού η δικαιολογία που δόθηκε, ήταν ασαφής, και καθόλου ικανοποιητική ή πειστική.
Ίσως και να φταίει εκείνη η εμμονή της Δημάρχου, να ξεκινήσει τα πάντα «από μηδενική βάση», ακόμη και εκείνα που είχαν δρομολογηθεί και είχαν ένα ικανοποιητικό βαθμό ωριμότητας, όπως το αντιπλημμυρικό, το Γενικό Πολεοδομικό (Γ.Π.Σ) με τα γνωστά αποτελέσματα, δηλαδή να βρίσκονται «όμηροι» πλήθος ιδιοκτητών και ενοικιαστών καταστημάτων, στις κρίσιμες περιοχές της πόλης.
Αυτή η πολιτική της μη ιεράρχησης των έργων και των μελετών καθώς και η αποδοχή «επιλέξιμων» έργων , αναγκαίων ή μη, με προχειρότητα και ελλιπείς μελέτες, με αστοχίες στο σύνολο της κατασκευής, απαξίωσε και κάποια έργα που θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη τύχη και κυρίως γενική αποδοχή.
Η όποια πρόταση ή παρατήρηση της αντιπολίτευσης έπεφτε, σχεδόν πάντα, στο κενό. Η αίσθηση υπεροχής, που τους δημιούργησε η πλασματική πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, όρισαν ένα περιβάλλον αλαζονείας και εξουσιαστικής πολιτικής, τέτοιο που συναντάτε μόνο σε ανώριμες κοινωνίες.
?
