[ link=”file” orderby=”title”]

Ένα από τα πρώτα πράγματα που ξαναλάτρεψα στην πόλη του φωτός, το Παρίσι, δεν ήταν ούτε τα μνημεία του, από τα διασημότερα αξιοθέατα στον κόσμο, ούτε τα μουσεία, οι αίθουσες τέχνης -πολύ περισσότερο οι οίκοι υψηλής ραπτικής-, αλλά το? ποδήλατο. Για την ακρίβεια, γυρίσαμε όλη την πόλη με το ποδήλατο για μέρες, καταγράφοντας πολλά χιλιόμετρα, με μεγάλη άνεση στους ειδικά διαμορφωμένους ποδηλατόδρομους, δίπλα στο δρόμο, χωρίς κολωνάκια και εμπόδια από παρκαρισμένα οχήματα, σε όλο το μήκος και πλάτος της.
Εκεί ανακάλυψα τη μετεξέλιξη και το πάντρεμα δυο αγαπημένων μου «σπορ», τη φωτογράφιση, δηλαδή, επάνω σε ποδήλατο, ικανή να προσφέρει μια πιο γρήγορη σύλληψη της στιγμής, αλλά και κάποιες φυσικές και επόμενες σκέψεις, συγκρίνοντας εικόνες με τα δικά μας ελληνικά δεδομένα. Και μετά μού φάνηκε τόσο γελοία όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται στις δικές μας πόλεις για τους ποδηλατόδρομους και την αξία τους για εναλλακτική μετακίνηση, αφού και αυτούς τους έχουμε απαξιώσει, περιφράζοντάς τους από παντού, υπερυψωμένους σε κάποια εναπομείναντα εκατοστά του οδοστρώματος, δίπλα σε ανύπαρκτα πεζοδρόμια.
Το Παρίσι είναι ιδανική πόλη για ποδηλάτες, πολύ περισσότερο γιατί είναι επίπεδο και διαθέτει λίγους λόφους και ανηφόρες. Εφόσον δεν διαθέτετε το δικό σας ποδήλατο, σε κάθε 300 μέτρα θα βρείτε self service σύστημα ενοικίασης, κάτι που οι Παριζιάνοι προτιμούν για τις καθημερινές τους μετακινήσεις και είναι οικονομικά ανταγωνιστικό στο έτσι κι αλλιώς ανεπτυγμένο σύστημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Όχι, βέβαια, ότι δεν αγαπούν και το Ι.Χ. τους?
Με το φίλο Μιχαήλ που μας φιλοξένησε, λοιπόν, για οδηγό (ποδηλατεί στο Παρίσι ως γνήσιος Έλληνας οδηγός) ξεκινάμε. Στο κόκκινο φανάρι συνωστίζονται ποδήλατα, αλλά και νέοι με πατίνια, περιμένοντας το πράσινο σήμα για την εκκίνηση.
Στο κέντρο της πόλης, κάτι σαν το δικό μας Σύνταγμα, δηλαδή, μπροστά σε κτίρια κομψής αρχιτεκτονικής, οι Γάλλοι έχουν στήσει κινητές ξύλινες εξέδρες με άμμο και επιδίδονται σε πρωτάθλημα beach volley. Όποιος θέλει, φέρνει την ομάδα του για να διεκδικήσει το τρόπαιο. Το αντίστοιχο δικό μας γήπεδο beach volley στη Νέα Ερυθραία, που καλουπώθηκε με μπετόν (χρειάστηκε πολλή σκέψη;) εν μια νυκτί, γιατί να αποτελεί μήλον της έριδος;
Λίγο πιο κάτω, Παριζιάνοι και τουρίστες απολαμβάνουν το λιγοστό -είναι αλήθεια- ήλιο στο παιχνίδισμά του με τα σύννεφα και τις καλοκαιρινές σταγόνες βροχής που σε πιτσιλίζουν για μερικά λεπτά κάθε λίγες ώρες, στις όχθες του Σηκουάνα. Έξω από το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου, το Λούβρο (χρειάζεσαι και δυο μέρες να το γυρίσεις), το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή δίνει τη δική του πινελιά για το τι κρύβει το εσωτερικό του με πάνω από 350.000 ανεκτίμητης αξίας εκθέματα (σε περίοπτη θέση οι ελληνικές αρχαιότητες). Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες. Έχουν διαμορφώσει πλαζ με φερτή άμμο δίπλα στις όχθες του μεγάλου πλωτού ποταμού τους, που φυσικά δεν είναι σκεπασμένος, αλλά σημείο αναφοράς και προσανατολισμού για την πόλη. Στο δικό μας ημίθεο Κηφισό, μόνο οι βιομήχανοι, οι καταπατητές και τα αυτοκίνητα κάνουν ακόμα πάρτι?
Στο λόφο και τα γραφικά σοκάκια της Μονμάρτης, το Παρίσι φαίνεται από ψηλά χωρίς να σου θυμίζει τερατούπολη πολυκατοικιών. Από τον Πικάσο μέχρι τον Απολινέρ, ζωγράφοι και ποιητές εκόμισαν την τέχνη στη Μονμάρτη. Αν και στις μέρες μας αυτή η φημισμένη συνοικία καλλιτεχνών είναι περισσότερο τουριστική παρά μποέμ, μπορεί κάποιος να ξετρυπώσει στοιχεία από την παλιά και τη νέα ζωή, που είναι αποτυπωμένη (με ταπετσαρίες παρακαλώ και όχι με γκραφίτι) ακόμη και σε τοίχους. Κάτω από το λόφο η συνοικία Πιγκάλ στέγαζε αίθουσες και καμπαρέ, που όμως κατά κύριο λόγο μετατράπηκαν σε σεξ σόου κακής ποιότητας, κατά μήκος της λεωφόρου Κλισί. Εκεί και το Μουσείο Ερωτισμού, εκεί και το διάσημο καμπαρέ Moulin Rouge (120 ευρώ η είσοδος για όσους ενδιαφέρονται, χωρίς τη σαμπάνια), πλάι στα αμέτρητα σεξ σοπ (επί 24ώρου βάσεως) και κλαμπς που θυμίζουν σκηνές από την ελληνική ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο». Ναυτάκια, πάντως, δεν είδαμε, παρά μόνο τουρίστες?
Από τη διάσημη συνοικία των Ηλυσίων Πεδίων, τη Champs-Elysees και την Αψίδα του Θριάμβου, μέχρι τον πύργο του Άιφελ, την αγορά των Αλ, το Μαρέ και τη Βαστίλη, το Σεν Ζερμέν και το Καρτιέ Λατέν, όλη η πόλη είναι προσβάσιμη με το ποδήλατο. Παριζιάνοι και τουρίστες βγαίνουν στους δρόμους, απολαμβάνουν τον άπλετο δημόσιο χώρο, τα πάρκα, τους κήπους, τις πλατείες, στοιβάζονται δίπλα-δίπλα στα αμέτρητα καφέ και πιάνουν κουβεντούλα. Γι? αυτό και από την πρώτη στιγμή το ονόμασα? Παρισάκι, γιατί είναι τόσο φιλόξενο στην εναλλακτική μετακίνηση, που το νιώθεις σαν το χωριό σου, αν και είναι μια πραγματικά μεγάλη πρωτεύουσα σε μέγεθος, ικανή ωστόσο να «κρύβει» τη δυτικού τύπου μητροπολιτική της ανάπτυξη, πίσω από αξίες πολιτισμού.

Προηγούμενο άρθροEm@il
Επόμενο άρθροτου LATUFF

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.