Η ψευτοανάσα των διακοπών τελειώνει. Η πραγματικότητα μας περιμένει όπου την αφήσαμε, πιο ζοφερή από πριν. Ο καθένας μας έχει μπροστά του να λύσει τον γρίφο της προσωπικής του επιβίωσης, είτε μέσα από την ανεργία, είτε μέσα από το οικονομικό αδιέξοδο, είτε μέσα από την ανασφάλεια, τον φόβο και την κατάθλιψη που τα συνοδεύει.
Μέχρι εχθές για τον μέσο Έλληνα τα προβλήματα που τον απασχολούσαν, περιορίζονταν αυστηρά στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του και στην αντίληψη της οικογενείας του και αυτό όχι πάντα. Αρεσκόταν να πιστεύει ότι είναι απολύτως ικανός να χειρίζεται μόνος τα προβλήματά του και τις αδυναμίες του και άφηνε σε κοινή θέα «το φαίνεσθαι». Έτσι ο Έλληνας φαινόταν ελληνάρας και τίποτε δεν έμοιαζε να τον πτοεί.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα προβλήματα φαίνεται να μας ξεπερνούν. Πληθαίνουν γοργά και μας περιζώνουν όλους. Στο μεταβατικό αυτό στάδιο και μέχρι να βρούμε τον τρόπο να κερδίσουμε πίσω την ζωή που μας κλέβουν, είναι ανάγκη να είμαστε ανοιχτοί σε νέους τρόπους , προσωρινής έστω, επίλυσης των προβλημάτων μας.
Όταν είχα πρωτοσυζητήσει και πρωτογράψει για τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, σκόνταψα συχνά στην παρατήρηση ότι ο Έλληνας ντρέπεται να έρθει να πει το πρόβλημά του. Άλλος θα επικαλεστεί την αξιοπρέπειά του, άλλος τον εγωισμό του και άλλος την τσαλακωμένη αυτοεικόνα του. Όμως εδώ θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό που μας βρήκε μας αφορά όλους, μας ακουμπά όλους και μόνο όλοι μαζί μπορούμε να το σηκώσουμε.
Αν εγώ δεν έχω δουλειά, δεν είμαι τεμπέλης, φταίει η οικονομική ύφεση. Αν είμαι νεόπτωχος δεν είναι ντροπή δική μου, αλλά των άνανδρων που, αντί να ομολογήσουν την ανικανότητα να τα πάρουν από τους έχοντες και να τιμωρήσουν τους διαπλεκόμενους, δεν ντράπηκαν να κλέψουν από τους αδύνατους το υστέρημά τους. Δεν θίγεται λοιπόν η αξιοπρέπεια , γιατί δεν κάναμε κάτι εμείς, για την ακρίβεια ήμασταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Το φαίνεσθαι είναι πια μια πολυτελής σπατάλη και το γρηγορότερο που θα το καταλάβουμε, το καλύτερο για όλους.
Τώρα είναι η στιγμή να ανοίξουμε τις καρδιές μας και δίπλα στο εγώ να βάλουμε το εσύ. Να ενδιαφερθούμε για την μικρή κοινωνία που μας περιβάλλει και να την αφήσουμε να ενδιαφερθεί για μας σαν να ήταν η οικογένειά μας, χωρίς εγωισμούς και ντροπές. Να πάρουμε και να δώσουμε. Να κάνουμε φίλους. Nα δούμε την ουσία των πραγμάτων και να συσφίξουμε τις μεταξύ μας σχέσεις. Το ανέκδοτο που θέλει τον έλληνα να ζητάει από το τζίνι να μην προκόψει ο γείτονάς του, πρέπει να πάψει να μας εκφράζει και να μας αντιπροσωπεύει. Γιατί αν δεν αλλάξουμε τώρα μυαλά είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα μας βρουν κατώτερους των περιστάσεων.
Ας θυμηθούμε λοιπόν την γνωστή ρήση που λέει η ισχύς εν τη ενώσει, και ας ανακαλύψουμε νέους δρόμους συνάντησης με τους συνανθρώπους μας, όπου κρατημένοι χέρι με χέρι, όπως στα δύσκολα περάσματα των ποταμών, θα βρούμε τις λύσεις αυτές που θα μας βοηθήσουν να περάσουμε απέναντι.
.
