Ο Πρωθυπουργός της χώρας, υπό την πίεση των τηλεοπτικών κανοναρχών, αλλά και σταθμίζοντας την έως τώρα πορεία του τόπου, προχώρησε στον, εδώ και μήνες, διαφημισμένο ανασχηματισμό. Εισήλθαμε σε προεκλογική περίοδο, μόνο που τώρα, οι νέοι δημοτικοί και περιφερειακοί άρχοντες, αν και θα έχουν μεγαλύτερη διοικητική ισχύ, θα μπουν κάτω από το μικροσκόπιο της τοπικής κοινωνίας που πλήττεται καθημερινά και οι αντοχές της είναι οριακές. Κι εκεί τα πράγματα δεν θα είναι πλέον καθόλου εύκολα για όσους προβάρουν νικηφόρα ενδύματα.
Η πρωθυπουργική εξουσία παραμένει αδιατάρακτη και ο ανασχηματισμός έδειξε ακριβώς αυτό. Όσοι αρνήθηκαν την πρόταση να εκτεθούν στον προεκλογικό αγώνα, έθεσαν εαυτούς εκτός υπουργικού ή άλλου αξιωματικού θώκου. Σύνηθες φαινόμενο. Το ζητούμενο όμως είναι άλλο.
Σε μια προηγμένη χώρα, όπου η ευθιξία είναι το πρώτο και όχι το τελευταίο προσόν ενός πολιτικού (εκτός της επιστημονικής του κατάρτισης φυσικά), η αντικατάσταση ενός πολιτικού είναι απαίτηση της κοινωνίας και όχι κάποιων κλειστοφοβικών μηχανισμών. Όποιος δεν παράγει έργο, ή φεύγει μόνος του ή ο πολιτικός του προϊστάμενος τον απομακρύνει.
Η Ελλάδα όμως, δεν είναι προηγμένη χώρα. 36 χρόνια ανάπηρης δημοκρατίας το επιβεβαιώνουν αυτό. Το δίπολο είναι ξεκάθαρο και αφοπλιστικό. Από τη μια πλευρά, τα ΜΜΕ ασκούσαν διακριτικές πιέσεις για υπουργικές ή υφυπουργικές αλλαγές, λες και όλοι οι νέοι που ανέλαβαν καθήκοντα είχαν μαγικές λύσεις στα κοστούμια ή στις τσάντες που κρεμούσαν στον ώμο τους, αλλά δεν τις έβγαζαν στην επιφάνεια. Αυτό φυσικά δεν αρέσει σε όσους διαμορφώνουν ή προσπαθούν να καθοδηγήσουν την κοινή γνώμη. Πάντοτε αυτό έκαναν και ουδείς τους σταματάει.
Από την άλλη, η απαράδεκτη πλέον μανία της αναγνωρισιμότητας, επιβάλλει την «συστράτευση όλων προκειμένου να κερδηθεί και αυτή η εκλογική μάχη». Υπάρχουν και ικανότατα στελέχη, με πείρα και διοικητικές αρετές, αλλά επειδή δεν ξημερώθηκαν στα κανάλια ούτε προσέφεραν τη φωτογραφία τους σε πρωτοσέλιδα, ο κόσμος δεν τους ξέρει, και μάλλον δεν θα τους ψηφίσει. Και αυτό θα είναι ολέθριο, για το κομματικό κράτος που θα κληθεί να μοιράσει επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις ή έργα σε όσους έχουν ορθολογιστική ματιά, αλλά «δεν ψηφίζουν εμάς».
Η τρόικα πλέον καραδοκεί, και αν δεν πεισθεί, ακόμη και τον άγγελο της θ? αφήσει διψασμένο.
Τα «όχι» που εισέπραξε ο Πρωθυπουργός, για μια ακόμη φορά ήταν επιζήμια για όσους τα ξεστόμισαν, γιατί και πίστευαν και ήθελαν να προσφέρουν από τη θέση που ανέλαβαν. Οι κομματικές προσταγές όμως, ήταν και πάλι παρούσες.
Όσοι ανέλαβαν τις τύχες αυτού του τόπου, είχαν μια σαφή εντολή: να ξαναφέρουν την αξιοπιστία σε ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, και την αξιοκρατία σε μια κοινωνία που δεν έπαψε να ελπίζει και το έδειξε διά της ψήφου της. Το έως τώρα έργο της κυβέρνησης όμως είναι φτωχό, ενώ θα μπορούσε να είναι πλούσιο και κοινωνικά επωφελές. Όποιος κατέχει την εξουσία, επιβάλλεται να έχει και την πολιτική βούληση να ξεριζώσει από τον κρατικό κορμό νοοτροπίες συντεχνιών που γεμίζουν τις τσέπες και τις κοιλιές τους με ανέγγιχτα τα κεκτημένα τους, ή παθογένειες δεκαετιών που μας κατάντησαν ευρωπαϊκούς επαίτες. Αλλιώς, γίνεται καταγέλαστος και χάνει την αξία του. Αυτό που χρειαζόμαστε συνεπώς δεν είναι ανασχηματισμός προσώπων, αλλά έργων, αποτέλεσμα μιας πολιτικής ακριβοδίκαιης. Μιας πολιτικής ορθής χρήσης.
Αν και μετά την Μελίνα Μερκούρη το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά, προσωπικά θα ήθελα να έβλεπα περισσότερες γυναίκες στο υπουργικό συμβούλιο. Θα ήταν ένας ισχυρός αέρας ανανέωσης, αφού οι γυναίκες με αξιώματα έχουν αδικηθεί, και έχουν να προσφέρουν πάρα πολλά.
Έως αυτή τη στιγμή που επικοινωνούμε, πάνω από 170.000 επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα είναι έτοιμες να κηρύξουν στάση πληρωμών, εργοδοτικών και μισθολογικών, δηλαδή στην ουσία ετοιμάζονται να κλείσουν. Πόσοι από αυτούς που εργάζονται ή διευθύνουν αυτές τις επιχειρήσεις, νοιάζονται εάν ο Πάγκαλος μετακινηθεί ή ο Κακλαμάνης «γράφει» καλύτερα στην οθόνη από τον Καμίνη που, τη χρονιά που μας πέρασε, χειρίστηκε από την θέση του πάνω από 8.000 υποθέσεις;
Η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης θα διπλασιαστεί όπως όλα δείχνουν. Απίστευτο, αλλά θα γίνει. Πόσοι από εμάς, που θα κληθούμε να πληρώσουμε τα διπλάσια από πέρυσι για να ζεσταθούμε, έχουμε το παραμικρό ενδιαφέρον για το ποιος θα είναι αντίπαλος του Ψωμιάδη στη βόρεια Ελλάδα; Δεν υπάρχει βόρεια και νότια Ελλάδα, υπάρχει Ελλάδα. Η ανάσα αυτής της Ελλάδας ακουμπάει πλέον όλους όσους κυβερνούν αλλά και όσους ονειρεύονται να κυβερνήσουν. Και αυτή η ανάσα, είναι συντριπτική.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ευχηθώ κάτι. Ελπίζω αυτά τα παιδιά, για τα οποία σας μίλησα, να ξεχάσουν τις τυποποιημένες και βαρετές ευχές που θα ακούσουν από τα χείλη των πολιτικών που σε λίγες μέρες θα τα επισκεφτούν, να αλλάξουν τα σχολεία τους όχι καταστρέφοντάς τα, αλλά αναδεικνύοντας μια άλλη ματιά, αγνή, καθαρή, πέρα από τη σκοπιμότητα του χρήματος ή του «να περάσει η ώρα», και να χτίσουν τις ψυχές τους με τα υλικά μιας νιότης που θα αγαπάει αυτό που κάνει, που θα κάνει αυτό που αγαπάει. Μέσα από τις κεραίες που υψώνουν στο βαρυφορτωμένο ουρανό, μας στέλνουν τη δική τους αγωνία. «Αφήστε κάτι όρθιο» μας φωνάζουν. «Θέλουμε να προσφέρουμε. Μην μας το στερείτε».
Οι καιροί που πλησιάζουν, θα είναι βροχεροί. Όλες οι ομπρέλες όμως, με λίγη καλή διάθεση, χωράνε δύο. Ας μην το λησμονούμε αυτό.
