Ο καιρός περνάει. Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα επιτρέπει πιο νηφάλιες σκέψεις για το Δεκέμβρη του 2008. Ας κρίνουμε εκ του «αποτελέσματος», όπως λένε και τα ΜΜΕ στα παράθυρα των οκτώ.Κάποιοι «επαναστάτες», δηλαδή «τρομοκράτες», (κατ΄ εμέ εγκληματίες) προσπάθησαν στο όνομα της εκδίκησης για την δολοφονία του 15χρονου, να δολοφονήσουν ένα νεαρό αστυνομικό που φρόντιζε για την τήρηση της τάξεως.
Ο πρωθυπουργός ήταν κατηγορηματικός: «Οι αστυνομικοί είναι σκληρά εργαζόμενοι συμπολίτες μας. Είναι δημόσιοι λειτουργοί, ταγμένοι στην υπηρεσία όλων μας. Οι σφαίρες εναντίον τους πλήττουν κυρίως την δημοκρατία και την κοινωνία στο σύνολό της».
Από τη δήλωση του επικεφαλής της κυβέρνησης συμπεραίνουμε ότι ο «άδικος χαμός» του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν αποτέλεσε «πλήγμα κατά της δημοκρατίας», αλλά «τυχαίο» περιστατικό που… συμβαίνει. Και μάλιστα τακτικά. Από το 1985 (δολοφονία Καλτεζά επίσης από «εποστρακισμό» ) μέχρι την 6η Δεκεμβρίου του 2008, σημειώθηκαν περίπου 15 θάνατοι από «εποστρακισμούς» όπλων «δημόσιων λειτουργών, ταγμένων στην υπηρεσία όλων μας». Τα θύματα ήταν τσιγγάνοι, μετανάστες και περιθωριακοί. Καθόλου απαχθέντες αλευροβιομήχανοι ή εφοπλιστές για να έχουν την τιμητική τους καθημερινά στα ΜΜΕ.
Προβλέπω ότι οι «εποστρακισμοί» θα συνεχιστούν.
Ουδείς (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση) βγήκε μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου να εγγυηθεί ότι η πολιτεία θα φροντίσει, θα πάρει όλα εκείνα τα μέτρα, έτσι ώστε ουδέποτε στο μέλλον να πέσει άδικα άλλος νεκρός από σφαίρα αστυνομικού.
Από αυτούς που αντί για τον εν ψυχρώ φόνο ενός νέου παιδιού, είδαν μόνο κατεστραμμένα μαγαζιά…
Από αυτούς που άναψαν κεριά στις πλατείες ξορκίζοντας το «κακό»…
Από αυτούς που φοβήθηκαν ν΄ αναμετρηθούν με τους εφιάλτες τους και έσπευσαν να εξορκίσουν την πραγματικότητα καταγγέλοντας τους κουκουλοφόρους και όσους τους χαϊδεύουν…
Από όλους αυτούς μας έγινε σαφές ότι…
Οι «άδικες» δολοφονίες νέων παιδιών, αλλά και οι εξ ίσου «άδικες» δολοφονίες νεαρών αστυνομικών, είναι το τίμημα που πληρώνουμε για την διατήρηση ενός status quo* που κανείς δεν επιθυμεί ν΄ αναμετρηθεί μαζί του. Είτε γιατί αποτελεί σαρξ εκ σαρκός του, είτε γιατί το φοβάται, είτε γιατί έχει βολευτεί στο δικό του κόσμο και κυνηγάει τεχνητούς ανεμόμυλους.
Οι νέοι το Δεκέμβρη φόβισαν τους ταγούς και τους βολεμένους, γιατί κοίταξαν το θηρίο κατάματα και του έτριξαν τα δόντια.
«Θέλουμε να μάθουμε, θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να μπορούμε να ονειρευόμαστε». Απείλησαν: «Μας ρημάξατε τα όνειρα και τη ζωή, θα ρημάξουμε τα πάντα»
Και ενώ η απάντηση στην «απειλή» των νέων έπρεπε να ήταν απλή και αφοπλιστική: «Ηρεμήστε. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να εξασφαλίσουμε την πραγματοποίηση των ονείρων σας», τεντωμένα δάκτυλα ουρλιάζοντας στα παράθυρα απαιτούσαν:
«Καταδικάζεις τους κουκουλοφόρους και τις παραφυάδες αυτών»;
Κι εννοούσαν την Ισιδώρα που έριξε πρώτη την ιδέα να διαμαρτυρηθεί όλο το σχολείο έξω από το Αστυνομικό τμήμα κι ας μην είχε κατέβει η ίδια ποτέ της σε διαδήλωση. Εννοούσαν τη Μαργαρίτα που από το φροντιστήριο για την Ιατρική βρέθηκε τρεις μέρες πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ έξω από τη ΓΑΔΑ. Εννoούσαν τον Τζίμη, συμμαθητή του νεκρού «Γκρέγκορυ», που πέταξε νεράτζι στο Αστυνομικό τμήμα των Α. Πατησίων. Εννoούσαν τον Νίκο που έσπασε το τζάμι ενός περιπολικού για να πουλήσει μούρη στη Μαρία επειδή τον έλεγε φοβιτσιάρη. Εννούσαν τον Μάκη που τους έμαθε πως να φοράνε πάνω από την κουκούλα του μπουφάν το μαντίλι και πως ν΄ απλώνουν το μαλόξ για ν΄ αντέχουν στα χημικά που τους έλουζαν οι «μπάτσοι» καθημερινά.
Μετά ακολούθησε η… αποδελτίωση των δηλώσεων. Ποιός είπε, τι είπε και γιατί το είπε. Τι έγραψε ο τάδε ή ο δείνα υπέρ των «κουκουλοφόρων». Γιατί τα δημοσιεύματα και τα ημερολόγια της εξέγερσης δεν τέθηκαν πριν κυκλοφορήσουν στην έγκριση αυτών που πριν κάτσουν στα βουλευτικά έδρανα καμάρωναν μαζί με τα αγγελούδια της «Χρυσής Αυγής» για το μεγαλείο των Ελλήνων και της φυλής, που μολύνουν οι «ξένοι», που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ».
Υπεύθυνες δηλώσεις, πιστοποιητικά φρονημάτων, αρχεία δηλώσεων. Επανήλθαν στο προσκήνιο, όσα ξορκίσαμε το ΄74 και κάψαμε στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής το ΄81. Επανέρχονται για να αποτελέσουν την μόνη πραγματική απειλή για τη σύγχρονη δημοκρατία. Το κυνήγι των μαγισσών. Που ποτέ δεν ευνόησε τη δημοκρατία, αλλά πάντα προετοίμαζε το έδαφος για την ακύρωσή της. Πόσο μάλλον το κυνήγι των παιδιών που υποτίθεται ότι γι αυτά υπάρχει η δημοκρατία…
*κατεστημένο
